Wierni podejmują dziś Duchową Adopcję

Czym jest Duchowa Adopcja? Pełna, poprawna nazwa tego dzieła, brzmi „Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą”. Nie ma więc nic wspólnego z prawną kwestią, ale dotyczy modlitwy za dziecko nienarodzone, któremu może grozić aborcja. Osoba, która składa przyrzeczenie, obejmuje modlitwą w konkretnym czasie tylko jedno dziecko. Oczywiście, po 9 miesiącach może przystąpić do modlitewnego dzieła ponownie. Warunkiem jest wypełnienie poprzednich zobowiązań.

Adopcyjne zobowiązanie składa się zazwyczaj w uroczysty sposób w kościele. Pod pewnymi warunkami można je złożyć również prywatnie w domu pod krzyżem lub świętym obrazem. Dobrze jest w tej sprawie skontaktować się wcześniej z parafią. Jednak ogólnie przyjęta zasada to złożenie przyrzeczenia w świątyni. To, o czym należy pamiętać, to fakt, że przy każdym, kolejnym podejmowaniu Duchowej Adopcji, należy składać osobne przyrzeczenie.

Kogo adoptuje osoba podejmująca się tego dzieła? Nie wie tego. Nie można wybrać sobie matki, za którą się będzie modliło. Nie można wybrać narodowości dziecka. Dziecko zagrożone aborcją jest nieznane osobie, która podejmuje się Duchowej Adopcji. Tylko Bóg, Dawca Życia, zna dziecko, które dana osoba otacza modlitwą. Zna jego imię i wie, kto się za nie modli. Oprócz modlitwy, można podjąć dodatkowe postanowienia. Są one jednak dobrowolne. Ważne, aby nie obciążać się nadmiarem praktyk, bo wtedy trzeba im podołać. Najważniejsza jest tutaj modlitwa za nienarodzone dziecko.

A co w sytuacji, jeśli zapomni się któregoś dnia o modlitwie? Na stronie Duchowej Adopcji, www.duchowa-adopcja.pl, udzielona jest jasna odpowiedź na te nurtujące pytanie: „Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych”.

Wierni codziennie zanoszą do nieba modlitwę, która brzmi: „Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po narodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen”. Oprócz tej modlitwy odmawia się codziennie jedną tajemnicę różańca. Skąd akurat modlitwa różańcowa w tym dziele? Duchowa Adopcja powstała po objawieniach w Fatimie. Jest odpowiedzią na wezwanie Maryi, aby wziąć w dłonie różańce i czynić pokutę za to, co najbardziej rani jej Niepokalane Serce. W Polsce dzieło Duchowej Adopcji rozpoczęło się 1987 roku. Pierwszy ośrodek Duchowej Adopcji powstał w kościele ojców paulinów w Warszawie.