Przemówienie abpa Juliana Herranza

Ojcze Święty!

W twoim pierwszym przemówieniu, wygłoszonym 17 października 1978 r., nazajutrz po wyborze na Katedrę św. Piotra, ogłosiłeś zamiar wprowadzenia magna disciplina Ecclesiae. W tym roku, gdy cały Kościół raduje się w serdecznej jedności z tobą z 25-lecia twojego pontyfikatu, my dziękujemy Panu i Jego umiłowanej Matce, Speculum iustitiae, że pozwolił ci stać się autorem magna disciplina Ecclesiae, to jest nowego Corpus Iuris Canonici, i promulgować przed 20 laty, po zasięgnięciu opinii Episkopatu katolickiego, Kodeks Prawa Kanonicznego — co dziś uroczyście wspominamy — a następnie Konstytucję apostolską Pastor Bonus o Kurii Rzymskiej oraz Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich.

W imieniu wszystkich obecnych — twoich współpracowników z Kurii Rzymskiej, władz akademickich i studentów 7 uniwersytetów papieskich, 4 rzymskich uniwersytetów świeckich oraz innych uczelni kościelnych z różnych krajów — dziękuję za przyjęcie nas na tej audiencji, a także za to, że w całym swoim Magisterium w jasny sposób uczysz nas dostrzegać w eklezjologii Soboru Watykańskiego II — prawdziwym skarbcu doktrynalnym nowej ewangelizacji — podstawowy punkt odniesienia dla dokonującej się obecnie odnowy nauki o prawie kanonicznym oraz dla prawidłowego zrozumienia, właściwej interpretacji i sprawiedliwego zastosowania prawa kościelnego, które ma służyć m.in. ochronie sakramentów ustanowionych przez Chrystusa.

Albowiem nie tylko nowy Kodeks Kościoła łacińskiego, ale cały Corpus Iuris Canonici wyraża zarówno w swoich podstawowych zasadach, jak i w samym sformułowaniu norm szczególną naturę Ludu Bożego, Mistycznego Ciała Chrystusa, «communio spiritualis» w wierze, nadziei i miłości, a zarazem «compago visibilis», społeczności o hierarchicznej strukturze (por. Lumen gentium, 8). To właśnie absolutna nierozłączność tych dwóch rzeczywistości — charyzmatycznej i instytucjonalnej — nadaje prawu kanonicznemu i prawu kościelnemu ich własną specyfikę prawną, tożsamość i celowość.

To również ta nierozłączność charyzmatu i instytucji w konstytutywnej strukturze Ludu Bożego pozwala zrozumieć nierozłączność w pasterskiej posłudze biskupów — munus pascendi — trzech jednoczących ją funkcji, czyli nauczania (munus docendi), uświęcania (munus sanctificandi) oraz zarządzania (munus regendi), które obejmuje również obowiązek ochrony i stosowania prawa (por. KPK, kan. 375, p. 2; 391 i 392) ze względu na umiłowanie sprawiedliwości, nadrzędny wymóg miłości i posługę duszpasterską dla bonum animarum, czyli zbawienia osoby, będącego suprema lex Kościoła i prawa kanonicznego.

Aby rzeczywistość ta była dobrze rozumiana, my, kanoniści, musimy coraz lepiej ukazywać — o czym Wasza Świątobliwość zechciał nam przypomnieć w Konstytucji apostolskiej Sacrae Disciplinae Leges — duszpasterski wymiar prawa kościelnego oraz jego funkcję jako gwaranta sprawiedliwości i communio Ludu Bożego. To właśnie doświadczenie tych dwudziestu lat oraz niektóre współczesne aspekty życia kościelnego ukazują konieczność troski pasterzy o wewnątrzkościelną sprawiedliwość, która jest zresztą prawem wierzących.

Natchnij, Ojcze Święty, swoim słowem prace miłośników prawa Kościoła, zachowaj nas w swoim sercu i umocnij nas swym ojcowskim błogosławieństwem.

Zobacz także: Przemówienie Ojca Świętego do uczestników sympozjum Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych

opr. mg/mg