„Śmierć brata przeżył głębiej, niż śmierć matki”. Kulisy życia Edmunda Wojtyły

Edmund był 14 lat starszy od swojego brata Karola. Jak zauważa Milena Kindziuk, pomimo tej różnicy wieku łączyła ich braterska i przyjacielska więź. Dodaje również, że Jan Paweł II „pod koniec życia stwierdził, że śmierć brata przeżył głębiej, niż śmierć matki”.

Mateusz Zimny zauważa, że „obok rodziców, katechety ks. Kazimierza Figlewicza czy nauczyciela teatralnego Mieczysława Kotlarczyka Edmund należał do grona osób, które na młodego Karola Wojtyłę wywarły największy wpływ. Nie ulega wątpliwości, że starszy brat, pomimo przedwczesnej śmierci, był dla niego mentorem i przewodnikiem. To pokazuje, że źródeł wielkości, a także - może nawet przede wszystkim - świętości Karola Wojtyły, szukać należy w życiu i przykładzie bliskich mu osób, wśród których Edmund zajmował z pewnością miejsce szczególne”.

Autor zauważa, że starszy brat Jana Pawła II był bardzo utalentowany i dobrze się uczył. Jego zainteresowania naukowe skupiały się wokół przedmiotów ścisłych, ale bardzo dobre oceny miał również m.in. z j. niemieckiego, angielskiego, religii czy śpiewu. Ponadto, miał serce otwarte na innych i potrafił poświęcić się każdemu z oddaniem.

Do pasji Edmunda należały również sporty. Grał m.in. w tenisa, piłkę oraz chodził na górskie wędrówki. Jak podkreśla Kindziuk, swoją pierwszą wędrówkę górską Karol Wojtyła odbył właśnie ze swoim starszym bratem, który zabrał go do Doliny Pięciu Stawów w Tatrach. Ponadto Edmund rozwijał również swoje zainteresowania aktorskie. Był zaangażowany w amatorski teatr prowadzony przez Mieczysława Kotlarczyka.

Gdy Edmund ukończył studia lekarskie na Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego, do Krakowa na promocję doktorską wraz z ojcem przyjechał wówczas 10-letni Karol Wojtyła. Po otrzymaniu dyplomu lekarskiego Edmund początkowo odbywał praktyki w Krakowie i Wadowicach. Później, dostał pracę w szpitalu w Bielsku.

Edmund Wojtyła bardzo poważnie traktował swoją prace. Dostrzegał w niej niezwykłe powołanie do służby drugiemu człowiekowi. Umarł w wieku 26 lat na szkarlatynę, po zaledwie 1,5 roku pracy w szpitalu w Bielsku.

11 grudnia, 5 dni po śmierci Edmunda w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” pisano: „Przed 10 dniami spędził noc przy ciężko chorej na płonicę, którą chciał wyrwać ze szponów śmierci (…). Był znakomitym lekarzem i wartościowym człowiekiem i pozostawił po sobie szczery żal tych, którzy znali niepospolite zalety Jego umysłu i serca”.

Zobacz też: Prof. Kengor: „Realpolitik” Kissingera została zatrzymana przez Reagana i Jana Pawła II
 

Oprac na podstawie: jp2online, dzieje.pl, deon.pl

Projekt finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023. Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.