Europejskie sympozjum duszpasterstwa powołań w Sarajewie

Jednym z owoców I Europejskiego Kongresu na temat powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego (Rzym, 5-10 maja 1997 r.) była decyzja o utworzeniu Europejskiego Centrum Powołań, w skład którego wchodzą przedstawiciele narodowych ośrodków powołaniowych z poszczególnych krajów naszego Kontynentu. Przedstawiciele ci spotykają się co roku na sympozjum, które podejmuje aktualne zagadnienia duszpasterstwa powołań. Tegoroczne spotkanie w dniach od 3 do 7 lipca odbyło się w Sarajewie - stolicy Bośni i Hercegowiny. Jest to miasto liczące obecnie 400 tys. mieszkańców, z których zaledwie 5% stanowią katolicy. Zorganizowanie europejskiego sympozjum duszpasterstwa powołań w mieście, w którym zbiegają się rożne tradycje kulturowe i religijne, a które jednocześnie zostało boleśnie dotknięte pierwszą od 50 lat wojną w Europie, miało symboliczny charakter. Tym bardziej, że sympozjum to odbywało się pod hasłem: „Duszpasterstwo powołań w obliczu różnorodności kultur w Europie” Gospodarzem zjazdu było Wyższe Seminarium Duchowne diecezji Sarajewo, w którym pięćdziesięciu alumnów przygotowuje się do kapłaństwa. Polskę reprezentowała delegacja w składzie: ks. bp Stefan Regmunt z Legnicy — delegat Episkopatu Polski ds. Powołań, ks. dr Marek Dziewiecki z Radomia — krajowy duszpasterz powołań oraz siostra Sylwia Prokopowicz z Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań. Do Sarajewa przybyło czterdziestu ośmiu delegatów z większości krajów europejskich, wśród których byli biskupi, kapłani, osoby konsekrowane oraz świeccy.

Pierwszy referat, pt. „Kościół w kontekście wielokulturowym na przykładzie Kościoła w Bośni i Hercegowinie” wygłosił biskup pomocniczy Sarajewa — Pero Sudar. W drugim dniu obrad ks. David Hulshof przedstawił sprawozdanie z trzeciego Kontynentalnego Kongresu Powołań, który miął miejsce w Montrealu (18-21 kwietnia 2002 r.) W Kongresie tym brało udział ponad tysiąc osób duchownych i świeckich z USA, Kanady i Meksyku. Uczestnicy Kongresu byli zgodni co do tego, że do podstawowych zadań duszpasterskich należy obecnie promowanie kultury powołaniowej, modlitwa w intencji powołań, opcja na rzecz młodzieży oraz wspieranie rodziny w chrześcijańskim wychowaniu dzieci i młodzieży. Po południu miała miejsce dyskusja panelowa na temat: „Kongres Europejski w Rzymie i w Ameryce Północnej: podobieństwa i różnice oraz wnioski pastoralne dla Europy”. Następnie uczestnicy spotkania podjęli tę samą problematykę w grupach językowych. Wieczornej Eucharystii przewodniczył ordynariusz diecezji Sarajewo - ks. kard. Vinco Puljic.

Trzeciego dnia sympozjum ks. Melchor Sanchez z Papieskiej Rady ds. Kultury wygłosił referat pt. „Kościół w Europie wielokulturowej a tożsamość chrześcijańska”. Następnie uczestnicy sympozjum ponownie pracowali w grupach językowych oraz przygotowali ostateczna wersje statutu Europejskiego Centrum Powołań. W niedzielę, 7 lipca, obrady dotyczyły form pracy Centrum w najbliższych latach. Ks. bp Stefan Regmunt — odpowiadając na życzenie uczestników sympozjum, którzy pragną zapoznać się z duszpasterstwem powołań w kraju, w którym jest obecnie najwięcej w Europie powołań do kapłaństwa i życia zakonnego - skierował zaproszenie, by najbliższe sympozjum Europejskiego Centrum Powołań odbyło się w Warszawie w dniach 2-6 lipca 2003 r. Na spotkanie to po raz pierwszy zaproszeni zostaną wszyscy biskupi, którzy są delegatami ds. powołań z ramienia Konferencji Episkopatów poszczególnych Kościołów lokalnych w Europie. Na zakończenie sympozjum w Sarajewie koncelebrowanej Eucharystii w intencji powołań przewodniczył delegat Konferencji Episkopatów Europy ds. duszpasterstwa powołań - ks. bp Alois Kothgasser z Innsbrucka.

Uczestnicy sympozjum w Sarajewie podkreślali, ze globalizacja rynku prowadzi do globalizacji postchrześcijańskiej kultury, która nie pojawia się w sposób spontaniczny, lecz jest pilotowana i promowana przez tych, którzy wykorzystują swoje możliwości finansowe oraz wpływ na środki przekazu po to, by realizować swoje ideologiczne i polityczne interesy. W konsekwencji największym zagrożeniem dla Europy jest obecnie ideologia wielokulturowości, która polega na lansowaniu przekonania, że wszystkie formy kultury i religii są równie wartościowe. Jednak gdyby rzeczywiście wszystko miało taką samą wartość, wtedy nic nie miałoby wartości. Kościół respektuje wartość każdej kultury, gdyż każda z nich wyraża pewien sposób rozumienia tajemnicy człowieka. Z drugiej strony każda kultura jest dotknięta grzechem i dlatego nie wszystkie jej elementy pomagają człowiekowi lepiej rozumieć własne człowieczeństwo i stawać się bardziej człowiekiem. Z tego względu każda kultura powinna podlegać oczyszczeniu i nawróceniu w świetle Ewangelii.

Typowa dla współczesnej kultury subiektywizacja prawdy i religii oraz skrajny relatywizm i pustka aksjologiczna to poważne zagrożenia dla kultury powołaniowej. Kultura ponowoczesna walczy z Kościołem nie tylko dlatego, ze jest to jedyna instytucja, która strzeże obiektywnych prawd, ale również dlatego, ze Kościół wzywa współczesnego człowieka do radykalnej wierności w małżeństwie, kapłaństwie i życiu konsekrowanym. W tej sytuacji konieczna jest pogłębiona autoewangelizacja wspólnot kościelnych, aby ponownie wszystko zaczynać od Chrystusa, który powołuje każdego chrześcijanina do świętości oraz do trwania na modlitwie i dziękczynieniu za dar życia oraz za dzieło odkupienia. Istotnym zadaniem duszpasterzy powołań jest uczenie młodych ludzi krytycznego odczytywania współczesnej kultury oraz stawiania pytań o sens własnego życia w świetle Ewangelii. Z drugiej strony konieczna jest pogłębiona formacja wychowawców duchownych i świeckich, którzy uczą myśleć i kochać tak, jak Chrystus oraz którzy potrafią być dla dzieci i młodzieży czytelnym znakiem owocnej i radosnej wierności własnemu powołaniu.

opr. mg/mg