Całe życie żąda wieczności

W dniach 19-25 sierpnia odbywał się w Rimini XXII Mityng Przyjaźni między Narodami, zorganizowany przez ruch Comunione e Liberazione. Sekretarz Stanu kard. Angelo Sodano w imieniu Ojca Świętego skierował — za pośrednictwem ordynariusza Rimini bpa Mariano De Nicolň — przesłanie do uczestników spotkania, w którym nawiązał do hasła tegorocznego mityngu: «Całe życie żąda wieczności».

Jego Ekscelencja
Bp Mariano de Nicolo
Ordynariusz Rimini

Jego Świątobliwość, przychylając się do prośby organizatorów Mityngu Przyjaźni między Narodami, odbywającego się już po raz dwudziesty drugi, przesyła promotorom oraz uczestnikom tego spotkania najlepsze życzenia. Prosi Waszą Ekscelencję, aby w jego imieniu przekazał im wyrazy życzliwości i szczerego uznania dla tej cennej inicjatywy kulturalnej i religijnej.

«Całe życie żąda wieczności»: to zdanie, stanowiące temat waszego interesującego kongresu, bardzo trafnie streszcza zagadnienia, na których pragnie skupić uwagę. Jest w nim uchwycony i wyrażony zasadniczy aspekt natury człowieka — to znaczy, istniejące w nim pragnienie pełni życia. Człowiek, gdy zastanawia się nad swoją egzystencją, z pewnością uświadamia sobie, że jest ona zbyt krótka, naznaczona przez cierpienie i ograniczoność, te zaś doświadczenia przypominają mu o własnej niezdolności do zrealizowania się w pełni i do uzyskania jedynie swoimi siłami tego, do czego czuje się stworzony. Stąd właśnie rodzi się to wołanie, któremu najwrażliwsze umysły we wszystkich epokach dziejów dawały wyraz z tak dramatyczną mocą; stąd to błaganie o wieczność, płynące z naszego najgłębszego doświadczenia ludzi wędrujących ku wieczności.

«Całe życie żąda wieczności». Temat tegorocznego mityngu budzi głębokie echo w ludzkim sercu, a zarazem jest zdecydowanym wyzwaniem dla współczesnej mentalności, nawiązuje bowiem do kluczowych zagadnień, które są dziś przedmiotem debaty. Za sprawą środków przekazu i w związku z prawodawstwem wprowadzanym w wielu państwach zagadnienia te będą z pewnością budzić coraz większe zainteresowanie opinii publicznej. Wystarczy pomyśleć o oczekiwaniach wzbudzonych przez odkrycia naukowe w dziedzinie inżynierii genetycznej oraz o nie rozwiązanych dotąd problemach, jakie wiążą się z postępem na tym polu. O tych sprawach dyskutuje się namiętnie na wielu płaszczyznach, w nadziei, że rychło uda się zdobyć niezbędne narzędzia, które pozwolą przedłużyć życie, eliminując cierpienie, choroby i ułomności fizyczne.

Można zauważyć, że dochodzi tu do pewnego paradoksu: paradoksu życia, które neguje wieczność. Gdy bowiem nauka stosowana jest jako narzędzie niechętnie poddające się ograniczeniom innym niż te, które sama ustanawia, człowiek skłonny jest niejako przyjmować postawę absolutnego władcy rzeczywistości. Dążenie do życia «spełnionego», to znaczy wolnego od właściwych mu ograniczeń, w praktyce łączy się z ukrytym lub jawnym odrzuceniem transcendencji.

Paradoks ten jest zakorzeniony w wizji, która wyklucza wszelkie Boże działanie w naturze i w historii. Jest to koncepcja świata bardzo odmienna od żydowskiej i chrześcijańskiej. Wedle tej ostatniej Bóg nie separuje się od świata, nie jest zamknięty w «wieczności» niewzruszonej obojętności, ale wkracza w dzieje wszechświata. Interesuje się tym, co człowiek przeżywa, prowadzi z nim dialog, troszczy się o niego. Wszystko to poświadczone jest przez historię Izraela — długi proces kształtowania się tej relacji — i urzeczywistnia się w pełni w Jezusie, który «narodził się z niewiasty» (por. Ga 4, 4), aby doprowadzić do zbawienia każdego człowieka i całego człowieka.

Wieczność nie jest zatem zwykłą bezczasowością, opisywalną w kategoriach czysto negatywnych, jako coś, co ma cechy przeciwne w stosunku do cech rzeczywistości czasowej. Duch ludzki nie domaga się, aby chwila obecna przedłużała się w nieskończoność, ale pragnie miłości, w której nie będzie miejsca na lęk przed utratą Umiłowanego. Skoro kres ziemskiego życia jest nieunikniony mimo wielkich dokonań nauki, które mogą się jeszcze przyczynić do złagodzenia ludzkiego bólu i cierpienia, to człowiek potrzebuje doświadczyć — w ramach swojej ograniczoności — realnej obecności Wiekuistego.

Kto spotkał Jezusa na drogach Palestyny, odnalazł w Nim odpowiedź na te egzystencjalne pytania. Dlatego uczniowie Nazarejczyka, prowadzeni przez Ducha Świętego, przemierzali świat głosząc, że tylko Chrystus ma słowa życia wiecznego. Ich przepowiadanie poprzez stulecia dotarło aż do nas i nadal urzeka ludzi wszystkich stanów. W słowach uczniów sam Chrystus ofiarowuje temu, kto otwiera Mu swoje serce, możliwość uchwycenia sensu ulotnej egzystencji i zgłębienia tajemnicy wieczności.

Ojciec Święty pragnie, aby tegoroczny mityng, angażując uczestników w wielorakie formy aktywności, przyczynił się do uwypuklenia ważnego aspektu egzystencji, trafnie i zwięźle wyrażonego w temacie: «Całe życie żąda wieczności». Ufa też, że spotkanie to stanie się sposobnością do pogłębienia chrześcijańskiej wiary i płaszczyzną dialogu ze współczesną kulturą. Jego Świątobliwość zapewnia o szczególnej pamięci w modlitwie w tej intencji i przesyła Waszej Ekscelencji, promotorom, organizatorom i wszystkim uczestnikom spotkania specjalne Błogosławieństwo Apostolskie.

Ja również dołączam osobiste życzenia pomyślnego przebiegu mityngu oraz wyrazy głębokiego szacunku.

Oddany w Panu

Kard. Angelo Sodano
Sekretarz Stanu

opr. mg/mg