Świat nie powinien zapominać o Afganistanie

„Regiony rolnicze, tradycje i zwyczaje plemienne nadal posiadają ogromną siłę; nauczanie i innowacje przyjmowane są z wielkim podejrzeniem” – stwierdza Cairo.

„Kobiety utraciły bardzo dużo, ale wszyscy utracili, również społeczeństwo obywatelskie, w takim znaczeniu, że talibowie udzielają dzisiaj koncesji. Wydawało się, że wrócą do całkowitych zakazów, np. fotografii, telewizji oraz Internetu. To się nie wydarzyło. Oczywiście istnieje ogromna cenzura w telewizji, ale nie sprawdziło się to, co zapowiadano. Cała reszta jednak nie uległa zmianie. Talibowie nie mogą wszystkiego zmienić. Wiadomo jednak, że integryści, fundamentaliści to osoby bardzo oporne na zmiany, a jeśli już coś zmieniają to w kierunku pożądanym przez nich – zaznacza Cairo. – Kim innym byli talibowie wiele lat temu, w latach dziewięćdziesiątych. Dzisiaj nie są już tymi samymi. Pomimo, że są młodzi, inni i przyszło nowe pokolenie, to nadal pozostali sobą. Kobiety zostały wyeliminowane z życia publicznego. Niektóre pracują jeszcze w szkołach podstawowych, są zaangażowane w służbie zdrowia, w organizacjach pozarządowych, ale w pozostałych dziedzinach już nie istnieją. Zostały wymazane z życia publicznego.“

Ks. Giuseppe Moretti, przebywający w Afganistanie w latach 1990-2015 uważa, że dla przyszłości tego kraju bardzo ważna jest formacja młodych pokoleń, zarówno pozostających w kraju poprzez różne organizacje międzynarodowe, choćby poprzez nauczanie na odległość jak i tych, którzy przybyli do Europy. Oni mogą stanowić w przyszłości podwaliny nowoczesnego Afganistanu. Mówi ks. Moretti:

„Z pewnością trudno jest jakiemuś demokratycznemu rządowi zaakceptować władzę, którą współtworzą osoby zaangażowane w międzynarodowy terroryzm. Równocześnie jednak istnieje inna droga, droga wsparcia humanitarnego. Pomoc humanitarna sięga poza granice polityki. Naród Afgański potrzebuje podstawowych rzeczy – podkreśla ks. Moretti. –Obojętność jest zawsze obezwładniająca. Wyraża się w postawie: nic nie da się zrobić. Również jednak nie mając przedstawicielstw dyplomatycznych na miejscu istnieje możliwość niesienia pomocy ludziom, którzy są niewinni i nie wszyscy są Afgańczykami, wykorzystując wszystkie dostępne możliwości, z ludzkiego punktu widzenia. Jest to możliwe poprzez organizacje międzynarodowe. Grzech Zachodu wyraża się a postawie: «Afganistan nas już nie obchodzi». To oznacza, że nas nie interesuje. O 1969 roku, do wczoraj walczono w tym kraju. Wydano podczas wojen miliardy. Wydaje mi się, że istnieje także problem pewnej spójności. To prawda, że Afganistan niewiele dzisiaj znaczy w polityce międzynarodowej, ale jednak byliśmy tam przez 20 lat: NATO, wszystkie ambasady otwarte. Afganistan po tym wszystkim stał się zbyt zapomniany.“