Kard. Nasrallah Pierre Sfeir

Urodził się 15 maja 1920 r. w maronickiej wiosce Reyfoun koło Kesrouan w Libanie. Uczęszczał do szkół w Harharaya i w Ghazir. W latach 1944-1950 studiował filozofię i teologię na bejruckim Uniwersytecie Świętego Józefa. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 maja 1950 r. W latach 1951-1955 był proboszczem rodzimej parafii w Reyfoun, jednocześnie pełnił obowiązki sekretarza maronickiego biskupa Damaszku. W 1956 r. został sekretarzem patriarchatu maronickiego w Bkerke; był wykładowcą filozofii i literatury arabskiej w kolegium marystów w Dżuniji. 19 czerwca 1961 został wybrany na biskupa tytularnego Tarsu i mianowany wikariuszem generalnym maronickiego patriarchy Antiochii. Sakrę biskupią otrzymał 16 lipca 1961 r. Od 1975 r. był przewodniczącym rady wykonawczej Konferencji Katolickich Patriarchów i Biskupów Libanu, a od 1977 r., z jej ramienia, uczestniczył w pracach libańskiego Caritasu. W 1980 r. został członkiem komisji do spraw rewizji prawa kanonicznego Kościołów wschodnich. W tym samym roku został duchownym doradcą zakonu maltańskiego. 19 kwietnia 1986 r. Nasrallah Sfeir został wybrany na patriarchę Kościoła maronickiego, 27 kwietnia odbyła się jego intronizacja. 7 maja tego samego roku Jan Paweł II potwierdził komunię z nowo wybranym patriarchą. Jako patriarcha Nasrallah Sfeir wyświęcił ponad 40 biskupów, erygował wiele nowych diecezji oraz promulgował nowy maronicki mszał i lekcjonarz (1992 r.). Odbył kilkanaście podróży zagranicznych. 26 listopada 1994 r. Papież Jan Paweł II nadał mu godność kardynalską. Nasrallah Sfeir przewodniczył Konferencji Katolickich Patriarchów i Biskupów Libanu, był również członkiem Kongregacji dla Kościołów Wschodnich i Rady Katolickich Patriarchów Wschodu. W latach 1986-1994 brał udział w trzech zgromadzeniach ogólnych synodu biskupów w Rzymie. W 1995 r. był przewodniczącym delegowanym Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Libanowi. Patriarcha przełożył na język arabski wiele dokumentów Kościoła katolickiego, w tym encykliki Redemptor hominis, Dives in misericordia, i list apostolski Salvici doloris. Był nie tylko zwierzchnikiem Kościoła maronickiego, lecz również duchowym i politycznym przywódcą maronitów i angażował się w życie publiczne Libanu. Odegrał istotną rolę w przyjęciu porozumienia z Taif (1989 r.), kończącego libańską wojnę domową. Swymi działaniami zdobył sobie uznanie również muzułmańskich mieszkańców Libanu. 26 lutego 2011 r. złożył rezygnację z pełnionych funkcji. Zmarł 12 maja 2019 r. w Bejrucie, trzy dni przed swoimi 99. urodzinami.

opr. mg/mg