Szanujmy kreatywność dzieci

Nigdy nie słyszałem lepszej i prostszej definicji konieczności kontaktu dzieci z muzyką jak ta, którą w czasie konferencji TED wygłosił sir Ken Robinson. Znawca i innowator systemów edukacji, człowiek, którego wykłady w Internecie biją rekordy popularności, pozostawiając w tyle nawet gwiazdy popu i ich teledyski (słynny, niespełna dwudziestominutowy wykład o zabijaniu kreatywności u dzieci przez brak indywidualizacji procesu edukacyjnego i sztywne ramy programowe, obejrzano do dzisiaj prawie 47 mln razy!), i tenże Robinson powiedział: „Wiecie, dlaczego dzieci trzeba uczyć muzyki? Bo to jest dla nich dobre”.

Czy trzeba większej i lepszej motywacji do refleksji niż słowa człowieka, który już na starcie swojego życia został naznaczony chorobą Heinego-Medina? To właśnie troska rodziców o to, aby dysfunkcję fizyczną (ruchową) zrównoważyć u niego rozwojem intelektualnym, głodem wiedzy, sprawiła, że kiedy mówi o równaniu szans, o słuchaniu dzieci, zwyczajnie mu się wierzy. A że jest świetnym mówcą, który podbudowuje własne teorie gigantyczną bazą doświadczeń, analiz i akademickich badań, to nie sposób mu nie ufać.

Robinson nie nawołuje do rewolucji, raczej do wsłuchiwania się w potrzeby dzieci (na marginesie jest człowiekiem głęboko wierzącym, a przypowieść o jasełkach w ambasadzie w Japonii, gdzie jego syn był jednym z Trzech Króli, to kanon w arsenale dowodów na kreatywność naszych pociech). No bo kto, jak nie dzieci potrafi zrobić z rakiety tenisowej gitarę, z kija szablę, a z kartonów solidne rockowe bębny? I właśnie muzyka ma rozbudzać w dzieciach umiejętność abstrakcyjnego myślenia, wrażliwość, wyobraźnię. Ma być przeciwwagą do sztywnych matematycznych reguł, w zasadzie działać jak lekarstwo.

Nasz mózg w swej naturalnej budowie dwupółkulowej zdecydowanie bardziej rozwija się w części odpowiedzialnej za — przepraszam, ale będzie to kolokwializm — kucie wiedzy. Sferę odpowiedzialną za kreatywność, ot abstrakcyjne myślenie, bardzo ignorujemy. A to tam spoczywają nasza wrażliwość, umiejętność improwizacji, empatia. Słuchanie stonowanej, nastrojowej muzyki w łonie matki ma udowodnione działanie na rozwój dziecka. Uspokaja, dostarcza pozytywnych bodźców (o muzyce Mozarta w tej kwestii napisano chyba już tomy). To samo dzieje się „do kwadratu”, gdy przyszła matka śpiewa! Rodzi się jeszcze bardziej intymna więź w tym Boskim cudzie poczęcia i narodzin nowego życia. I w to wszystko z buciorami wchodzi późniejsze odejście od budowania wrażliwości na rzecz wiedzy ścisłej. Szkoda, że kosztem lekcji muzyki i plastyki.

Zadbajmy o nie choćby w formie zajęć pozalekcyjnych, wyślijmy dzieci do domu kultury, świetlicy środowiskowej, włączmy coś mądrego w odtwarzaczu. Niech one grają, śpiewają, tańczą, bo to jest dla nich dobre.

Piotr Iwicki, muzyk, publicysta

opr. mg/mg