Kościół na marginesie?

W swoim tekście o. Kowalczyk dzieli osoby mówiące o przyszłości Kościoła na trzy grupy. Pierwsza – katolicy oraz ludzie życzliwi Kościołowi katolickiemu – chciałaby, aby rozwijał się on i wzrastał, także ilościowo. Druga grupa – wrogowie katolicyzmu – życzą Kościołowi rychłego końca. Trzecia zaś – tzw. postępowych katolików – to osoby, które „z bliżej niewyjaśnionych powodów marzą o Kościele malutkim, za to próbującym pokornie nadążyć za lewicowo-liberalnymi ideologiami”.

„Wieszczenie o przyszłości Kościoła wiąże się z wyobrażeniami o losach świata w ogóle. Są tacy, którzy wierzą w nieskończony postęp. Człowiek miałby być coraz lepszy, mądrzejszy, dysponujący «cudowną» technologią” – pisze o. Kowalczyk. Zaznacza jednak, że z kart Biblii i z Katechizmu Kościoła Katolickiego wyłania się inna wizja – „mowa jest raczej o ciągłych zmaganiach i erupcji zła, które na końcu zostanie jednak pokonane”.

„Nie neguję sensowności socjologicznej refleksji nad znaczeniem Kościoła. Trzeba jednak pamiętać, że apostołowie nie patrzyli na świat w kategoriach socjologiczno-statystycznych, ale mieli dla świata ważną propozycję, słowo życia wiecznego. «Nawróćcie się [...]. Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia» – wołał św. Piotr do słuchaczy. Bo to świat miał i ma problem, a wspólnota wierzących w Chrystusa ma odpowiedź na ten problem. Kościół może się oczywiście znaleźć na marginesie życia społeczno-politycznego, medialnego, biznesowego. Światem mogą rządzić katofobiczne megakorporacje. Ale ostatecznie to Chrystusowy Kościół znajduje się w centrum tego, co rzeczywiście ważne dla losów ludzkości i życia każdej osoby ludzkiej. Wszak człowiek wierzący, nawet jeśli odrzucony przez doczesne potęgi, wie, że «jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?» (Rz 8, 31)” – podsumowuje o. Kowalczyk.

Źródło: „Idziemy”