Znaleziono 491 wyników
Oprócz niewidzących fizycznie mamy bardzo dużo ludzi niewidomych na duszy. Trzeba do nich dotrzeć
Ks. Andrzej Gałka, Krajowy Duszpasterz Niewidomych przypomina słowa Matki Róży Czackiej: prócz osób niewidzących fizycznie mamy bardzo dużo ludzi niewidomych na duszy, niewidzących sercem. Przybywa ludzi, którzy nie dostrzegają dobra, idą za jakimś popędem zła. Trzeba za nich się modlić i docierać do nich.
„Systemowa erotyzacja pod przykrywką troski o zdrowie”. Środowiska medyczne przeciw edukacji zdrowotnej
Seksualność w oderwaniu od relacji, miłości, odpowiedzialności, budowania rodziny, a uwaga dzieci ma być skupiana na własnej przyjemności. Środowiska medyczne wnoszą o całkowite odrzucenia podstawy programowej przedmiotu „Edukacja zdrowotna”. „Naraża rozwój i zdrowie dzieci na powikłania” – piszą w liście do Nowackiej.
Terapia dopasowana do dziecka daje najlepsze efekty
Terapia środowiskowa jest szybkim i skutecznym sposobem na to, by pomóc rosnącej grupie dzieci bez diagnozy psychiatrycznej, ale z poczuciem beznadziei, braku rozwiązań, negatywnym nastrojem, które często prowadzą do myśli samobójczych – zgadzają się specjaliści z Centrum CBT uczestniczący 9 maja w konferencji w Centrum Prasowym PAP o rozwoju i usprawnieniu takiej pomocy w sektorze publicznym oraz o jej tworzeniu w sektorze prywatnym.
Pustelnik jest znakiem dla innych, że Bóg sam wystarczy. Ks. Marcin Wiśniewski opowiada o swoim powołaniu
„Pustelnik nie ucieka przed ludźmi. Idzie na pustelnię dla całego Kościoła. Ma być znakiem dla innych, że nie jest nam potrzebne do szczęścia nic poza Bogiem” – mówi ks. Marcin Wiśniewski, opiekun pustelni na Górze Krzyża Jubileuszowego. W wywiadzie opowiada o swoim powołaniu, codziennym życiu w pustelni i niezdrowej modzie na „romantyków pustyni”.
Im więcej terapeutów, tym więcej chorych dzieci. Cóż za kataklizm się wydarzył?
Trendy docierające do nas z zachodu są coraz groźniejsze i głupsze zarazem. Jednym z nich jest zastępowanie wychowania dzieci i młodzieży rozmaitymi etykietami psychologicznymi i oferowanymi terapiami. Dane statystyczne są jednak nieubłagane: im więcej takich terapii, tym więcej problemów. Może czas skończyć z patologizowaniem dzieci i wziąć się za normalne wychowanie?
