Ile paciorków, tyle historii

Choć były święta Bożego Narodzenia, a w domu czekali goście, nie mogła przestać myśleć o historii, jaką usłyszała podczas kazania. To był impuls, którego owocem jest książka „Cuda Różańcowe”.

Był 2008 r., Boże Narodzenie. Kapłan podczas homilii opowiedział historię o Wigilii z 1914 r., podczas której żołnierze wrogich armii walczących gdzieś w Europie pojednali się ze sobą i postanowili zaprzestać walk. - Ksiądz, który głosił to kazanie, właściwie tylko o tym zdarzeniu napomknął, nie zdradzając żadnych bliższych informacji - wspomina Aleksandra Polewska, autorka książek dla dzieci i dorosłych. - Temat zaintrygował mnie do tego stopnia, że kiedy wróciłam do domu, pełnego gości zresztą, natychmiast usiadłam przed komputerem i zaczęłam szukać w internecie wiadomości o tej niezwykłej, wojennej wigilii.

Z rodzinnych opowieści

Efektem poszukiwań była historia z Ypres w dzisiejszej Belgii. A. Polewska dotarła m.in. do listu jednego z żołnierzy, który uczestniczył w tej Wigilii. Miał na imię Tom, był Szkotem i opisał swojej siostrze ze szczegółami wszystko, co wówczas się wydarzyło. Ta historia była jednak dopiero początkiem. - Wkrótce zaczęłam zastanawiać się, czy w przeszłości wydarzyły się też inne cudowne rzeczy - przyznaje A. Polewska. - Historia fascynowała mnie od dzieciństwa, nawet myślałam o studiach archeologicznych. Aż tu nagle odkryłam, że także ona może być scenerią cudów...

Pani Ola przypomniała sobie opowieść swoich dziadków, jak przed wybuchem II wojny światowej na nocnym niebie pojawiła się tajemnicza łuna. - Skojarzyłam ją z jednym z proroctw fatimskich - tłumaczy, dodając, że postanowiła sprawdzić, czy łuna była widoczna także w innych miejscach. Efekty śledztwa wprawiły ją w zdumienie, bo okazało się, że owa łuna była największą i najbardziej zagadkową zorzą polarną jaką zarejestrowano, a pisały o niej amerykańskie, angielskie, holenderskie, austriackie, a nawet australijskie gazety.

Mołotow i islam

Być może te historie opowiedziałby ktoś inny, ale wydawnictwo Rafael właśnie ją poprosiło o przygotowanie takiej publikacji. O cudach w historii napisała pięć książek, a na szóstą ma już pełen materiał. - Do dziś nie mogę się nadziwić, że Różaniec ma tak realną moc zmieniania biegu dziejów - dzieli się refleksjami. - Że na przykład miał moc „zmiękczyć” samego towarzysza Mołotowa w latach 50. Teraz zawsze, kiedy mam problem, powtarzam sobie: sięgnij po Różaniec, bo skoro z Mołotowem sobie „dał radę”, z twoją sprawą też mu się uda - śmieje się.

Dowodem na uniwersalną moc modlitwy różańcowej, niezależnie od szerokości geograficznej, jest rozdział noszący dość intrygujący tytuł „Cuda różańcowe z islamem w tle”. Kiedy A. Polewska pracowała nad książką, w telewizyjnych wiadomościach wciąż pojawiały się informacje o nowych falach uchodźców, zamachach terrorystycznych, ISIS, wojnie cywilizacji itd. - Bez względu na to, jaki mamy stosunek do muzułmańskich uchodźców, wszyscy drżymy przez zamachami - tłumaczy. - Czujemy się wobec nich bezbronni, bo „zachodnie” środki zaradcze okazują się mało skuteczne. Wszyscy pytają się, co robić w tych okolicznościach, a ja odpowiadam: módlmy się Różańcem, bo historia pokazuje nam, że modlitwa różańcowa działała ewidentne cuda. Tak jak pod Lepanto, jak pod Wiedniem czy pod Chocimiem. Różaniec „poradził sobie” także z Kara Mustafą. I na to wszystko są dowody - podkreśla.

Tajemnicza kobieta nad Chełmnem

Siła Różańca podczas II wojny światowej to powszechnie znana historia o. Maksymiliana Kolbego. Ta o klasztorze w Chełmnie już mniej. W pierwszych dniach września 1939 r., wskutek niemieckiego szturmu na Chełmno i jego obrony wielu rannych mieszkańców znalazło się w usytuowanym w miejscowym klasztorze punkcie szpitalnym. Klasztor był celem hitlerowskich ataków. - Przerażeni sytuacją mieszkańcy Chełmna w tamte wrześniowe dni modlili się gorliwiej niż kiedykolwiek wcześniej. Modlili się razem - relacjonuje A. Polewska. - Nawet jeśli fizycznie przebywali osobno, prośby o ocalenie kierowane do Boga za pośrednictwem Maryi w niekończących się modlitwach różańcowych brzmiały w ten sam sposób: uratuj nas! Do dziś zachowała się treść wielu świadectw dotyczących tamtych wydarzeń. Jedno z nich, które cytuję w książce za ks. Orchowskim, dotyczy relacji niemieckich żołnierzy szturmujących klasztor, którzy widzieli tajemniczą kobietę broniącą jego murów. Chełmno nie poniosło wtedy prawie żadnych szkód. I, co warte podkreślenia, w klasztorze sióstr miłosierdzia nie wypadła ani jedna szyba! - dodaje.

Paciorki pokonały atom

„Nie jesteśmy w stanie wyjaśnić, dlaczego ksiądz żyje” - usłyszał niemiecki jezuita, który przeżył zrzucenie bomby atomowej na Hiroszimę. Jednak on i jego współbracia potrafili to wyjaśnić. Był sierpień 1945 r. W Hiroszimie mieszkała międzynarodowa grupa jezuitów, która codziennie, głośno wspólnie odmawiała Różaniec. W chwili ataku atomowego ich dom znajdował się tuż przy epicentrum wybuchu. Był jedynym budynkiem, który oparł się niszczycielskiej fali eksplozji. Oni sami, będąc tak blisko epicentrum, powinni umrzeć - tak jak stało się z innymi ludźmi. Tymczasem oni nie umarli, a ich ciała nie zostały napromieniowane. Naukowcy nie rozumieli tego i wieszczyli, że zakonnicy lada chwila zachorują na chorobę popromienną. Nic takiego się nie stało. Amerykańscy lekarze badali ich wielokrotnie na przestrzeni lat i nie znaleźli w ich organizmach śladu konsekwencji promieniowania. - Zdumieni byli nie tylko medycy, ale i amerykański rząd, który zabronił jezuitom wypowiadania się publicznego w kwestiach cudu - zauważa A. Polewska. - Możemy powiedzieć, że Różaniec „poradził sobie” nawet z promieniowaniem atomowym.

JAG

Echo Katolickie 18/2018

opr. ab/ab