4 niedziela zwykła

Zbiór homilii niedzielnych na rok C

Ks. Zdzisław Wietrzak SJ

JEZUS ŻYJE

Homilie niedzielne i świąteczne - Rok B

NIHIL OBSTAT. Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego, ks. Adam Żak SJ, prowincjał. Kraków 11 września 2002 r., l.dz. 179/02.

4 NIEDZIELA ZWYKŁA

Jr 1,4—5.17—19; 1 Kor 12,31—13,13; Łk 4,21—30

W Nazarecie w synagodze, po czytaniu z proroctwa Izajasza, Jezus powiedział: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom... I mówili: „Czyż nie jest to syn Józefa?”. Wtedy rzekł do nich: ... „Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie... Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza..., a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali się z miejsca, wyrzucili Go z miasta...

WPROWADZENIE

Dzisiejsze czytania ukazują rolę wysłannika Bożego — proroka Izajasza i Jezusa w synagodze w Nazarecie. Przemawiają oni w imieniu Bożym. Są jakby ustami Boga.

W funkcji proroczej uczestniczy każdy chrześcijanin na mocy chrztu św. i bierzmowania. Każdy z nas, ojciec czy matka, wychowawca i kapłan, polityk i robotnik, jest w jakiś sposób wysłannikiem Chrystusa. Ma ewangelizować, ma głosić i pokazywać sobą, że Bóg kocha każdego, także błądzącego.

Za brak miłości i delikatności w apostołowaniu, za brak wierności przeprośmy Pana Boga...

HOMILIA

„Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie”

Los proroka, człowieka powołanego przez Boga, los autentycznego chrześcijanina, świeckiego czy duchownego, nie jest łatwy, jest nawet niewdzięczny. Chce on przecież trzymać z Bogiem
i z ludźmi, chce być wierny Bogu i człowiekowi. Na szczęście Bóg obiecuje mu opiekę i wierność. Przypatrzmy się temu zagad-
nieniu.

„Czyż nie jest to syn Józefa?”

Na Panu Bogu nie można zarabiać, nie można wygrywać swoich spraw. Dotyczy to zarówno powołanego, jak i jego słuchaczy. A pokusa do tego jest silna. Jeżeli głosicielowi spraw Bożych będzie zależało jedynie na popularności, wówczas okaże się, że głosi on samego siebie, będzie nawet zmyślał i kłamał, ale wtedy Bóg odstąpi od niego. Tak było i będzie zawsze. Tak było w historii Izraela, gdy pojawiali się fałszywi prorocy. Ale słuchacze prawdziwego proroka, prawdziwego Bożego nauczyciela, nie powinni liczyć na osobiste korzyści czy przywileje, bo mogą się rozczarować. To właśnie miało miejsce w Nazarecie, gdy rodacy Jezusa spodziewali się po Nim wielu cudów. Jezus to zaraz utrącił, podając przykłady działalności proroka Eliasza i Elizeusza wśród obcych pogan, bo tam znaleźli oni wiarę. Wiara zatem, według Jezusa, decyduje o cudach, a nie znajomości. To właśnie tak uraziło dumę rodaków, że z początkowego zachwytu nad Jezusem wpadli w gniew i chcieli Go zabić. To samo powtórzą wkrótce faryzeusze. Wniosek jest jasny: na powołaniu do specyficznej misji, a posiada ją każdy, nie można wygrywać swoich spraw, ale należy zabiegać o sprawy Boże i dobro człowieka. Nie zapominajmy, że sprawy Boże to także sprawy tyczące sprawiedliwości i miłosierdzia. Jakież szerokie pole do działania dla polityków i ludzi władzy.

„Nie lękaj się ich... gdyż Ja jestem z tobą”

Autentyczny prorok jest posłuszny Bogu, wiernie przekazuje Jego wolę, pragnie dobra słuchaczy, nie boi się trudności, w nieszczęściu spieszy z pomocą. W historii Izraela było wielu takich wysłanników:

— za króla Saula i Dawida (około 1000 roku przed Chr.) działał prorok Samuel;

— w IX w. przed Chr. działali obrońcy kultu Boga Jedynego, wspomniani dziś Eliasz i Elizeusz;

— w królestwie południowym, w Judei, działał w VIII w. przed Chr. Izajasz;

— na przełomie VII i VI w. przed Chr. nauczał wielki prorok Jeremiasz, ostrzegając przed zerwaniem zależności od potężnej Babilonii, niestety nieposłuszeństwo prorokowi sprowadziło katastrofę narodową i wygnanie;

— a w VI w. przed Chr. na wygnaniu działał prorok Ezechiel i podnosił naród na duchu.

W sumie było w Izraelu czterech proroków większych i dwunastu mniejszych. Każdy z nich był wyrazicielem woli Bożej, wzywał do poprawy, zapowiadał karę, pocieszał w cierpieniu. Prorok był ustami Pana Boga.

W Polsce również mieliśmy wielu ludzi posłanych od Boga, nawet na miarę proroków w Izraelu. Wypada wspomnieć wielkiego ks. Piotra Skargę SJ (+ 1612). Głosił on słynne „Kazania sejmowe”, co zostało uwiecznione przez Jana Matejkę. Piotr Skarga ostro piętnował prywatę i nieład w kraju, grożąc karą Bożą. Niestety nie usłuchano go i kara Boża przyszła przez zabory.

W ostatnim czasie mieliśmy niezłomnego Prymasa Tysiąclecia, kardynała Wyszyńskiego, który nie ugiął się przed groźbami bezbożnej władzy państwowej. Stawiał on sprawy Boże ponad wszystko, co wyraził w swym herbie: „Soli Deo per Mariam” — Samemu Bogu przez Maryję. Bóg dopuścił na niego cierpienie, ale go nie opuścił i dał siłę do wiernego trwania na posterunku. Oto co Prymas pisał w więzieniu pod datą 5 października 1954 r.:

Największym brakiem apostoła jest lęk. Bo on budzi nieufność do potęgi Mistrza, ściska serce i kurczy gardło... Każdy, kto milknie wobec sprawy nieprzyjaciół, rozzuchwala ich... Terror stosowany przez wszystkie dyktatury obliczony jest na lękliwość apostołów... Chrystus nie dał się sterroryzować ludziom ²⁴.

Można śmiało stosować do prymasa Wyszyńskiego słowa proroka Jeremiasza z pierwszego czytania: „Uczynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną ze stali i murem spiżowym przeciw całej ziemi. Będą walczyć przeciw tobie, ale nie zdołają cię zwyciężyć, gdyż Ja jestem z tobą”... Dotyczy to także wiernych kapłanów, ojców rodzin gorliwie wychowujących dzieci, ofiarnych wychowawców, uczciwych polityków itp. Tyczy się to każdego wiernego chrześcijanina i każdej wiernej chrześcijanki.

Zakończenie

Gdy mówimy o apostolstwie, gdy dajemy świadectwo naszej wiary, to winniśmy pamiętać o sprawie, na którą dziś zwraca uwagę św. Paweł w słynnym Hymnie o miłości. Mówi on, że „miłość cierpliwa jest, łaskawa jest, nie szuka swego, nie pamięta złego”. Miłość w życiu jest najważniejsza i ważna także w dawaniu świadectwa. Słuchacz czy rozmówca wyczuwa, że mówca cieszy się przyjaźnią z Bogiem i że jest do niego życzliwie usposobiony. Tak właśnie młodzież odbiera Ojca Świętego. A jeżeli słuchacz wyczuje zarozumiałość czy urażone ambicje, to nie przyjmie takiej mowy i odrzuci ją jako antyświadectwo.

W dawaniu świadectwa musi być obecny szacunek dla drugiego, nawet jeśli błądzi czy ma złą wolę. O tę postawę, o miłość i wyrozumiałość w apostołowaniu prośmy serdecznie Pana. Miłość łaskawa jest. Amen.

PRZED ROZESŁANIEM

Jezus, rozstając się z ziemią, powiedział do uczniów: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię. To samo mówi i nam: apostołujcie swoim życiem, życiem sprawiedliwym i miłosiernym. Bądźcie przedłużeniem moich ust, moich rąk i mego serca. Bądźcie moimi prorokami.

Odpowiadam na to: Dopomóż mi, Panie, aby oczy moje były miłosierne, usta miłosierne, serce miłosierne...