Eucharystia darem największym, jaki Kościół otrzymał od Chrystusa

Eucharystia (gr. eucharistia – dziękczynienie), nazywana jest też chlebem, który z nieba zstąpił, łamaniem chleba, Ciałem Chrystusa, świętą winoroślą Dawida, którą objawił nam Ojciec przez Jezusa, sługę swego², Ucztą Pańską, cudownym pokarmem duszy, pokarmem nieśmiertelności³, chlebem błogosławieństwa⁴, nową manną⁵, pokarmem, który pokrzepia⁶, zadatkiem przyszłego zmartwychwstania i życia wiecznego⁷Najświętszym Sakramentem Ołtarza, sakramentem miłości, sakramentem Ciała i Krwi Chrystusa, który pod postaciami chleba pszennego i wina gronowego jest obecny prawdziwie, realnie i istotnie mocą słów konsekracji wypowiedzianych przez kapłana. Słowa konsekracji (poświęcenia) są powtórzeniem słów wypowiedzianych przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy: „To jest Ciało moje” i: „To jest kielich Krwi mojej”. Eucharystia jest więc pamiątką Ostatniej Wieczerzy i uobecnieniem śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa⁸. Eucharystia - to misterium (tajemnica wiary) chrześcijaństwa. Sakrament ten nazywa się Mszą świętą w Kościele katolickim, liturgią eucharystyczną w Kościołach wschodnich, a wieczerzą Pańską w wielu Kościołach powstałych w wyniku reformacji⁹.

Kardynał J. Ratzinger, od 19 kwietnia 2005 roku Papież Benedykt XVI, pisze, że termin „Eucharystia” stał się obecnie najczęściej używaną nazwą sakramentu Ciała i Krwi Chrystusa, który Pan ustanowił podczas Ostatniej Wieczerzy. „Eucharystia” jest tłumaczeniem hebrajskiego berakha i dlatego oznacza zarówno dziękczynienie, uwielbienie, jak i błogosławieństwo. Modlitwa eucharystyczna wywodzi się bezpośrednio z modlitwy Jezusa w wieczór przed Jego męką i stanowi istotę nowej duchowej ofiary¹⁰.

Papież Benedykt naucza: „Przez ustanowienie Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus nadał temu aktowi ofiary trwałą obecność. Antycypuje On swoją śmierć i zmartwychwstanie, dając już w owej godzinie swoim uczniom siebie samego w chlebie i winie, swoje ciało i swoją krew jako nową mannę (por. J 6,31-33)”¹¹. Z największą czcią stajemy przed niepojętym sposobem bliskości Boga, „posuwającej się aż do obecności w Eucharystii, w której rzeczywiście cały oddaje się w nasze ręce”¹².

Papież z rodu Polaków napisał, że Eucharystia¹³ nie jest jednym z wielu cennych darów, jaki Kościół otrzymał od Chrystusa, swojego Pana; ale jest darem największym, ponieważ jest to dar z własnej osoby Chrystusa w jej świętym człowieczeństwie; jest to też dar Jego dzieła zbawienia (por. KKK. n. 1085)¹⁴. Eucharystia jest najbardziej wzniosłą modlitwą Kościoła i dlatego dla chrześcijan jest czymś niezastąpionym. Liczne formy modlitwy prywatnej, jak i różne przejawy pobożności ludowej, naprawdę osiągają swe właściwe znaczenie przez to, że przygotowują do sprawowania Eucharystii lub przedłużają jej działanie w życiu¹⁵.

2. Szczególna obecność Chrystusa

Kościół święty naucza, że w sakramencie Eucharystii w sposób szczególny Chrystus jest obecny cały i niepodzielny, jako Bóg i człowiek, substancjalnie¹⁶ i zawsze. Ta zaś obecność Chrystusa pod postaciami „nazywa się rzeczywistą (...) dlatego, że jest to obecność najwyższego stopnia”¹⁷. Eucharystia jest największym skarbem Kościoła, jego sercem. Wszystko jest jej podporządkowane, z niej promieniuje moc na wszystkie dziedziny życia kościelnego, a zwłaszcza na nasze życie osobiste. Od właściwego zrozumienia i celebrowania ofiary paschalnej zależy niemal wszystko w wymiarze duszpasterskim. Dlatego nigdy nie za wiele wysiłków w trosce o głębsze zrozumienie i właściwe przedstawienie tej „Tajemnicy wiary”¹⁸.

Jan Paweł II (1978-2005) nauczał, że Jezus Chrystus realnie i prawdziwie obecny pod postaciami eucharystycznymi, jest mocą dla nowego życia - życia w duchu Dobrej Nowiny. Wszak Eucharystia, która zawsze znajdowała się i znajduje w samym środku życia uczniów Chrystusa, ma postać chleba i wina, czyli pokarmu i napoju. Jest więc tak bliska człowiekowi, tak blisko związana z jego życiem, jak pokarm i napój. Kult eucharystyczny - na wzór pokarmu i napoju - wypełnia naszą duchową istotę i zabezpiecza jej życie¹⁹.

Święty Jan Vianney (1786-1859), proboszcz z Ars we Francji, napisał: „Jakież to cudowne! Po konsekracji Bóg przebywa tutaj jak w niebie! Jeżeli człowiek poznałby do głębi tę tajemnicę, umarłby ze szczęścia. Bóg jednak nas oszczędza z powodu naszej słabości”²⁰.

Bł. O. Honorat Koźmiński napisał: „Ze wszystkich skarbów jakie Kościół posiada, największym jest bez wątpienia Najświętszy Sakrament, w którym przebywa nieustannie ukryty Ten, który jest szczęściem całego nieba (…)”²¹.

3. Wynalazek miłości

„Eucharystia jest wynalazkiem miłości. Jest życiem i mocą dusz, lekarstwem na wszystkie słabości, wiatykiem na drogę wieczności. W niej grzesznicy odzyskują życie duszy... Oziębli znajdują prawdziwe ciepło... Gorliwi spoczynek i zaspokojenie swych pragnień... Doskonali skrzydła, którymi wznieść się mogą ku coraz wyższej świętości... Dusze czyste – słodycz, która stanowi dla nich najdelikatniejszy pokarm. Eucharystia jest dla dusz Bogu poświęconych – mieszkaniem, przedmiotem miłości i życiem..”²². „Eucharystia jest cudem nad cudami, jest żywą pamiątką wszystkich tajemnic świętej wiary, dlatego zasługuje na najwyższą cześć”²³. „Eucharystia (...) jest wkroczeniem w niebiańską liturgię, wejściem w równoczesność z aktem adoracji Chrystusa, do którego On przez swe Ciało włącza czas świata i jednocześnie zawsze prowadzi poza siebie: odrywając od siebie, kieruje ku wspólnocie wiecznej miłości”²⁴. Eucharystia „jest bramą niebios, która otwiera się na ziemi, jest promieniem chwały niebieskiego Jeruzalem, który przenika cienie naszej historii i rzuca światło na drogi naszego życia”²⁵.

Jezus-Eucharystia jest ukoronowaniem życia chrześcijańskiego. W Najświętszym Sakramencie nie tylko udziela swych łask, ale daje się ludziom jako pokarm, którego koniecznie potrzebujemy. Eucharystia zawiera samego Chrystusa, Dawcę wszystkich łask i stanowi środek zjednoczenia ludzi w Jego Mistycznym Ciele²⁶. Bez niego nasze siły bardzo szybko by się wyczerpały. „Pokarm materialny zamienia się w tego, kto go spożywa, zatem naprawia jego straty i wzmacnia jego siły. Pokarm duchowy natomiast w siebie samego przemienia tego, który go spożywa i w ten sposób właściwym skutkiem Najświętszego Sakramentu jest przemienienie człowieka w Chrystusa, aby już nie żył on (człowiek), ale by żył w nim Chrystus. Eucharystia ma zatem podwójny skutek: przywraca duchowe straty spowodowane przez grzechy i braki oraz wzmaga siły cnót”²⁷.

Ostatecznie z kultu eucharystycznego rodzi się „sakramentalny styl” życia chrześcijanina. Ośrodkiem i celem całego życia sakramentalnego staje się Eucharystia. Wszystkie inne sakramenty²⁸, posługi i dzieła apostolstwa w Kościele pozostają w ścisłym związku z Eucharystią i do niej zmierzają. Ona zawiera całe duchowe dobro Kościoła - Chrystusa. Najbardziej święty z uczonych i najbardziej uczony pośród świętych - Tomasz z Akwinu, o Najświętszej Ofierze Chrystusa napisał: "O zadziwiająca i wspaniała Uczto...! Cóż może być nad nią wspanialszego... Żaden inny sakrament nie jest bardziej zbawienny; on usuwa grzechy, pomnaża cnoty, duszę nasyca obfitością duchowych darów.

4. „Kościół żyje Eucharystią”

Ustanowienie Najświętszego Sakramentu – jaka to łaska dla świata, jaka to łaska dla każdego(-ej) z nas! Czy możemy sobie wyobrazić nasze życie bez tabernakulum, u stóp którego znajdujemy światło, pociechę, uspokojenie i miłość, która całemu naszemu życiu nadaje wartość? Czy mogę wyobrazić sobie życie moje bez Boskiego Przyjaciela w małej, białej Hostii – Przyjaciela, który codziennie przychodzi do mego serca, by razem ze mną dźwigać ciężar dnia, leczyć rany mej duszy, być mym Przewodnikiem w pielgrzymce wiary w drodze do nieba? Jezusowi na krzyżu zawdzięczam szczęście codziennego sprawowania Eucharystii, radość Jego obecności wśród nas w Sakramencie Ołtarza.

Pamięć o Skarbie naszej świętej wiary zachęca nas do okazywania Jezusowi miłości przez chętne znoszenie cierpienia, przez przyjmowanie z miłością i radością wszystkich krzyżów życia. Jezus Eucharystyczny jest naszym szczęściem, jasną naszą nadzieją, życiem naszego życia. Do końca naszych dni bądźmy Mu wdzięczni i kochajmy Go za ustanowienie tej Tajemnicy Miłości, wysłużonej Jego męką, krwią i śmiercią. Niech celebracja Eucharystii prowadzi nas do rzeczywistego życia w Chrystusie, w Kościele, mocą Ducha Świętego. Starajmy się bardzo o to, aby od Eucharystii sprawowanej przechodzić do Eucharystii przeżywanej sercem: od wyznawanego misterium do odnowionego życia²⁹.

W Kościele Eucharystia składana jest za żywych i umarłych, aby pomagała wszystkim, bo dla wszystkich została ustanowiona. W końcu nikt nie potrafi wypowiedzieć słodyczy tego sakramentu. Przez Eucharystię kosztuje się radości duchowej u samych źródeł; przez nią czci się pamiątkę niezrównanej miłości, okazanej przez Chrystusa podczas Jego męki. Chrystus bowiem ustanowił ten sakrament jako wieczną pamiątkę swej męki, jako największe swoje dzieło i pozostawił jako szczególną pociechę³⁰. Dlatego przed Jezusem eucharystycznym w najwyższym oddaniu trwają każdego dnia miliony Jego wyznawców, zwłaszcza ci, którzy przyjmują Go do serc swoich w Komunii świętej, czy też spotykają się z Nim podczas nawiedzeń i adoracji. Poświadczają oni swoją wiarę, że Jezus obecny ustawicznie w Eucharystii jest prawdziwą odpowiedzią na ludzkie poszukiwania sensu życia i przyszłości, jest zaspokojeniem wielu form głodu, jaki odczuwają ludzie na drogach ziemskiego pielgrzymowania

„W Eucharystii - jak naucza Sobór Watykański II (1963-1965) - «zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb żywy, który przez ciało swoje ożywione i ożywiające Duchem Świętym daje życie ludziom (...)»”³¹. Eucharystia do końca świata będzie szczęściem, radością, pociechą biednej i cierpiącej ludzkości³². Dlatego z całym Kościołem modlimy się:

Żywa pamiątko śmierci mego Pana,

Ciebie, co ludziom dajesz wieczne życie,

W Tobie niech znajdzie dusza moja zgłodniała

Pokarm i słodycz, która ją nasyci.

Jezu łaskawy, który żywisz sobą,

Krwią Twoją własną obmyj mnie z przewiny;

Jedna jej kropla może mocą swoją

Z grzechu wybawić cały świat zbłąkany.

Daj mi Cię wreszcie ujrzeć bez zasłony,

Cieszyć się wiecznie Twoją chwałą w niebie,

Abym z wybranych gronem zjednoczony

Sławił z radością Ojca, Ducha, Ciebie. Amen³³.

*****

Przypisy:

opr. mg/mg