Goście z Afryki

Silvestre Siale Ruaque pochodzi z Gwinei Równikowej. Temperatura w jego kraju przez cały rok sięga 30 stopni. Kiedy przyjechał do Polski, było mu zimno. Jednak zaskoczyło go, że słońce w naszym kraju wschodzi tak wcześnie: ,,Może to zależy od pory roku. Obudziłem się o 4:00 rano i już widziałem słońce. To zjawisko jest wspaniałe, bardzo zwróciło moją uwagę”. Co jeszcze zachwyciło młodzież z Afryki po ich przybyciu do Polski? Jakie były ich wrażenia po Światowych Dniach Młodzieży w Krakowie?

Kasama – miasto leżące w północnej Zambii. W 1990 roku salezjanki otworzyły tam placówkę misyjną „Laura Centre”. Na jej terenie mieści się szkoła ,,Laura Girls” oraz oratorium, czyli salezjańska świetlica środowiskowa. Podopieczni pochodzą nie tylko z Kasamy, lecz także z okolicznych wiosek w promieniu 5 – 8 km. Wśród absolwentów i uczniów salezjańskiej szkoły średniej, a także animatorów oratorium, zebrała się grupa młodzieży, która przyjechała do Polski na Światowe Dni Młodzieży.

Podróż dookoła Polski

Michael Chilufya to Zambijczyk, który ukończył salezjańską szkołę średnią w Kasamie. Planuje podejść do kursu, który da mu uprawnienia nauczyciela. Jest jednym z liderów oratorium w Kasamie. Michael jest sumienny i z zapałem angażuje się w pracę. W drodze na ŚDM, razem z grupą młodzieży, odwiedził w lipcu Salezjański Ośrodek Misyjny w Warszawie. Udział w ŚDM pozwolił młodym Zambijczykom poczuć się częścią wspólnoty Kościoła powszechnego.

Taką szansę otrzymała też Natasha Chisimba – zambijska uczennica dwunastej klasy salezjańskiej szkoły średniej. Natasha pełni w szkole funkcję zastępcy przewodniczącej szkoły. W pracy z młodymi świetnie realizuje charyzmat salezjański. Udział w ŚDM pomógł jej rozwijać umiejętności wychowawcze wśród dzieci i młodzieży.

W innej części Afryki

Grupa salezjańskiej młodzieży z Kongo, Gwinei Równikowej, Gabonu i Kamerunu pierwsze dni w Polsce spędziła w Salezjańskim Ośrodku Misyjnym w Warszawie. Kolorowe stroje, śpiew, tańce w rytmie bębnów jednoczyły młodzież we wspólnej rodzinie salezjańskiej. Mimo, że pochodzą z różnych kultur i krajów, połączyło ich radosne przeżywanie Światowych Dni Młodzieży w Krakowie. Jednym z opiekunów grupy była polska salezjanka, siostra Barbara Kiraga, która pracuje obecnie na misjach w Gabonie. Nazwa Gabon pochodzi z języka portugalskiego. W 1485 roku Portugalczycy przybyli do ujścia zacisznej rzeki, którą nazwali Rio-de-Gaboa. Ciekawostką Gabonu są parki narodowe, które zajmują obecnie aż 11% powierzchni całego kraju.

Siostra Barbara pracowała również z młodzieżą z Kongo Brazaville. Przy współpracy z grupą młodzieży z organizacji VIDES przygotowywała półkolonie dla dzieci z odległych wiosek lasów równikowych. Aby tam dotrzeć, trzeba płynąć siedem godzin łodzią wzdłuż rzeki Kongo, a potem jeszcze kilka kilometrów przejść pieszo. Siostra Barbara opowiada o jednej takiej podróży: "Rzeka w Kongo jest ogromna i bardzo głęboka. Transport łodzią był jedynym sposobem, aby dotrzeć do tej wioski. Przybyliśmy do brzegu, kiedy było już ciemno. Mieliśmy ze sobą wszystkie materiały, których potrzebowaliśmy do przeprowadzenia zajęć z dziećmi. Przywieźliśmy także zapasy żywności, wśród nich worki ryżu, fasoli. Mieszkańcy wioski przejęli nasz bagaż i wszystko nieśli na plecach i na głowach”.

ŚDM to nagroda

W ciągu ostatnich trzech lat animatorzy salezjańskich świetlic z zapałem pomagali polskiej misjonarce. Wyjazd na Światowe Dni Młodzieży był nagrodą dla tych, którzy zaangażowali się w pomoc innym. Silvestre Siale Ruaque jest jednym z animatorów. Jego zaangażowanie w pomoc innym zapewniło mu możliwość przyjazdu do Polski. Teraz mógł spotkać się z innymi młodymi z całego świata:

"Dzięki spotkaniu, które zapoczątkował Święty Jan Paweł II młodzi mają okazję, aby spotkać się razem w duchu wiary katolickiej. W tym roku nasza grupa z Gwinei wraz z salezjankami była w Polsce i spotkaliśmy się z młodymi z różnych krajów. To doświadczenie bardzo mnie zmotywowało. Dowiedziałem się, jak inni doświadczają Boga, którego wszyscy razem wyznajemy jedną wiarą. Nie wiem, czy to jest Boży cud, ale rozumieliśmy się z innymi, mimo że nie rozmawiamy w tym samym języku. Te wspaniałe doświadczenia ubogaciły nas kulturalnie i duchowo”.