ABC o homoseksualizmie - wprowadzenie

Obiettivo Chaire

ABC o homoseksualizmie

Przekład: Arkadiusz Soćko

ISBN: 978-83-7318-842-6

wyd.: WAM 2008

Wprowadzenie

Historia
Nauka
Kościół
Sprecyzujmy terminy
Otwieramy dyskusję

Płeć biologiczna a tożsamość płciowa Osoba jest jednością duszy, psychiki oraz ciała. Dlatego też, jeśli chory jest któryś z organów, wówczas odczuwa to nie tylko całe ciało, lecz cała osoba. Tak samo jest w przypadku elementów składających się na płciowość człowieka, tożsamość płciową, orientację i zachowania seksualne.

Aspekty te wymagają nie tylko harmonijnego rozwoju pomiędzy sobą, ale też jedności z całą osobą. Na płeć biologiczną składają się płeć genetyczna (lub chromosomalna), płeć gonadalna oraz płeć somatyczna (lub fenotypowa).

Płeć genetyczna ustala się w momencie zapłodnienia i jest określona przez chromosomy XX u kobiety i XY u mężczyzny. Płeć genetyczna przejawia się w płci gonadalnej, która jest odpowiedzialna za rozwój hormonalny.

Płeć gonadalna wpływa na rozwój organów rozrodczych oraz na rozwój drugorzędnych cech płciowych lub też na płeć somatyczną (lub fenotypową). Tożsamość płciowa jest to świadomość własnej przynależności do określonej płci oraz świadomość różnic w relacji do płci odmiennej, jak również czynników psychologicznych i kulturowych związanych z rolą, jaką osoby tej samej płci pełnią w społeczeństwie (kulturową tożsamość płciową).

Orientacją seksualną nazywamy preferencję seksualną rozwijającą się na podstawie płci biologicznej i tożsamości płciowej, która określa zachowania seksualne. Gdzie mieści się homoseksualizm? Homoseksualizm jest dominującą i trwałą seksualną skłonnością wobec osób tej samej płci. Homoseksualizm nie oznacza zachowań homoseksualnych. Są osoby o skłonnościach homoseksualnych, które nie prowadzą życia seksualnego lub też prowadzą je jako heteroseksualne. Podobnie są również osoby heteroseksualne, które praktykują zachowania osób homoseksualnych, jednak tego rodzaju praktyki nie mają wpływu na zmianę ich orientacji seksualnych. Homoseksualizm oznacza więc orientację, skłonność lub pociąg seksualny; zatem nie jest to jakiś „stan” czy „tożsamość”. Orientacje seksualne, podobnie jak inne (sportowe, żywieniowe, muzyczne...), choć związane są z tożsamością osoby, to jednak nie stanowią jej elementu konstytutywnego. Zatem jeśli termin natura oznacza podstawę rozwoju według ukierunkowania zapisanego w istocie osoby (to znaczy w harmonii z aspektem duchowym, psychicznym i biologicznym), to homoseksualizm nie stanowi „natury” osoby. Stwierdzenie, że homoseksualizm nie jest czymś naturalnym, nie stanowi w żaden sposób osądu względem osoby, której ten problem dotyczy: „homoseksualizm” i „osoba o skłonnościach homoseksualnych” to nie to samo. Zgodnie z tą definicją natury nie wszystko to, co istnieje w naturze, jest naturalne: są na przykład ludzie otyli, choć otyłość nie jest naturalna.

Kościół [...] odrzuca pojmowanie osoby ludzkiej jako istoty „heteroseksualnej” lub „homoseksualnej”, podkreślając, że każdy człowiek ma tę samą podstawową tożsamość: jest stworzeniem, a przez łaskę także dzieckiem Bożym i dziedzicem życia wiecznego. Kongregacja Nauki Wiary, List do biskupów Kościoła katolickiego o duszpasterstwie osób homoseksualnych, 16 Homoseksualizm a męskość Homoseksualizm ma swoje korzenie w tzw. problemie kulturowej tożsamości płciowej. Nie oznacza to (w zdecydowanej większości przypadków), że mężczyźni o skłonnościach homoseksualnych sądzą, że są kobietami. Znaczy to jednak, że mężczyźni o skłonnościach homoseksualnych sądzą, że nie dorównują innym mężczyznom, a w związku z tym nie mogą stanąć na wysokości zadań i wymagań, jakie stawiane są mężczyźnie. Uważają też, że brakuje im odpowiedniej dozy męskości, zapominając jednak, że w rzeczywistości to każdy mężczyzna w trudach musi ją w sobie „budować”. Skąd zatem pochodzi to zaniżone poczucie własnej męskości? Powodów może być tyle, ile jest osób o skłonnościach homoseksualnych i nie można ustalić jednolitej odpowiedzi, unikając generalizacji. Można jednak stwierdzić, że homoseksualizm na ogół jest objawem niezaspokojonych potrzeb uczuciowych w okresie dzieciństwa lub wczesnego okresu młodzieńczego, kiedy to kształtuje się kulturowa tożsamość płciowa. Jeśli dziecko w czasie swojego rozwoju nie doświadczy — z różnych powodów — czułej troski rodzica tej samej płci, który go przygarnie do grona „swoich” i pomoże mu zrozumieć, że pięknie jest przynależeć do własnej płci oraz że jest on w zupełności zdolny do bycia tym, kim jest — wówczas osobnicy tej samej płci pozostaną dla niego zawsze źródłem lęku. Jest więc rzeczą oczywistą, że homoseksualizm bardziej związany jest z życiem emocjonalnym i uczuciowym niż z samą seksualnością.

Objawy, zranienie i wrodzona heteroseksualność

Homoseksualizm jest więc objawem; poprawnie można nazwać go zranieniem, gdyż jest pewnym uszczerbkiem we własnej kulturowej tożsamości płciowej. Natomiast niepoprawne jest nazywanie homoseksualizmu chorobą, gdyż współczesna diagnoza kliniczna zastąpiła koncepcję choroby pojęciem nieuporządkowania lub zaburzenia. To, że homoseksualizm nie pojawia się już w spisie zaburzeń w podręcznikach diagnostycznych, nie oznacza jednak, że homoseksualizm nie jest jakimś nieuporządkowaniem. Jego „uniewinnienie” nie nastąpiło w wyniku naukowej debaty, ale na skutek działań i nacisków grup kierujących się określonymi ideologiami. Można natomiast poprawnie stwierdzić, że osoby o skłonnościach homoseksualnych mają wrodzoną heteroseksualność, która z jakichś powodów została zaburzona.

Należy też sprecyzować, że termin homoseksualista nie jest synonimem słowa gay (gej). Homoseksualizm wskazuje na skłonność lub pociąg seksualny, natomiast termin gay określa tożsamość społeczno-polityczną. Nie wszystkie osoby o skłonnościach homoseksualnych utożsamiają się ze stylem życia, prowadzonym przez gejów. Wręcz przeciwnie — większość nie czuje się z tego powodu dumna, a własnego homoseksualizmu nie spostrzegają jako czegoś normalnego i nie domagają się, aby styl życia gejów został uznany za odpowiedni i potrzebny dla nich samych i całego społeczeństwa.

opr. aw/aw