Gdzie sam nie możesz, tam Faustynę poślij

Dzięki jej wstawiennictwu chorzy na nieuleczalne choroby odzyskują zdrowie, zatwardziali grzesznicy wracają na łono Kościoła. Św. s. Faustyna należy do tych świętych, którym Bóg niczego nie odmawia.

Do klasztoru w Krakowie-Łagiewnikach wróciła za szpitala na kilkanaście dni przed śmiercią. Kiedy opuszczała Sanatorium Gruźlicze na Białym Prądniku, Adam Zylber, lekarz, który opiekował się zakonnicą, poprosił ją o obrazek św. Teresy stojący na szafce. Chciał go zawiesić nad łóżkiem swojego dziecka. Jedna z sióstr pielęgniarek, zaniepokojona, zapytała, czy był dezynfekowany, na co usłyszała odpowiedź: „O zarazę się nie boję, bo (...) s. Faustyna jest świętą, a święci nie zarażają”. Już wtedy zdawał sobie sprawę z jej wyjątkowości, choć niektóre współsiostry ze zgromadzenia mówiły, że prędzej im włosy na dłoni wyrosną, niż s. Faustyna zostanie świętą. Tymczasem ona przytomna i świadoma ostatnich chwil życia na ziemi modliła się razem z nimi. Zmarła cicho 5 października 1938 r., o 22.45. Od tamtej pory św. s. Faustyna wstawia się za wszystkimi, którzy się do niej zwracają. Zresztą, skuteczność jej modlitw potwierdził sam Jezus, który „skarżył się”, że ufność i miłość Faustyny krępuje sprawiedliwość Boga: „Gdybyś nie krępowała rąk Moich, wiele kar spuściłbym na ziemię; córko Moja, spojrzenie twoje rozbraja Mój gniew; choć usta twoje milczą, wołasz do Mnie tak potężnie, że jest poruszone Niebo całe. Nie mogę uciec przed prośbą twoją, gdyż Mnie nie ścigasz dalekiego, ale we własnym sercu swoim” (Dz. 1722). Apostołka Bożego miłosierdzia jednym spojrzeniem rozbrajała Boży gniew i wyjednywała łaskę. I tak jest do dzisiaj. Dowodem są liczne świadectwa w sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach. Oto jedno z nich.

Nie było dla Niego miejsca

Pragniemy podzielić się interwencją Bożej miłości. Żyliśmy bez ślubu kościelnego 11 lat (od 2001 do 2012 r.). Poznaliśmy się, gdy miałem 18 lat, a żona 16. Skończyliśmy średnią szkołę i postanowiliśmy, że będziemy razem studiować. (...) Zamieszkaliśmy na stancji. Po studiach dostaliśmy dobrą pracę: ja w urzędzie, żona w szkole. Kupiłem piękne mieszkanie na kredyt. Wszystko wyglądało fantastycznie. W naszym życiu nie było jednak miejsca dla Boga. Kościół, do którego zresztą nie chodziliśmy, traktowaliśmy jako miejsce schadzek, a całe duchowieństwo jak otumanionych poczuciem misji biednych ludzi, którzy nie wiedzą, co to życie. Wszelkie przejawy religijności gaszone były przez nas ironicznym śmiechem bądź obojętnością. Modlitwa, naszym zdaniem, była wyrazem słabości i zwodzenia starszych osób, które nie mają co zrobić z życiem (nie umieją się nim cieszyć).

Dlaczego my?

Wszystko nam w życiu wychodziło: nauka, wzajemne relacje, praca. We wszystkim byliśmy dobrzy: cenieni zawodowo i przez garstkę znajomych. Perspektywa przyszłości wydawała się barwna i szczęśliwa. W marcu 2012 r. zapragnęliśmy mieć dziecko. Stwierdziliśmy, że po prostu wypada. Miałem 28 lat i trzy miesiące. Pomyślałem, iż przed 30 trzeba się ustatkować. Jednak mimo wielomiesięcznych starań nie udało się. Na początku poczuliśmy lekkie zaniepokojenie, a potem strach, który nas paraliżował. Nie wiedzieliśmy, o co chodzi - przecież jesteśmy młodzi, zdrowi, nigdy poważnie nie chorowaliśmy, byliśmy w zasadzie wolni od nałogów. W miarę jak nasza frustracja się powiększała, zaczęliśmy szukać pomocy. Tak trafiliśmy na książkę „Sekret”. Okultystyczną propagandę szczęśliwego życia bez zmartwień i problemów. W tym demonicznym odmęcie (jak się później dowiedzieliśmy) tkwiły tysiące osób - stawiających człowieka w centrum Wszechświata, negujących Pana Boga i zastępujących Go słowem „energia”. Przekaz książki był jeden: będziesz miał to, co chcesz, tylko w to uwierz; kreujesz swój los swoimi myślami, masz wpływ na kształt swojej przyszłości. Przekonania te opierano na dziesiątkach przykładów i wypowiedziach amerykańskich naukowców. Jeden wielki biznes w szatańskiej otchłani, o którym nie mieliśmy pojęcia, mimo że byliśmy w samym jego centrum. Wszystkie rzeczy nam wychodziły, tylko nie mogliśmy „tym sposobem” mieć potomka. „Szatan nienawidzi dzieci, więc dlaczego miałby je nam dać” - różne myśli kłębiły się nam w głowach. Próbowaliśmy o tym nie rozmawiać, a raczej udawaliśmy, że tematu nie ma, że jakoś to będzie.

W sidłach szatana

Po roku starania się o dziecko straciłem nadzieję. Kiedy nikt nie wiedział, płakałem. Moja dusza krzyczała. Nie mogłem spokojnie zasnąć, serce mi waliło jak młot. Moja psychika była w dramatycznym stanie. Jakiś czas potem w Telewizji Trwam usłyszałem wywiad z pewną panią profesor, która mówiła, że stres osób, które starają się o dziecko, jest porównywalny do tego, jaki występuje u osób, które dowiadują się, że mają nowotwór. Może to wydawać się nieprawdą dla kogoś, kto nigdy nie miał z tym problemu, ale rzeczywiście tak było. Strach nas paraliżował. (...) Kiedy widzieliśmy przechodzących obok nas rodziców z dziećmi, nasze dusze wyły z rozpaczy, rozrywało nas od środka. Popadliśmy w narkomanię, by zapomnieć. (...) W pewnym momencie zacząłem mieć myśli samobójcze. Wraz z niemocą psychiczną przyszła również niemoc fizyczna. We współżyciu nie było miłości ani nawet przyjemności. Tylko strach, że i tak nic z tego nie będzie. Dziesiątki przeprowadzonych testów ciążowych. I wynik wciąż ten sam - negatywny. Szatan złapał nas w sieć i ciągnął na samo dno. Gdybym wtedy o tym wiedział.

Promyk

W końcu we wspomnianej książce, która w sprytny sposób - obok Buddy i filozofii New Age - cytowała również Ewangelię, natknąłem się na zdanie, że otrzymamy wszystko, o co będziemy prosić, tylko musimy w to uwierzyć. Pomyślałem: „Skoro Jezus tak powiedział, to może coś w tym jest”. To był pierwszy promyk. Przeczytałem to zdanie, następnie całą Ewangelię, a potem wszystkie cztery. Zacząłem interesować się Biblią. Rozmawiałem ze znajomą mojej mamy, która została zielonoświątkowcem. Opowiedziała mi o pewnym alkoholiku, który się nawrócił i trzy dni rozmawiał z Jezusem. Pomyślałem, że to raczej wymysł jego chorego umysłu, nic więcej. Historię tę przytoczyłem mojemu koledze w pracy, traktując ją jednak raczej jako anegdotę. Odpowiedział mi: „I co z tego? Św. Faustyna rozmawiała z Nim parę lat”.

Mateusz, Szymon

Kupiłem „Dzienniczek”. Razem z żoną zawiesiliśmy na ścianie obraz Jezusa Miłosiernego z podpisem: „Jezu, ufam Tobie!”. Padliśmy przed nim na kolana i modliliśmy się o dziecko. Wołałem do Pana: „Pomóż mi, bo nie wytrzymam, nie dam rady. Proszę Cię, Ty możesz wszystko”. Po dwóch tygodniach o czwartej nad ranem obudziły mnie dwa słowa: „Mateusz, Szymon”. Nikogo po ciemku nie widziałem. Gdy się dobrze obudziłem, wydawało mi się, że przed chwilą ktoś stał obok łóżka. Potrafię do dziś nawet wskazać miejsce: gdzie. Głos brzmiał bardzo spokojnie. Był męski, spokojny. Usłyszałem tylko dwa słowa, nic więcej. Następnej nocy powtórzyło się to samo, o tej samej godzinie. Pierwsza moja myśl: „Panie, chcesz mi dać bliźniaki?”. Nie wiedziałem, o co chodzi. 14 sierpnia 2013 r. mieliśmy jechać z żoną nad morze, a 13 sierpnia powiedziałem, że idę po test ciążowy. Odpowiedziała, że to za wcześnie. W drodze powrotnej z apteki powiedziałem do Pana: „Proszę, daj nam dziecko”. Chwilę potem dowiedziałem się, że będę ojcem. Była godzina 21.37. Sprawdziłem w internecie znaczenie imion: Mateusz, Szymon. Oznaczają one: „dar Boży” i „Bóg wysłuchał”. W marcu 2014 r. urodził nam się piękny i zdrowy syn, dar od samego Boga. Jak się potem dowiedziałem, w tej kolejności zamieszczone są wezwania świętych w Litanii do wszystkich świętych. Doszło do mnie wyraźnie, że Pan działa przez swój jedyny, święty Kościół katolicki. Chwała Panu Trójjedynemu!.
Krzysztof i Anna

MD