Bądźcie świadomi waszej misji uczniów Chrystusa

W dniach 21-23 listopada 2002 r. odbywało się w Rzymie 20. Zgromadzenie Plenarne Papieskiej Rady ds. Świeckich, które obradowało na temat: «Trzeba iść dalej, na nowo rozpoczynając od Chrystusa, czyli od Eucharystii». Rada liczy 37 członków, w tym 24 świeckich, 9 kardynałów i 4 biskupów. Natomiast wśród 25 jej konsultorów jest 13 świeckich, 4 biskupów i 8 księży. Przemówienie wprowadzające wygłosił przewodniczący Rady kard. James Francis Stafford, a sekretarz, bp Stanisław Ryłko, przedstawił krótko jej historię, charakter i działalność. W ostatnim dniu zgromadzenia, 23 listopada, z jego uczestnikami spotkał się Jan Paweł II. W swym przemówieniu nawiązał do tematyki trzydniowych obrad. Wezwał też wszystkich świeckich, «by powrócili do Soboru, by ponownie wzięli do ręki jego dokumenty i odkryli bogactwo zawartych w nich doktrynalnych i duszpasterskich inspiracji».

1. «Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!» (2 Kor 13, 13).

Słowa, którymi apostoł Paweł pozdrawiał Koryntian, kieruję do was wszystkich, drodzy bracia i siostry, uczestniczący w tych dniach w 20. Zgromadzeniu Plenarnym Papieskiej Rady ds. Świeckich.

Przede wszystkim pozdrawiam jej przewodniczącego kard. Jamesa Francisa Stafforda, sekretarza, podsekretarza i wszystkich współpracowników tej dyskasterii. Pozdrawiam was, drodzy członkowie i konsultorzy tej papieskiej rady, przybyli z różnych krajów i kontynentów.

W sposób szczególny zwracam się do was, drodzy bracia i siostry, reprezentujący różne środowiska christifideles laici (świeckich wyznawców Chrystusa) i służący pomocą Następcy św. Piotra w zakresie kompetencji waszej dykasterii. Witam serdecznie każdego z was i pragnę wam szczerze podziękować za wielkoduszną gotowość do wiernej i rzetelnej współpracy.

Powrócić do Soboru

2. Obecne zgromadzenie plenarne zbiega się w czasie z 40. rocznicą rozpoczęcia obrad Soboru Watykańskiego II, najważniejszego wydarzenia kościelnego naszych czasów, które przyczyniło się do szerokiego uwydatnienia roli laikatu w Kościele, który na nowo uświadomił sobie, że jest tajemnicą komunii misyjnej. Z okazji Jubileuszu Apostolstwa Świeckich w r. 2000 wezwałem wszystkich ochrzczonych, by powrócili do Soboru, by ponownie wzięli do ręki jego dokumenty i odkryli bogactwo zawartych w nich doktrynalnych i duszpasterskich inspiracji.

Teraz, po dwu latach, zwracam się do wiernych świeckich z tym samym wezwaniem. To przed nimi «Sobór otworzył niezwykłe możliwości czynnego uczestnictwa w misji Kościoła», przypominając im o ich szczególnym udziale w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Chrystusa (por. «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 2/2001, s. 38). Powrócić do Soboru oznacza zatem współpracować nad dalszym wprowadzaniem go w życie według wskazówek zawartych w adhortacji apostolskiej Christifideles laici oraz w Liście apostolskim Novo millennio ineunte. Potrzeba dziś wiernych świeckich, świadomych swego ewangelicznego powołania i odpowiedzialności wynikającej z faktu, że są uczniami Chrystusa, aby dawali świadectwo miłości i solidarności we wszystkich środowiskach współczesnego społeczeństwa.

Wspólnota parafialna i życie sakramentalne

3. «Trzeba iść dalej, na nowo rozpoczynając od Chrystusa, czyli od Eucharystii» — słowa te obraliście za temat waszego zgromadzenia. Dopełnia on cykl refleksji nad sakramentami inicjacji chrześcijańskiej, rozpoczęty rozważaniem nad chrztem i bierzmowaniem podczas dwóch poprzednich zgromadzeń plenarnych. Refleksja nad sakramentami inicjacji chrześcijańskiej zwraca oczywiście uwagę na parafię, wspólnotę, w której sprawuje się te wielkie tajemnice. Wspólnota parafialna jest ośrodkiem życia liturgicznego; jest ona podstawowym miejscem katechezy i wychowania w wierze (por. KKK, 2226). To w parafii każdy chrześcijanin rozpoczyna drogę inicjacji i formacji. Bardzo ważne jest odkrycie na nowo wartości i znaczenia parafii jako miejsca, w którym przekazuje się bogactwo katolickiej tradycji!

Wydaje się, że wielu ochrzczonych, między innymi pod wpływem silnej fali dechrystianizacji, straciło kontakt z tym religijnym dziedzictwem. Znaczenie wiary często bywa ograniczane do niektórych tylko chwil i wymiarów ludzkiego życia. Istnieje pewna forma relatywizmu, która skłania do selektywnego podejścia do treści katolickiej doktryny i moralności, do przyjmowania jednych i odrzucania innych na podstawie subiektywnych i arbitralnych wyborów. I tak człowiek, który otrzymał wiarę, przestaje ją przeżywać jako Boży dar, jako nadzwyczajną sposobność do chrześcijańskiego i osobowego rozwoju, jako wydarzenie, które nadaje sens jego życiu i prowadzi go do nawrócenia. Tylko ta wiara, która zakorzeniona jest w sakramentalnej strukturze Kościoła, która czerpie ze źródeł słowa Bożego i Tradycji, która staje się nowym życiem i nowym rozumieniem rzeczywistości, może sprawić, że ochrzczeni będą w stanie oprzeć się dominacji zsekularyzowanej kultury.

Spotkanie z Chrystusem w Eucharystii

4. Inicjację chrześcijańską dopełnia i wieńczy Eucharystia, «źródło i zarazem szczyt całego życia chrześcijańskiego» (por. Lumen gentium, 11). Prowadzi nas ona do pełnej jedności z Chrystusem, wyzwala nas i zachowuje od grzechu, wzmacnia więzy miłości, dodaje sił w życiowym pielgrzymowaniu, daje przedsmak chwały, do której jesteśmy przeznaczeni. Wierni świeccy, mając udział w kapłańskim urzędzie Chrystusa, podczas Eucharystycznej Liturgii składają Ojcu w duchowej ofierze swoje życie — uczucia i cierpienia, małżeństwo i rodzinę, pracę zawodową i społeczną — i w ten sposób świat uświęcają dla Boga (por. Lumen gentium, 34).

Kościół i Eucharystia przenikają się wzajemnie w tajemnicy communio, cudu jedności między ludźmi w świecie, w którym relacje międzyludzkie nierzadko naznaczone są poczuciem obcości czy wręcz zostały zerwane na skutek wrogości.

Zachęcam was, moi drodzy, abyście zawsze pamiętali o nadrzędnym znaczeniu Eucharystii dla formacji i uczestnictwa w życiu wspólnot parafialnych i diecezjalnych. Ważne jest, aby zawsze rozpoczynać od Chrystusa, czyli od Eucharystii, dostrzegając pełnię bogactwa tej tajemnicy.

Różaniec

5. Modlitwą, która pomaga wniknąć w tajemnicę Chrystusa i patrzeć nań spojrzeniem Maryi Panny, jest różaniec. Stał się on dla mnie i niezliczonej rzeszy wiernych osobistym doświadczeniem kontemplacji. Odmawiając tę modlitwę, drodzy bracia i siostry, powierzajcie się Maryi. W Jej niepokalanym łonie ukształtowało się ludzkie ciało Jezusa z Nazaretu, który umarł i zmartwychwstał, i wychodzi nam na spotkanie w Eucharystii.

To Eucharystia — drodzy członkowie i konsultorzy Papieskiej Rady ds. Świeckich, z którą czuję się szczególnie związany, bo jako krakowski arcybiskup byłem jednym z jej konsultorów — pozwoli wam rozwinąć waszą ważną misję w służbie «dojrzałej i owocnej epifanii laikatu» (audiencja generalna, 25 listopada 1998 r., «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 3/1999, s. 30)

Dzieląc się z wami tymi myślami, udzielam wam i waszym bliskim specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa.

opr. mg/mg