Przejście ze śmierci do życia. Znaczenie nadchodzącego Wielkiego Tygodnia

Od Niedzieli Palmowej do Niedzieli Zmartwychwstania Kościół wspomina najważniejsze wydarzenia w historii zbawienia, a mianowicie ustanowienie Eucharystii, mękę i śmierć Chrystusa oraz Jego zmartwychwstanie. Okres Wielkiego Tygodnia, a w szczególności Triduum Paschalne, to dla chrześcijan najświętszy czas.

Niedziela Palmowa, która otwiera Wielki Tydzień, jest pamiątką uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, bezpośrednio poprzedzającą Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu. Zgromadzone wówczas tłumy rzucały na drogę płaszcze, gałązki oliwne i palmowe wołając: „Hosanna Synowi Dawida: błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie".

Pierwsze trzy dni Wielkiego Tygodnia są dniami szczególnie poświęconymi sakramentowi pojednania. Od Wielkiego Poniedziałku do Wielkiej Środy włącznie, według opisu ewangelistów, Pan Jezus dzień spędzał w Jerozolimie i nauczał w świątyni.

W Wielki Czwartek obchodzimy święto kapłanów, ponieważ w tym dniu w czasie Ostatniej Wieczerzy został ustanowiony sakrament kapłaństwa oraz sakrament Eucharystii. Msza św. ma charakter uroczysty. W liturgii podczas śpiewu „Chwała na wysokości Bogu", którego nie było przez cały Wielki Post, wybrzmiewają dzwony. Po zakończonej Eucharystii rusza procesja do tzw. ciemnicy, gdzie następnie rozpoczyna się adoracja Najświętszego Sakramentu.

Wielki Piątek to dzień Krzyża, gdzie odprawiana jest wielkopiątkowa Liturgia Męki Pańskiej z podziałem na role. Kluczowym momentem tej liturgii jest adoracja zasłoniętego Krzyża, który zostaje stopniowo odsłaniany przez celebransa. Wypowiadane są słowa: „Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata", na co wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem". Po adoracji Krzyża z ciemnicy przynosi się Najświętszy Sakrament, a wiernym udziela się Komunii Świętej. Ostatnią częścią liturgii Wielkiego Piątku jest procesja do Grobu Pańskiego. Najświętszy Sakrament w monstrancji okryty zostaje białym przejrzystym welonem, który jest symbolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego Chrystusa. W wielu kościołach przez całą noc trwają również adoracje.

Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Tradycją jest również poświęcenie pokarmów wielkanocnych. W Wielki Piątek i Wielką Sobotę Kościół nie sprawuje Mszy św.

Wielkanoc rozpoczyna się już w sobotę po zachodzie słońca. Na zewnątrz kościoła kapłan zapala Paschał – świecę symbolizującą zmartwychwstałego Chrystusa. Następnie, czyniąc znak krzyża na Paschale, wypowiada słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen". Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa. Paschał wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, gdzie wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło. Jasność światła wypełnia mury kościoła. Wszyscy śpiewają uroczystą pieśń - Exultet, która zaczyna się od słów: „Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się słudzy Boga! Niech zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo!". Tego dnia wybrzmiewa również długo wyczekiwane, radosne „Alleluja”. Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną. Jednak w wielu miejscach w Polsce procesje nie odbywają się w Noc Zmartwychwstania, a w niedzielny poranek.

Dzięki głębokiemu przeżyciu Wielkiego Tygodnia, zanurzeniu się w tajemnicę Bożej Miłości, mamy szansę odnowić nasze życie, odnowić naszą wiarę i nawrócić się do Boga.

Źródło: Deon