Przekażcie pamięć o męczeństwie przyszłym pokoleniom

W dniach 9-10 maja, w rocznicę historycznej wizyty Ojca Świętego w Rumunii, odbyła się jubileuszowa pielgrzymka narodowa Rumunów do Rzymu. Zbiegła się ona z 300-leciem unii kościelnej Rumunów siedmiogrodzkich z Kościołem rzymskim. Unia ta, podpisana definitywnie 7 maja 1700 r. podczas synodu w Alba Iulia, dała początek rumuńskiemu Kościołowi greckokatolickiemu, który jest jedną z trzech katolickich Wspólnot Rumunii obok Kościoła łacińskiego i ormiańskiego.

Centralnym momentem pielgrzymki była Służba Boża w obrządku bizantyjsko-rumuńskim, odprawiona 9 maja w Bazylice św. Piotra pod przewodnictwem Ojca Świętego. Wzięli w niej udział biskupi, duchowieństwo i wierni Kościoła greckokatolickiego i łacińskiego wraz ze swoimi pasterzami — arcybiskupem F{l-abreve}g{l-abreve}ra{l-scedilla}-Alba Iulia Lucianem Mure{l-scedilla}anem i arcybiskupem Bukaresztu Ioanem Robu. Poniżej zamieszczamy tekst homilii papieskiej wygłoszonej po włosku i rumuńsku.

1. «Światło przyszło na świat» (J 3, 19).

Wielki Jubileusz został ogłoszony właśnie po to, aby uczcić to przyjście: wkroczenie odwiecznego Słowa, które jest «Bogiem z Boga i Światłością ze Światłości», w nasze dzieje przed dwoma tysiącami lat. Rodząc się z Maryi Panny w naszym śmiertelnym ciele, Słowo objawiło światu miłość Ojca: «Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał» (J 3, 16).

Światłość miłości Bożej objawiła się w Betlejem w «pełni czasu» i po «przedziwnym boju» z ciemnościami grzechu zajaśniała w dniu Paschy zmartwychwstania. Wielki Jubileusz, rozpoczęty w radości Bożego Narodzenia, osiąga punkt szczytowy w chwale Paschy.

Z paschalną wiarą Kościół obwieszcza światu, że w Chrystusie człowiek zostaje odkupiony, uzdrowiony ze swej śmiertelnej choroby. Tą wiarą powodowany, Następca Piotra wezwał wiernych do świętowania Roku Jubileuszowego, aby w imieniu Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, każdy człowiek mógł znaleźć zbawienie (por. Dz 4, 10). To pierwotne orędzie apostołów rozbrzmiewa dzięki mocy tego samego Ducha z pokolenia na pokolenie, aby dotrzeć do wszystkich narodów.

2. Ewangelia Chrystusa użyźnia historię narodów i wzywa je do otwarcia się na tajemnicę Królestwa Bożego: dokonuje się to poprzez pokorną, ale niezbędną posługę świętego Kościoła apostolskiego, skupionego wokół Biskupa Rzymu, sługi sług Bożych, oraz wokół biskupów pozostających w jedności z nim. Z taką świadomością gromadzicie się dziś tutaj, drodzy bracia i siostry z Rumunii, w Bazylice Watykańskiej, aby świętować swój Jubileusz. Z radością witam was wszystkich serdecznym pozdrowieniem.

Gorąco pozdrawiam przede wszystkim biskupów Kościoła greckokatolickiego i Kościoła łacińskiego. Słowa szczególnej wdzięczności kieruję do arcybiskupa F{l-abreve}g{l-abreve}ra{l-scedilla} i Alba Iulia Luciana Mure{l-scedilla}ana, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Rumunii. Witam też kapłanów, zakonników, zakonnice i wiernych świeckich, którzy tak licznie uczestniczą w tej narodowej pielgrzymce. Serdecznym pozdrowieniem obejmuję wszystkich braci i siostry w wierze, którzy w Rumunii jednoczą się z nami duchowo, aby uczestniczyć w tej doniosłej i w pewnym sensie historycznej uroczystości.

3. Minęły już trzy stulecia od Synodu rumuńskiego Kościoła Transylwanii, który 7 maja 1700 r. w Alba Iulia uwieńczył dążenie do unii ze Stolicą Piotrową, podjęte kilka lat wcześniej. Akt ten wyrażał wolę biskupów, kapłanów i wiernych, którzy odzyskiwali w ten sposób jedność z Rzymem, choć zarazem mogli zachować i kultywować liturgię wschodnią, kalendarz, język liturgiczny Rumunów oraz swoje zwyczaje i tradycje. Akt ten zaspokajał — w sposób, jaki był możliwy w tamtych czasach — pragnienie jedności, które nigdy nie wygasło w sercach wielu prawdziwych uczniów Chrystusa.

Dzisiaj dziękujemy z całego serca wszechmogącemu Bogu za wszystkie dobrodziejstwa udzielone nam w ciągu tych trzystu lat jedności, a jednocześnie prosimy Go o spokojną i pomyślną przyszłość w imię Pana Jezusa Chrystusa.

Dokonując swoich wielkich dzieł, Bóg posługuje się ludźmi, których starannie sobie dobiera i daje swojemu ludowi. Czyż moglibyśmy nie wspomnieć tutaj zasłużonych pasterzy waszego Kościoła, biskupów Atanasie Anghela, Inocen{l-tcedilla}iu Micu-Kleina, Petru Arona, dzięki którym unia nie tylko ostała się pośród licznych trudności, ale wydała obfite owoce dobra dla całej ludności? Przypomnę jedynie odrodzenie życia zakonnego, rozwój szkolnictwa, troskę o warunki życia i o prawa obywatelskie ludności, cenny wkład wniesiony w kulturę narodową, a nawet w rozwój nauki. Znany pisarz Ion Eliade R{l-abreve}dulescu słusznie powiedział, że w Blaj «wzeszło słońce Rumunów».

4. Rumuński Kościół greckokatolicki, idąc wiernie śladem Chrystusa, swego Oblubieńca, zaznał cierpienia i krzyża, zwłaszcza w ciągu minionego stulecia, kiedy okrutny ateistyczny reżim zarządził jego likwidację. Próbowano przygwoździć człowieka do ziemi, tak aby zapomniał, że istnieje niebo i miłość większa niż wszelka ludzka nędza. Dzięki Bogu ten zamysł nie odniósł ostatecznego zwycięstwa. Chrystus zmartwychwstał, a wraz z Nim wszystkie chrześcijańskie Wspólnoty Rumunii.

Podczas mej niezapomnianej wizyty w waszym kraju, która odbyła się właśnie w tych dniach w ubiegłym roku, udałem się na katolicki cmentarz Belu w Bukareszcie, aby modlić się na grobach męczenników za wiarę, oddając w ten sposób cześć ogromnej ofierze licznych biskupów, kapłanów i wiernych, którzy przyjęli męczeństwo jako najdoskonalszy dowód swojej wierności Chrystusowi i Następcom Piotra.

Dzisiaj, gdy świętujemy jubileusz unii, pragnę raz jeszcze wyrazić im wdzięczność i podziw dla ich świadectwa. Z wdzięcznością myślę przede wszystkim o drogim kard. Alexandru Todei, który mimo więzienia i odosobnienia spełniał nieustraszenie swoje powinności pasterza i wprowadził Kościół greckokatolicki w nową rzeczywistość, jaka powstała po odzyskaniu swobód demokratycznych.

Moi drodzy, zachowujcie w sercach żywą pamięć o męczeństwie i przekazujcie ją przyszłym pokoleniom, aby nadal była natchnieniem dla ofiarnego i autentycznego świadectwa chrześcijańskiego. Męczeństwo jest przede wszystkim głębokim doświadczeniem duchowym: wypływa z serca, które miłuje Chrystusa jako dobro najwyższe i nieodzowne. Niech ten skarb waszego Kościoła przynosi obfite owoce także w warunkach odzyskanej wolności.

5. Szczególnie serdeczne pozdrowienie pragnę teraz skierować do wiernych Kościoła łacińskiego. Także oni byli przez długi czas pozbawieni wolności, teraz zaś mogą umacniać i rozbudowywać swoje struktury duszpasterskie: życie zakonne rozkwitło na nowo; katecheza została podjęta z nową energią; dzieła charytatywne, często realizowane wraz z katolikami innych krajów i przy ich pomocy, wnoszą istotny wkład w odrodzenie się narodu i otwierają drogę do współpracy, która rozszerza horyzonty w imię solidarności w Chrystusie.

Drodzy bracia i siostry, niech najważniejszym celem waszych wysiłków będzie nadal prowadzenie ludzi do poznania Pana Jezusa i do spotkania z Nim, tak aby On mógł leczyć zranione serca, umacniać prawe sumienia, troszczące się o dobro wspólne, wzbudzać nadzieje oparte nie na złudnych wartościach konsumpcjonizmu ani na dążeniu za wszelką cenę do dobrobytu materialnego, ale na wartościach prawdziwych, które same tylko mogą dać nam przyszłość bezpieczną i szczęśliwą, bo oparte są na Słowie, które nie może zawieść.

6. Drodzy katolicy Rumunii, możecie być dumni z twórczej roli, jaką odegraliście w dziejach swojego kraju i którą winniście nadal odgrywać z entuzjazmem, czerpiąc ze skarbca waszych bogatych tradycji. Przyczynicie się w ten sposób do rozwoju całego społeczeństwa.

Aby jednak mogło się to odbywać sprawniej i skuteczniej, trzeba koniecznie odtworzyć pełną jedność uczniów Chrystusa. Jedność Kościoła jest darem Ojca, Syna i Ducha Świętego, o który musimy nieustannie prosić. Jest także zadaniem powierzonym każdemu z nas, jest drogą, którą musimy niestrudzenie i wytrwale podążać, nawet jeśli pojawiające się czasem trudności mogą nas zniechęcać.

Wpatrzeni w Jezusa, który «nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala» (por. Hbr 12, 2), coraz głębiej angażujcie się w dążenie do jedności i nie ustawajcie w wysiłkach, aby w niezbyt odległej przyszłości mogła ona stać się dla wszystkich krzepiącą rzeczywistością.

7. «Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła» (J 3, 21).

Podczas tej liturgii modlimy się, aby cała społeczność katolicka w Rumunii — greckokatolicka, łacińska i ormiańska — mogła «żyć prawdziwie w miłości» (por. Ef 4, 15), a dzięki temu odzwierciedlała na swym obliczu światłość Chrystusa i sama stawała się światłością dla ludów, do których została posłana.

Biskupi, kapłani, osoby konsekrowane, rodziny, młodzieży i dzieci: we wszystkim wzrastajcie ku Chrystusowi, od którego całe ciało otrzymuje moc, aby budować siebie w miłości (por. Ef 4, 16)!

Dawne teksty nazywają waszą ojczyznę «Ogrodem Maryi Panny». Ten piękny obraz przywodzi na myśl troskliwą miłość Matki Bożej, jaką otacza Ona swoje dzieci. Niech Ta, która swoją obecnością i modlitwą ożywiała pierwotną chrześcijańską wspólnotę, będzie przewodniczką i oparciem dla wspólnot Kościoła greckokatolickiego i łacińskiego, aby mogły one, także za sprawą Roku Jubileuszowego, jaśnieć pełnym blaskiem, wolne od wszelkiej skazy i zmarszczki, na chwałę Bożą. Amen.

opr. mg/mg