Wspólna deklaracja Papieża i Arcybiskupa Canterbury

występującego w imieniu Wspólnoty Anglikańskiej, sporządzona w języku łacińskim i angielskim, opieczętowana w klasztorze św. Pawła za murami i odczytana publicznie w Patriarchalnej Bazylice Ostyjskiej, po odmówieniu wspólnych modłów.

W Mieście Rzymie, z którego Papież św. Grzegorz I wysłał, do Anglii św. Augustyna, założyciela siedziby biskupiej w Canterbury, którą wszyscy nazywający się obecnie Anglikanami uważają jak gdyby za centrum swojej chrześcijańskiej Wspólnoty -Jego Świątobliwość Papież Paweł VI i Najczcigodniejszy Michał Ramsey, Arcybiskup Canterbury, występujący w imieniu Anglikańskiej Wspólnoty, spotkali się, by z braterskim uczuciem wymienić wzajemne pozdrowienie.

Na końcu tego spotkania składają dzięki wszechmogącemu Bogu, że za sprawą Ducha św. zrodził się w ostatnich latach między Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Wspólnoty Anglikańskiej nowy duch braterskiej miłości.

W czasie tego samego spotkania, dnia 23 marca 1966 r., uczyniono nowy krok naprzód w pogłębieniu dowodów braterskiej łączności, opartych na chrześcijańskiej miłości - jak również w podjęciu szczerych wysiłków w celu przezwyciężenia przeszkód w osiągnięciu pełnej wspólnoty kościelnej.

Pragnąc więc odpowiedzieć nakazowi Chrystusa, który polecił swoim uczniom, ażeby miłowali się wzajemnie - oświadczają, że w ręce miłosiernego Boga składają - za Jego pomocą - to wszystko, co w poprzednich wiekach było zaprzeczeniem tego nakazu miłości i pragną się zastosować do wezwania Apostoła, który powiedział: "Zapominając o tym, co za mną, a wytężając się do tego, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie"⁽¹⁾.

Stwierdzają, że życzą sobie, by wierni obydwu Społeczności, kierowali się takimi samymi uczuciami szacunku, poważania i braterskiej miłości. Pragnąc właśnie tę wspólną więź podtrzymywał i rozwijać, postanawiają zapoczątkować szczery dialog pomiędzy Kościołem Rzymsko-katolickim a Wspólnotą Anglikańską, który miałby jako fundament Ewangelię i dawne Tradycje wspólne dla obydwu, a który by doprowadził do owej jedności w prawdzie, o jaką modlił się Chrystus.

Ten dialog powinien objąć nie tylko sprawy teologiczne, jak Pismo św., Tradycja i Liturgia, ale również i te sprawy, które w praktyce życia stwarzają trudności z obydwu stron. Papież Paweł VI i Arcybiskup Canterbury są świadomi poważnych przeszkód, które nie pozwalają na wznowienie doskonałej wspólnoty wiary i życia sakramentalnego - niemniej jednak jednomyślnie postanawiają, że należy gorliwie starać się, by z jednej i drugiej strony były podejmowane odpowiedzialne kontakty w zakresie tych wszystkich spraw życia kościelnego, w których wzajemna współpraca przyczyniłaby się do wzrostu wspólnego zrozumienia i miłości. Podejmują też wysiłki w celu rozwiązania tych wszystkich poważnych zagadnień, które współczesny świat stawia przed chrześcijanami.

Przez tę wzajemną współpracę niech szybciej urzeczywistni się - za łaską Bożą i światłem Ducha św. - modlitwa Pana Naszego Jezusa Chrystusa, w której modlił się o jedność swoich uczniów - i przez ten postęp na drodze ku jedności niech się wzmocni pokój w społeczności ludzkiej, jakiego może udzielić tylko Ten, który daje pokój, przewyższający wszelkie pojęcie. Ten przeto pokój wraz z błogosławieństwem Boga Wszechmogącego, Ojca i Syna i Ducha Św. niech pozostanie na zawsze z wszystkimi ludźmi.

U św. Pawła za murami, dnia 24 marca 1968 r.

PAULUS PP. VI

+ Michael, Cantuariensis