Nadworny lekarz Pana Boga. Uzdrowienia zdarzały się w Lourdes od samego początku

Cuda zdarzają się dzisiaj, mimo powszechnej opinii, że są nieprawdopodobne – świadczy o tym archiwum Międzynarodowego Komitetu Medycznego w Lourdes.

W archiwum Międzynarodowego Komitetu Medycznego w Lourdes możemy natknąć się na następujące informacje:

„Pani D. E. Od 21 lat cierpiała z powodu następstw urazu kręgosłupa szyjnego. W 2004 r. ból ustąpił wraz ze śladami schorzenia. W tym samym roku miała miejsce pielgrzymka Jana Pawła II”.

Inna notatka: „Pani N. B. Od dzieciństwa poruszała się na elektrycznym wózku inwalidzkim. Wyłączona z normalnego życia z powodu zaniku mięśni kończyn dolnych. Uzdrowienie miało miejsce także w 2004 r. Było nagłe i trwałe”. Kolejny wpis: „Pani V. A. Od 1993 r. stwierdzone stwardnienie rozsiane. Uzdrowienie w 2004 r.”. I kolejna notka: „Pani J. M. Nagle uzdrowiona w 1994 r. z chłoniaka typu B i z przewlekłej białaczki. Choroba nie powróciła”.

Laboratorium uzdrowień

Objawienia w Lourdes miały miejsce w 1858 r. i od samego początku towarzyszyły im uzdrowienia. Także po zakończeniu objawień w sanktuarium dokumentowano niewytłumaczalne zdarzenia zdrowotne. Na początku pojawiła się też konieczność uwiarygodniania tych zjawisk. Jako pierwsza na miejscu zaczęła działać Komisja Śledcza Episkopatu. Już w 1859 r. prof. Henri Vergez z Wydziału Medycyny w Montpellier został powołany na konsultanta medycznego Komisji Śledczej Episkopatu. Punkt widzenia prof. Vergeza był często różny od opinii jego współpracowników. Profesor uznał, że tylko 8 pierwszych przypadków było rzeczywiście niewytłumaczalnych. W 1883 r. w sanktuarium powstało specjalne biuro do badań przypadków uzdrowień, powołane przez miejscowych lekarzy.

W minionym roku instytucja ta otrzymała 52 spontaniczne deklaracje o „niewytłumaczalnych uzdrowieniach”, do których doszło w tym miejscu. Do 2006 r., czyli w ciągu 148 lat od pierwszych uzdrowień, zanotowano ich tam 7200 — średnio 48 rocznie. 10 spośród ubiegłorocznych uzdrowień określanych jest jako „bardzo poważne”, tzn. odznaczają się one nie tylko trwałym i nagłym polepszeniem zdrowia fizycznego, ale także poprawą psychicznego i duchowego stanu chorej osoby. Wiele uzdrowień, których nie można oficjalnie zakwalifikować jako cuda, komisja diecezjalna pod przewodnictwem biskupa uznaje za „łaskę prawdziwego wyzdrowienia”, której chory doznał „w kontekście wiary i modlitwy”.

Cały tekst przeczytasz tu:

Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.

« 1 »

reklama

reklama

reklama

reklama