Patrzą na mnie jak na dziwaka

Z pewnością ten list nie jest demoralizujący. Porusza problemy, z którymi zmaga się mnóstwo ludzi. Wielokrotnie zdarzyło mi się, gdy podczas spowiedzi pytałem dziewczynę, dlaczego przed ślubem podjęła współżycie, usłyszeć: „Bo nie chcę go stracić”. To bolesna prawda. Jak się okazuje, wielu ludziom (nie tylko nastolatkom) bliski jest pogląd zawarty w jednej z piosenek zespołu „Brathanki”: „Nie w tym rzecz, by nie dać, rzecz, by wiedzieć komu”. Powszechne jest również przekonanie, że mężczyzna zawsze domaga się od kobiety podjęcia współżycia płciowego przed ślubem. Jest ono błędne i krzywdzi niejednego chłopaka.

Podobnie błędne jest przekonanie pani Marii, iż nie wyszła za mąż tylko dlatego, że postanowiła zachować dziewictwo aż do ślubu. Nie jest wcale powiedziane, że jeśliby podjęła współżycie, zostałaby szczęśliwą żoną i matką.

List pani Marii dotyka niezwykle istotnego zagadnienia — odkrycia swego życiowego powołania. Niejednokrotnie dużo czasu mija, zanim człowiek odnajduje swą życiową drogę zgodną z wolą Boga. Rzadko mówi się o tym, że oprócz powołania do życia w małżeństwie i powołania do kapłaństwa lub zakonu istnieje również powołanie do pozostawania w stanie bezżennym bez przyjmowania święceń albo składania ślubów zakonnych (por. Mt 19,12). Takich ludzi nazywamy celibatariuszami w świecie. Życie w celibacie wymaga wielkiej siły wewnętrznej. Najtrudniej poradzić sobie z naturalnym pragnieniem kochania drugiego człowieka i bycia kochanym, pragnieniem bliskości (nie tylko fizycznej, ale również psychicznej i duchowej). Tego pragnienia nie należy niszczyć. Trzeba znaleźć sposób, aby je zaspokoić żyjąc w samotności.

Łatwo jest napisać: „Wartości moralne i religijne są ważniejsze niż osobiste szczęście i zadowolenie z życia”. Trudniej żyć zgodnie z tym zdaniem. Człowiek ma prawo do szczęścia także tu, na ziemi. Istotą tego szczęścia jest życie zgodne z wolą Boga. Czasami bardzo trudno jest odkryć, czego Bóg od nas oczekuje, jaka jest nasza prawdziwa misja na tym świecie. Zdarza się, że poszukiwania trwają bardzo długo.

Cel nigdy nie uświęca środków. Nie można uzasadniać złego postępowania pragnieniem osiągnięcia dobrego celu. Sytuacja opisana przez panią Marię przypomina biblijnego Hioba. On również postępował dobrze przez całe życie, a jednak spotkały go liczne nieszczęścia. Mimo to nie poddał się. Wytrwał. I osiągnął szczęście, bo nigdy nie wolno tracić nadziei.

opr. mg/mg