Listy Lorda Foulgrina

Strategia działania

Do nowo przydzielonego mi podkomendnego, Squaltainta. Zdecydowałem się napisać do was pomimo opinii mojego asystenta, Obsmuta, który odradza tego rodzaju praktyki jako zbyt ryzykowne.

Jak już wiecie, w przydzielonym wam sektorze działań geopolitycznych doszło do poważnych przetasowań w strukturze zarządzania, będących konsekwencją usunięcia ze stanowiska Ashtara, który okazał się nielojalny wobec Lorda Belzebuba. Jego obowiązki powierzono mnie. W związku z tym zarówno wy, jak i cały kierowany przez was zespół sześciu kusicieli podlegacie teraz mojemu zwierzchnictwu. Dotyczy to również wyznaczonych wam aktualnie zadań, łącznie ze sprawą tego robaka Jordana Fletchera.

Wielopoziomowa struktura działu marketingu naszego królestwa czyni was moimi podwładnymi. Wasze sukcesy staną się moimi zasługami. Będę jednak odpowiadał również za wasze porażki. Dołóżcie zatem wszelkich starań, aby realizowane przez was działania przynosiły pożądany efekt. Wasz sukces leży w moim interesie, dlatego będę wam doradzał i monitorował wasze poczynania. Pomogę wam osaczyć i zniszczyć Fletchera. Wszyscy więc będziemy się cieszyć udziałem w zwycięstwie.

Jestem mistrzem strategii i taktyki. W moich listach będę was uczył subtelnej sztuki podstępu. Zaczniemy od Podstawowego Treningu Foulgrina, znanego również jako „Kuszenie 101”.

Te w połowie duchowe, w połowie zwierzęce hybrydy zamieszkujące tę planetę, naszą planetę, stanowią niewyczerpane źródło fascynacji i frustracji. Oślizgłe pierwotniaki, bezkształtne torby mięsa, napęczniałe worki pomyj i wszelkiego plugastwa. Będąc stworzeniami niższej kategorii od bytów duchowych, powinny nam służyć — Wróg tymczasem chciał uczynić nas ich sługami!

W swoich kontaktach z Fletcherem lub kimkolwiek z nich pamiętajcie, że w gruncie rzeczy są tylko surowcem, którym możemy posłużyć się przeciwko Niemu lub który On może wykorzystać przeciw nam. Mogą stać się bronią w naszej świętej wojnie z Niebem — tą zaborczą fortecą, którą nazywają Charis.

Nigdy nie zapominajmy, dlaczego wyrzekliśmy się swojego obywatelstwa — by ustanowić nowe i potężniejsze królestwo Erebu. Piekło jest zaledwie śmietniskiem tego potężnego imperium, gettem dla ludzkich niewolników. (Wróg twierdzi, że pewnego dnia dołączymy tam do nich... Hmm... Nie sądzę. Gdyby okazało się to jednak prawdą, dołóżmy starań, by wyrządzić do tego czasu jak najwięcej szkód). Nasze królestwo rozrasta się zatem z każdym dniem, budowane z cegieł i cementu pozyskiwanych z kości i krwi tych, których Wróg stworzył na swój obraz i podobieństwo i w których znalazł swoje upodobanie. Należy do nich także ten wasz karaluch, Fletcher.

Musicie zdawać sobie sprawę, Squaltaint, z całościowego obrazu sytuacji: te worki szlamu znalazły się w krzyżowym ogniu pomiędzy siłami Erebu oraz Charis. Skiathorus, nazywany przez nich ziemią — owa ropiejąca rana, rakowata narośl na ciele kosmosu — stał się polem bitwy pomiędzy dwoma rywalizującymi królestwami, toczącymi walkę o prawo do panowania nad tymi nieudanymi stworzeniami. Najzabawniejsze jest to, że większość z nich nie zdaje sobie sprawy z tego, że toczy się wojna. Jak mogą się do niej przygotować, gdy nie wiedzą nawet, że już się rozpoczęła? Jak mieliby zwyciężać w bitwach, do których nie są przygotowani? Właśnie. Oto pierwsza zasada Foulgrina: „Utrzymywać ich w nieświadomości”.

Główne zagadnienie brzmi bowiem zawsze następująco: jak zemścić się na Wrogu? To On pozbawił nas prawowitej siedziby. On, który zamiast nas wybrał te worki błota. On zmusił nas do powołania rządu na wygnaniu, spychając do podziemia królestwa ducha, gdzie nie ma miejsca, które moglibyśmy objąć w posiadanie i gdzie czekamy na pomyślne zakończenie procesu kolonizacji Skiathorusu.

W jaki sposób można zadać ból Stworzycielowi, który na pierwszy rzut oka wydaje się poza naszym zasięgiem? Mądrej głowie dość dwie słowie. Pamiętasz? Cieśla odsłonił się, mówiąc do tego wrednego Pawła: „Dlaczego Mnie prześladujesz?”. No, a kogo ten prześladował? Chrześcijan.

I mamy odpowiedź. Tak prostą, że aż elegancką: prześladować ich to tyle, co prześladować Jego samego. Uderzając w nich — a także we wszystkie te słabe i kruche istoty stworzone na Jego obraz i podobieństwo — symbolicznie niszczymy Wroga, niszcząc Jego obraz. A co więcej, w ten sposób naprawdę udaje się nam Go zranić.

Samo to robactwo, które nazywają ludźmi, nie ma dla nas żadnego znaczenia. Ponieważ jednak Wróg dostrzega w nich wartość, stają się dla nas ogromnie użyteczni. Jak łatwiej moglibyśmy dosięgnąć Boskiego Rodzica, niż porywając Jego dzieci, poddając je praniu mózgu i torturując? Brzmi cudownie, nieprawdaż? Planując spisek przeciwko Fletcherowi, nigdy nie traćcie z oczu pełnego obrazu, Squaltaint.

Jak zapewne wiecie, znany jestem w całym Erebie jako agent cieszący się uznaniem samego Belzebuba. W rzeczy samej, mam od czasu do czasu okazję towarzyszyć Mistrzowi w podróżach służbowych jako Jego zaufany. Moje mądre rady i konsultacje, udzielane pracownikom terenowym, stały się wręcz legendarne. Przekonacie się, że jestem znacznie skuteczniejszy niż Ashtar.

Uważajcie się więc za szczęściarza, mogąc korzystać z moich wskazówek. Musicie wiedzieć, że wielu oddałoby swoją prawą rękę, aby dostąpić takiego przywileju. Pamiętajcie także, iż wielu... straciło ją, zawodząc mnie.

Pomimo obiekcji Obsmuta uważam, iż kontakt listowny z moimi podwładnymi ma wiele zalet w porównaniu ze standardową komunikacją. Przekaz ustny zatraca coś ze swojej witalności i nigdy nie możemy być pewni gońca, który przynosi wiadomość. (Wróg posiada niesprawiedliwą zdolność przebywania w kilku miejscach jednocześnie, my — nie).

Leży przede mną wasze resume, Squaltaint. Wynika z niego, iż wasze dokonania w ciągu ostatnich siedmiu wieków są raczej dość skromne. Spośród przydzielonych wam trzydziestu ośmiu robaków co najmniej sześcioro zostało chrześcijanami, a tylko troje z nich udało wam się odwieść od przejścia na stronę Wroga.

Moje standardy — dobrze to zapamiętajcie — są wyższe niż Ashtara, a tolerancja na fuszerkę mniejsza. W waszym najlepiej pojętym interesie, Squaltaint, jest dołożyć wszelkich starań, żebym był z was zadowolony, i radzę potraktować moje słowa serio. Naśladujcie mnie i uczcie się, albo wylądujecie na tacy i zostaniecie pożarci.

Naukowiec musi poznać swoje szczury laboratoryjne, zanim uczyni z nich użytek. Pod moim uważnym okiem zaczniecie rozumieć swoją ofiarę. Będziecie uczyć się ją osaczać, rozwijając w sobie nieomylny instynkt drapieżnika. Przekażecie mi więc natychmiast szczegółowy raport na temat Jordana Fletchera. Na jego podstawie w swoim następnym liście udzielę wam wskazówek w oparciu o wyznawaną przeze mnie strategię pracy zespołowej. Musicie wiedzieć, że w każdej chwili mogę złożyć wam wizytę w terenie. Niezapowiedzianą.

Na początek jednak zapoznajcie się z Zasadami Skutecznego Ataku Foulgrina:

1. Nigdy nie trać z pola widzenia swojego celu („zniewolenie Fletchera”).

2. Znajdź odpowiednią przynętę, dostosowaną do ofiary. Upewnij się, że haczyk został dobrze ukryty.

3. Zastaw tyle sideł, ile tylko możesz. Może się zdarzyć, iż ominie jedne, ale wpadnie w drugie, albo też życie upływać mu będzie na wędrówce od jednych do drugich.

4. Składaj mu obietnice i od czasu do czasu spełnij którąś z nich, aby nie zaczął czegoś podejrzewać.

5. Kuś swoją ofiarę tym, czego pragnie najbardziej, ale dawaj mu tylko to, co chcesz, aby dostał. Omamiaj go, rozpieszczaj i zapewniaj, że wszystko będzie dobrze, nawet wówczas, gdy tuczysz go tylko na ofiarę, która ma zostać złożona na ołtarzu Lorda Szatana.

Aha, jeżeli nie są wam znane kampanie, które odbyłem, i otrzymane z tego tytułu honory, proponuję przejrzeć dołączone do listu sześćdziesięciostronicowe cv. Jest ono zapisem moich osiągnięć z okresu minionych tysiącleci. Załączam także Sześćdziesiąt sześć zasad skutecznego kuszenia Foulgrina, które już uznano za bestseller. Przeczytajcie, doceńcie wielkość i stosujcie w praktyce.

I jeszcze jedno: istnieje wiele powodów, dla których warto słuchać moich rozkazów. Jednym z nich jest nasze wspólne zaangażowanie na rzecz skutecznej zemsty na Wrogu oraz nienawiść do tych Jego robaków. Drugi to kara, która was spotka, jeżeli mnie zawiedziecie. Będę cieszył się z waszych sukcesów, lecz ćwiczył surowo za uchybienia. Miłosierdzie to słabość Wroga, ale nie moja. Łączy nas jedyny rodzaj sojuszu, który istnieje w Erebie — koalicja wspólnoty interesów. Dzięki niej nasza ojczyzna opiera się podziałom. Z tych właśnie powodów musicie osaczyć i zniszczyć Fletchera.

Zwracając się do was, będę tłumaczył, wyjaśniał i oświecał. Zwracając się do tych robaków, będę skrywał, zaciemniał i zagłuszał. Wobec mnie musicie być szczerzy, wobec nich — wręcz przeciwnie. Nigdy na odwrót. Z niecierpliwością oczekuję zatem waszego pierwszego raportu.

Pamiętajcie, Squaltaint, robactwo usunęło już ze swego języka pojęcie demonów, nie znaczy to jednak, że pozbyli się nas ze swojego życia.

Zawsze najlepiej pracuje się nam w ciemności.

Wasz niekwestionowany hegemon
Lord Foulgrin