ADHD - sytuacja obecna

Sabine Bernau

ADHD U DOROSŁYCH

Poradnik - jak z tym żyć

ISBN: 978-83-7318-933-1

wyd.: WAM 2007

ADHD — sytuacja obecna

Heinrich Hoffmann po raz pierwszy opisał „wiercipiętę” już w 1845 roku. Opis ten to quasi-metafora dziecka z zaburzeniem koncentracji, ruchliwego motorycznie. Ten pediatra i neurolog przedstawił w swej książce dla dzieci wiele niuansów i form występowania ADHD u najmłodszych. Jego Struwwelpeter^* powstał z zamiarem przedstawienia ówczesnemu społeczeństwu najczęściej występujących schorzeń psychicznych i zaburzeń zachowania u dzieci. Dr Hoffmann wiedział, o czym pisze, w swej codziennej pracy z dziećmi często miał bowiem okazję obserwować opisane zjawiska. Od tej pory upłynęło ponad 150 lat. Nadal jednak spotykamy dzieci takie jak Pawełek Wiercipięta, Kasia czy zły Józio. Dzięki współczesnym badaniom mamy teraz jednak jaśniejszy obraz i więcej wiedzy na temat przyczyn i przebiegu zaburzenia. Również poza obszarem badań klinicznych, wśród lekarzy, psychiatrów i psychologów, rozpowszechniona jest spora wiedza na temat ADHD. Niejednokrotnie osoby te są w stanie zaoferować kompetentną pomoc ludziom dotkniętym schorzeniem.

Rodzicie dzieci takich jak Pawełek Wiercipięta czy Kasia Śpiąca na Jawie sięgają po książki i chodzą na wykłady i seminaria poświęcone temu zagadnieniu. Istniejące grupy wsparcia tworzą pomocne forum dyskusyjne, pomagają i dostarczają nowych informacji. Internet udostępnia wspaniale opracowaną, fachową wiedzę na temat ADHD, podaną w skompresowanej formie — ponadto jest to wiedza cały czas uzupełniania na bieżąco. W ostatnich dziesięcioleciach ADHD zostało przebadane tak gruntownie, jak chyba żadne inne schorzenie z dziedziny psychiatrii dziecięcej. Lekarze mają często do czynienia z rodzicami, którzy dysponują dogłębną wiedzą na ten temat. Przykładem może być tu chociażby działalność Grup Wsparcia Rodziców i Osób z ADHD, która doprowadziła do znacznego poszerzenia stanu wiedzy na temat tego schorzenia wśród samych chorych, a także wśród laików i specjalistów. Specjalne kursy dokształcające dla nauczycieli i wychowawców znacznie przyczyniły się do zaistnienia ADHD jako ogólnie uznanego tematu. Każda publiczna dyskusja — niezależnie od tego, czy ma charakter polemiczny, emocjonalny czy rzeczowo- -informacyjny — stanowi szansę lepszego zrozumienia osób z ADHD.

Coraz więcej osób dorosłych spostrzega siebie samych jako chorobliwie roztargnionych i ogarniętych wewnętrznym niepokojem. Wielu rodziców rozpoznaje siebie samych w swoich dzieciach z ADHD. Angielski magazyn specjalistyczny uznał ten zespół, dotyczący zarówno dzieci jak i dorosłych, za najczęściej występujące chroniczne zaburzenie psychiatryczne. Niestety, ADHD u dorosłych w Europie diagnozuje się i leczy bardzo rzadko. Szczególnie podtyp z zaburzeniem koncentracji, ze zmniejszonym zakresem nieprzerwanego skupienia uwagi, zwiększoną podatnością na odwracalność uwagi i szybką męczliwością, snami na jawie i dezorganizacją pozostaje często nierozpoznany. Zgodnie z szacunkami specjalistów na mniej lub bardziej zaawansowaną formę ADHD cierpi jednak do 6% dorosłej populacji. Do tychże 6% zalicza się, zgodnie z danymi z USA, wielu amerykańskich artystów, polityków, manadżerów i dziennikarzy (w Stanach Zjednoczonych już od dłuższego czasu znany jest obraz tej choroby u osób dorosłych).

Dziś wiemy, że u mniej więcej jednej trzeciej pacjentów z ADHD zaburzenie to traci swą intensywność w okresie dojrzewania, w związku z tym nie zachodzi konieczność poddania ich terapii w wieku dorosłym. Jednak u około dwóch trzecich zaburzenie to utrzymuje się nadal i powinno być leczone. Dzieci i młodzież mają do dyspozycji całą gamę wykwalifi kowanych terapeutów — w przypadku osób dorosłych ciężko jest znaleźć specjalistę. Należy liczyć się z odległościami i długim okresem oczekiwania na wizytę.

Podsumowanie: zaburzenie neurologiczne

• ADHD jest zaburzeniem neurologicznym, występującym wśród dzieci, młodzieży i dorosłych.
• ADHD od początku XX wieku uznawane jest za schorzenie wymagające leczenia.
• Zespół ten uchodził przez długi czas za zaburzenie występujące wyłącznie wśród dzieci i młodzieży.
• Dziś wiemy, że u ok. dwóch trzecich dzieci z ADHD zespół ten utrzyma się również w wieku dorosłym i będzie wymagał leczenia.
• Osoby dorosłe z ADHD powinny, podobnie jak dzieci z tym zaburzeniem, być starannie diagnozowane i poddawane terapii.

^* Wydanie polskie: Złota różdżka: czytajcie dzieci, uczcie się, jak to niegrzecznym bywa źle! Staś Straszydło, Wydawnictwo L. Idzikowskiego, Warszawa 1933. W Internecie na stronie „Złota Różdżka” (przyp. tłum.).

dalej >>

opr. aw/aw