Jesteście synami światłości

ks. Nadolski Bogusław TChr

HOMILIE CHRZCIELNE

Copyright © Wydawnictwo WAM 2003

JESTEŚCIE SYNAMI ŚWIATŁOŚCI

Ga 3,26-28

(Udekorowany Paschał w prezbiterium, dużo światła)

Homilia

Zapewne uderza was widok udekorowanego Paschału. Wyobraźnia wiary podsuwa nam jakże bogate skojarzenia. Najpierw sam fakt stworzenia światła przez Boga: „Rzekł Bóg: niech się stanie światłość. I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności” (Rdz 1,3). Światło Paschału przywołuje także naturę samego Boga, który jest światłością, podkreśla św. Jan (1 J 1,5) i mieszka w światłości (1 Tm 6,16). W ostatniej księdze Nowego Testamentu czytamy, że w wieczności nie będzie światła słonecznego, nie będzie świec, bo sam Pan Bóg będzie świecił nad zbawionymi (Ap 22,5).

Światło świecy paschalnej kojarzy się ze słońcem. To tak oczywiste — bez słonecznego światła nie ma żadnego życia, ani kwiatów, totalna ciemność. Nie dziw przeto, że ludy czciły słońce jako boga. Chrystus określił siebie jako światłość (J 8,12: „Ja przyszedłem na świat jako światło” (J 8,46). A umiłowany uczeń potwierdził: „Słowo Boże, które przyszło na świat jest prawdziwą światłością” (J 1,9). Nie może ujść naszej uwagi, jak często w życiu Jezusa Chrystusa pojawia się światłość — jak było przy narodzeniu — jasność Pańska oświeciła pasterzy (Łk 2,9), przy przemienieniu na górze Tabor: „Jego twarz zajaśniała jak słońce, a odzienie stało się białe jak światło” (Mt 17,2). Nade wszystko Paschał jest symbolem Chrystusowego zmartwychwstania, zwycięstwa.

Dlaczego światło, a nie inny symbol? Bo wskazuje ono na treść tego czynu zbawczego. Zmartwychwstanie przynosi życiu człowieka ostateczny sens, cel, niekończącą się perspektywę, prawdziwe życie. Pamiętamy może, że w II wieku sakrament chrztu nazywano oświeceniem. Wyrażenie pochodzi z Hbr 6, 4-6. Autor mówi o tych, którzy raz zostali oświeceni i zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku. Najwcześniejszym świadectwem stosowania takiej nazwy jest św. Justyn (I Apologia 61,12) — „to obmycie nazywa się oświeceniem”.

(Można odwołać się także do innych wypowiedzi)

„Oświeceni”. Jan Chryzostom tych, którzy sposobią się do otrzymania oświecenia — neofitów, porównuje do gwiazd. Św. Bazyli pojmuje chrzest jako wejście w światłość. Grzegorz z Nazjanzu nazywa chrzest oświeceniem, ponieważ komunikuje człowiekowi udział w Bożym pięknie i wspaniałości Słowa. Swoiste „misterium oświecenia” prezentuje św. Dionizy. Chrzest jest dla niego inicjacją w Boże światło i sakramentem, który dzięki temu umożliwia kontemplowanie światła innych świętych obrzędów.

W Kościele rzymskim szczególnie św. Augustyn często mówił o chrzcie jako „oświeceniu” (Sermo 216,4,7; Sermo 223,1). Biskup z Hippony (podobnie jak św. Ambroży) łączy „oświecenie” również z Eucharystią. Tomasz z Akwinu w swojej syntezie dotyczącej „oświecenia chrzcielnego” odwołuje się do Ojców greckich i Dionizego. Rozumie je jako wewnętrzny dar wiary dla ochrzczonego, a także jako objawienie (w porządku zewnętrznym).

Obrzędy chrztu dzieci (1969) wspominają o „oświeceniu łaską Ducha Świętego” (Wprowadzenie ogólne 3); Chrystus jest prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka (J 1,9). Po oświeceniu ochrzczeni stają się synami światłości (1 Tes 5,5) i samą światłością (Ef 5,8).

Jakże nie odwołać się do najstarszego (z II wieku) hymnu chrześcijańskiego, który nazywa Chrystusa „radosnym światłem”? Za chwilę zbliżymy się z waszymi dziećmi do ołtarza — do Chrystusa, który jest Światłością, to jest zbawieniem i życiem.

Dziecko, które przytulacie do serca, to Promyk Boga Światłości. Żywy, kochany Promyk. Życzę, by był dla was radością i rozweseleniem.

opr. ab/ab