Z pamiętnika ojca i syna

Pamiętam tę lutową noc. Około drugiej zaspany odebrałem telefon od żony: „Zaczęło się!”. Odpowiedziałem: „Aha” i poszedłem spać dalej. O piątej nad ranem kolejny telefon: „Wszystko dobrze, czekamy na ciebie”. I tym razem nie byłem zbyt wylewny. Zostawać ojcem przez telefon? To nie dla mnie. Przyjechałem przed południem do szpitala, zobaczyłem i stwierdziłem: „To moje dziecko!”. Maleńka (2400 gram) i rozczochrana córeczka. Potem urodzili się jeszcze dwaj synowie, którzy w wadze przegonili swoją starszą siostrę, ale fryzury mieli raczej skromne.

Z gitarą w ręku

Wiadomo, że kiedy rodzi się dziecko, jest w pełni zależne od rodziców. Dlatego tak ważna jest ich obecność. Obecność i odpowiadanie na każdą potrzebę, na każdy płacz. Żona do dziś wspomina ten uroczy widok, jaki zobaczyła po powrocie ze sklepu, gdy po raz pierwszy zostawiła mnie ze śpiącą córeczką. Ja w tym czasie remontowałem sąsiedni pokój. Po chwili dziecko się obudziło. Podszedłem do łóżeczka w roboczym ubraniu, wziąłem do ręki gitarę i zacząłem grać.

Niczym Bóg

W miarę, jak córka rosła, poszerzały się jej horyzonty: siadanie, raczkowanie, chodzenie. Każdy etap przynosił nowe możliwości i nowe wyzwania. Zmieniał się też sposób komunikacji. Od płaczu i śmiechu po pierwsze wyrazy i proste zdania. A wszystko to odbywało się w naszej (rodziców) obecności. I gdy pewnego dnia, w sytuacji niepewności moje dziecko spojrzało na mnie pytająco: „Tato, czy to jest dobre, czy złe?”, zdałem sobie sprawę z tego, że jestem dla niej jak Bóg; że u mnie (i u mamy oczywiście też) szuka odpowiedzi na swoje pytania.

Nie chcę nikogo gorszyć tym porównaniem, nie jestem doskonały, ale to moje doświadczenie przypomniało mi dwie rzeczy: po pierwsze, że mam dzieciom pokazywać, co jest dobre, a co złe, oraz po drugie, że moje dzieci budują swój obraz Boga, patrząc na mnie.

Niczym dziecko

Mijały lata, dzieci rosły... „rosłem” też ja. Przyszedł w moim życiu moment doświadczenia straty, która wydawała mi się tak wielka, że nie chciałem się na nią zgodzić. Wadziłem się z Bogiem: „To niesprawiedliwe! Tak nie można! Ja tego tak bardzo potrzebuję!”. Każdy rodzic wie, co dziecko potrafi zrobić, aby dopiąć swego... I wtedy Bóg odwołał się do mojego ojcostwa: „Andrzeju, ile razy przerywasz dzieciom zabawę, bo trzeba wracać do domu? Ile razy odmawiasz dzieciom, bo wiesz, że to, o co proszą, jest im niepotrzebne lub może im zaszkodzić?”.

Zobaczyłem, że będąc ojcem swoich dzieci, równocześnie jestem dzieckiem Boga i obowiązują mnie te same zasady. Tak jak ja pragnę, aby moje dzieci były szczęśliwe, tak Bóg pragnie, abym ja był szczęśliwy. Że jeśli ja stawiam moim dzieciom granice, dbając o ich bezpieczeństwo, to Bóg też pokazuje mi, że nie wszystko jest dla mnie dobre.

Najlepszy Ojciec

Ostatnio młodszy syn chciał zaopiekować się kluczem od auta. Oczywiście zapewniał mnie, że go nie zgubi. Jednak perspektywa, że drugi klucz jest 500 km od naszego miejsca pobytu, sprawiła, że nie przystałem na propozycję syna. Mój pięciolatek nie dawał za wygraną i w pewnym momencie wypalił: „Zaufaj mi!”. Zatkało mnie. Czy on wie, co mówi? Co zrobić wobec tak mocnego argumentu? Nie dostał klucza. Tak jak ja nie dostałem wielu rzeczy, o które prosiłem Boga. Choć nieraz zapewniałem Go, że może mi zaufać. Ojciec widzi więcej. I patrząc na moje dzieci, wiem, że mogę Bogu zaufać. Bo jeśli ja, pomimo moich braków, jestem dobrym ojcem (przynajmniej tak twierdzi moja żona), to On jest Najlepszym Ojcem.

opr. mg/mg