Protoewangelia Jakuba (ProtEwJk)

Fragmenty książki "Apokryfy Nowego Testamentu" pod redakcją ks. Marka Starowieyskiego, rozdział IV -"Ewangelie dzieciństwa"

Protoewangelia Jakuba (ProtEwJk)

pod redakcją ks. Marka Starowieyskiego

APOKRYFY NOWEGO TESTAMENTU

tom I
Ewangelie apokryficzne
Opowiadania o Jezusie, Maryi, Józefie i Janie Chrzcicielu

Copyright © Wydawnictwo WAM 2003



EWANGELIE DZIECIŃSTWA

1. Protoewangelia Jakuba (s. 266); 2. Ewangelia Pseudo-Mateusza (na początku utworu: Trinubium Annae) (s. 291); 3. Księga o dzieciństwie Zbawiciela (s. 317); 4. Księga o narodzeniu świętej Maryi (s. 331); 5. Cykl o Trzech Magach [Królach]: a. Legenda Trzech Magów [Królów] (s. 342), b. Pokłon Magów (fragment apokryfu ujgurskiego) (s. 347), c. Korespondencja Longinusa z Augustem na temat Trzech Króli (s. 349), d. Syryjska Opowieść o Magach (s. 352), e. Dodatek: Opus Imperfectum in Matthaeum (s. 384), z Opisania świata Marco Polo (s. 385); 6. Dzieciństwo Pana, Ewangelia Tomasza (dzieciństwa) (s. 388); 7. Ewangelia Dzieciństwa Arabska (s. 405); 8. Ewangelia Dzieciństwa Ormiańska (s. 440).

Pod tym tytułem umieszczamy zbiór utworów dotyczących narodzin i dzieciństwa Maryi oraz narodzin i dzieciństwa Jezusa, aż do około dwunastego roku Jego życia. Znajdziemy tu również opisy wydarzeń i postaci związanych z tymi faktami, szczególnie rozwinięty jest temat trzech Magów. Utwory te ograniczają się do jednego tylko okresu życia Jezusa, czasami nawet Jezus nie jest w nich postacią najważniejszą ale tylko tłem, a postaciami dominującymi są Maryja, Józef czy nawet Magowie. Nie ma więc opowiadania o Jego męce i zmartwychwstaniu, ani też utwory te nie koncentrują się na Jego słowach, jak to ma miejsce w EwTm. Tak więc tytuł Ewangelii jest tu niestosowny, jest on jednak powszechnie używany i dlatego, co zresztą wyjaśniliśmy we wstępie, umieściliśmy wszystkie te utwory pod tym tytułem.

1. Protoewangelia Jakuba (ProtEwJk)

(przekład i opracowanie ks. Marek Starowieyski)

 

Tytuł dzieła Protoewangelia Jakuba pochodzi od jezuity Wilhelma Postela, który przewiózł rękopis grecki ze Wschodu i wydał w przekładzie łacińskim w 1552 r. Tytuł oryginału znajduje się na zakończeniu P.Bodmer i brzmi Narodzenie Maryi. Apokalipsa Jakuba. Tytuł więc wiąże utwór z Jakubem Młodszym, Bratem Pańskim1

(r. 25). Imię Jakuba potwierdzają Orygenes (ok. 249 r., Komentarz do Mt X,17) i Dekret Ps. Gelazjański (V/VIw.: "Ewangelia Jakuba Młodszego, apokryf", ANT 57).

ProtEwJk powstała w drugiej połowie II w.; z wieku III pochodzi najstarszy zachowany rękopis (P. Bodmer 5), dzięki któremu upadła teoria trzech utworów (Apokryf Maryi, Józefa i Zachariasza) połączonych w wieku IV. Wprawdzie

w P. Bodmer brakuje wizji Józefa i dalszy ciąg jest mocno skrócony (podajemy go wytłuszczonym drukiem w komentarzu), niemniej teksty te są potwierdzone w innych rękopisach. Nie jesteśmy w stanie określić miejsca powstania utworu: odrzuca się Palestynę, ponieważ autor nie zna realiów tego kraju, a jego znajomość judaizmu jest raczej książkowa, choć korzysta z każdej okazji, by popisać się swoją wiedzą o zwyczajach Izraela (arcykapłan ma strój z dwunastu dzwoneczkami, trąbka rozbrzmiewa po kraju, itd.); natomiast tezy o pochodzeniu syryjskim i egipskim nie są dostatecznie udokumentowane. Wydaje się, że autor pochodził z kręgów judeochrześcijańskich, co potwierdza zarówno charakter dzieła - midrasz, jak i odwołanie się do Jakuba Młodszego i innych postaci, które cieszyły się wielkim szacunkiem w kręgach judeochrześcijańskich.

Cel dzieła jest poczwórny:

- Apologetyczno-chrystologiczny, polegający na obronie postaci Jezusa: Celsus zarzucał chrześcijanom, że Jezus był zrodzony z cudzołóstwa, z ubogiej prządki, pochodzącej z podłego rodu, a jego narodziny nastąpiły w ukryciu. Zarzuty te sformułowane w kręgach żydowskich przekazuje Celsus, teksty talmudyczne i Toledot Jesu, niektóre z nich znajdziemy w rozdz. II. ProtEwJk odpowiada: pochodził ze znakomitej i bogatej rodziny, z rodu Dawida, matka Jego była nie tylko dziewicą, ale czystą rytualnie i spłynęły na nią wszystkie błogosławieństwa, a tkała najszlachetniejsze materie na zasłonę dla świątyni2. Niektóre z tych problemów podejmie również autor EwNik.

- Dogmatyczny: już Ignacy Antiocheński podkreślał znaczenie dziewictwa Maryi i ono jest przedmiotem ProtEwJk. Maryja jest pokazana jako dziewica przed, w czasie i po urodzeniu - to ostatnie twierdzenie udowadnia rozwiązując problem "braci Jezusa": Józef miał już przedtem synów, a sam był już starcem. To rozwiązanie cieszyło się wielkim powodzeniem. Powiązanie opowiadania z postaciami Starego Testamentu stawia Maryję i narodzenie z niej Jezusa w centrum dziejów zbawienia. Wprawdzie Maryja jest prawdziwą matką Jezusa, niemniej samo narodzenie w jaskini zawiera elementy dokeckie (pojawienie się dziecka), ale i antydokeckie (dziecko ssie pierś matki, czym podkreśla swoje realne człowieczeństwo). ProtEwJk może wskazywać także na to, że istniała już w II w. pewna forma pobożności maryjnej, w której jednak jest podkreślony element chrystologiczny. Jest ProtEwJk utworem wyjątkowym jeśli idzie o mariologię, gdyż z II wieku pochodzą tylko nieliczne teksty mówiące o Maryi (Ignacy Antiocheński, Justyn, Ireneusz).

- Biograficzny: autor odpowiada na zainteresowanie postacią Maryi - nadaje imiona jej rodzicom, opowiada o jej narodzinach, itd.3 Na tej podstawie powstaną w późniejszym okresie Żywoty Maryi.

- Egzegetyczny: autor posługując się metodą midraszu pokazuje i uczy, jak należy interpretować teksty ST i NT łącząc je w jedno i wyjaśniając jedne przez drugie, a równocześnie stara się zharmonizować Ewangelie Mateusza i Łukasza, stosując równocześnie egzegezę jemu współczesną. Uczy więc wiernych postępować w zrozumieniu Pisma Świętego.

ProtEwJk jest chrześcijańskim midraszem maryjnym. Fabuła zbudowana jest na kanwie obydwu ewangelijnych opisów narodzenia (Mt i Łk), na której zbudowano postaci z materiału ST i NT: z dziejów Samuela, Abrahama, Tobiasza, Judyty z nawiązaniem do ówczesnych poglądów egzegetycznych, które spotykamy zarówno w Talmudzie, jak i w pismach międzytestamentalnych.

ProtEwJk była dobrze znana na Wschodzie chrześcijańskim: z wieków

IV-XVI posiadamy ok. 140 rękopisów greckich. Ponadto służyła jako punkt wyjścia dla najróżnorodniejszych utworów maryjnych (apokryfów, jak PsMt, NarM i inne utwory przełożone w tym rozdziale, homilii, żywotów Maryi, dzieł pobożnościowych, apokryfów) greckich, łacińskich (dwie wersje) oraz napisanych w językach Wschodu chrześcijańskiego (np. armeńskim, etiopskim, gruzińskim, koptyjskm, syryjskim, starosłowiańskim itd.). Stała się ona podstawą do powstającej ikonografii chrześcijańskiej Wschodu i Zachodu, znalazła swoje odbicie w liturgii (święto Ofiarowania w świątyni) i przyczyniła się do rozwoju pobożności maryjnej.

Obszerny komentarz do ProtEwJk znajduje się w ANT 175-207.

ProtEwJk mimo swojej bardzo prostej formy jest utworem dobrze i plastycznie skomponowanym: Obrazy są barwne, powiązania z postaciami i scenami Starego Testamentu, dobrze znanymi czytelnikom, nadają utworowi uroku. Narrację przeplatają krótkie i dłuższe formy poetyckie (np. 3; 6, 3, itd.), co przerywa ewentualną monotonność utworu. W utworze znajdujemy styl "kai" - zdania zaczynają się od "i". Nie dziwimy się więc ogromnemu powodzeniu, jakim cieszył się i cieszy nadal ten najstarszy apokryf maryjny.

Narodziny Maryi

[Objawienie dane Jakubowi]

ŻAŁOBA JOACHIMA. 1.4 1. Zapisano w dziejach dwunastu pokoleń, że Joachim był niezmiernie bogaty5 i składał Panu swoje dary w dwójnasób, mówiąc do siebie:

"To, co złożyłem ponad miarę, będzie dla całego ludu. To zaś, co złożyłem Panu Bogu na odpuszczenie [grzechów], niech będzie dla mnie ofiarą przebłagania".

2. Zbliżył się wielki dzień Pański6 i synowie Izraela składali swe dary. I stanął przed nim Ruben7, i rzekł: "Nie godzi się, byś ty jako pierwszy składał swe dary, jako że nie zrodziłeś potomka w Izraelu"8. 3. I zasmucił się wielce Joachim9, i odszedł do spisów dwunastu pokoleń10, mówiąc do siebie: "Zajrzę do księgi dwunastu pokoleń Izraela, czy tylko ja jeden nie zrodziłem potomka w Izraelu". I przebadał, i stwierdził, że wszyscy sprawiedliwi wzbudzili potomstwo w Izraelu. I wspomniał na patriarchę Abrahama, któremu Pan dał syna Izaaka dopiero w ostatnich dniach życia11.

4. I zasmucił się wielce Joachim, i nie pokazał się swej żonie, lecz udał się na pustynię12. I rozbił tam swój namiot, i pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy13, i mówił do siebie Joachim: "Nie zstąpię z góry ani aby jeść, ani aby pić, póki nie spojrzy na mnie Pan, Bóg mój i będzie mi modlitwa pokarmem i napojem"14.

BÓL ANNY. 2.15 1. Żona jego Anna16 dwakroć odśpiewała pieśń żałobną i dwakroć odprawiła zawodzenie mówiąc:

"Będę opłakiwała moje wdowieństwo17

i będę opłakiwała moją bezdzietność".

2. Zbliżył się wielki dzień Pański18. I rzekła do niej Juthine, jej służebnica: "Dokądże jeszcze będziesz dręczyła swą duszę?19 Oto zbliżył się wielki dzień Pański, i nie godzi się, byś płakała. Ale weź tę oto przepaskę na głowę, którą dała mi właścicielka warsztatu. Nie wypada mi jej sobie nałożyć, bo jestem twoją służebnicą, a przepaska nosi pieczęć królewską"20. 3. I rzekła Anna: "Odejdź ode mnie! I ja tego nie uczyniłam, i Pan Bóg mnie wielce upokorzył21. Może otrzymałaś ją od złoczyńcy i przyszłaś, by uczynić mnie wspólniczką grzechu"22. I rzekła Juthine: "Jakże mam cię przekląć, jeśli nie usłuchałaś mego głosu? Zamknął Pan Bóg twoje łono, byś nie wydała owocu w Izraelu"23. 4. I zasmuciła się wielce Anna, i zdjęła z siebie szaty żałobne, i namaściła swą głowę, i wdziała swe szaty małżeńskie24. I około godziny dziewiątej zeszła na przechadzkę do swego ogrodu, i ujrzała krzew wawrzynu, i usiadła pod nim, i gdy odpoczywała, błagała Pana wszechwładnego, mówiąc: "Panie ojców moich25, pobłogosław mi i wysłuchaj modlitwę moją tak, jak pobłogosławiłeś Sarę i dałeś jej syna - Izaaka"26.

3. 1. I Anna spojrzała w niebo27 i zobaczyła gniazdko ptaszków na krzewie wawrzynu. I wydała wtedy okrzyk bólu, i rzekła do siebie:

"Biada mi! Któż mnie zrodził, jakież łono mnie wydało? Zostałam bowiem zrodzona przeklętą wobec synów Izraela. Bo stałam się przedmiotem obelg, zelżona, wyszydzono mnie i wygnano ze świątyni Pana, Boga mojego28.

2. Biada mi! Komóż stałam się podobną? - Nie stałam się nawet podobną do ptactwa niebios29, bo nawet ptactwo niebios płodne jest - widzisz to Panie!

Biada mi! Komóż stałam się podobną? - Nie stałam się podobną do nierozumnych zwierząt30, bo nawet nieme zwierzęta płodnymi są - widzisz to Panie!

Biada mi! Komóż stałam się podobną? - Nie stałam się podobną dzikim zwierzętom ziemi31, bo nawet dzikie zwierzęta płodnymi są - widzisz to Panie!

3. Biada mi! Komóż stałam się podobną? - Nie jestem nawet podobna tym wodom, wody te bowiem raz są spokojne, raz wzburzone32, i ryby w nich zrodzone chwalą Cię, Panie!33

Biada mi! Komóż stałam się podobną? - Nie stałam się nawet podobna tej ziemi, bo ziemia wydaje swe owoce w czasie sposobnym34 i chwali Cię, Panie!"

WYSŁUCHANIE PRÓŚB JOACHIMA I ANNY. 4.35 1. I oto Anioł Pański stanął36 i rzekł: "Anno, Anno. Wysłuchał Pan Bóg modlitwę twoją37. Poczniesz i porodzisz38, a potomstwo twoje będzie przepowiadane po całej ziemi"39. Rzekła Anna: "Na Boga żywego, czy zrodzę chłopca, czy dziewczynkę, zawiodę ją w darze40 Panu, Bogu mojemu, i [dziecko to] będzie Mu służyło po wszystkie dni swego żywota"41. 2. I oto przyszli dwaj zwiastuni i rzekli: "Oto Joachim, mąż twój, przybywa ze swymi stadami". Anioł bowiem Pański zstąpił do Joachima i powiedział: "Joachimie, Joachimie, wysłuchał Pan Bóg twoją modlitwę42. Zstąp stąd! Oto bowiem żona twoja Anna poczęła w swoim łonie"43. 3. I natychmiast opuścił [pustynię] Joachim, i zawołał pasterzy, i rzekł do nich:

"Przywiedźcie mi tu dziesięć jagniąt bez skazy i czystych44: te dziesięć baranków będzie dla Pana Boga.

I przywiedźcie mi dwanaście cieląt młodziutkich45, te dwanaście cieląt będzie dla kapłanów i rady starszych.

I sto kóz, i będzie te sto kóz dla całego ludu".

4. I oto przyszedł Joachim ze swymi stadami. I stanęła Anna koło bramy46, i ujrzała Joachima wchodzącego ze swymi stadami, i natychmiast wybiegła, i rzuciła mu się na szyję, i rzekła:

"Teraz wiem, że Pan Bóg wielce mi pobłogosławił47:

Oto ja wdowa - już nie jestem wdową,

Oto ja bezdzietna - poczęłam w łonie"48.

I spoczął Joachim pierwszy dzień w swym domu.

5.49 1. Następnego dnia zaniósł swe dary mówiąc do siebie: "Jeśli Pan Bóg zmiłował się nade mną to sprawi, że ujrzę złotą blachę arcykapłana". I zaniósł Joachim swe dary, i wpatrywał się w złotą blachę arcykapłana, podczas gdy wstępował ku ołtarzowi Pańskiemu, i nie dostrzegł w sobie grzechu50. I rzekł Joachim: "Teraz już wiem, że Pan Bóg zmiłował się nade mną i odpuścił mi wszystkie grzechy". I odszedł od ołtarza Pańskiego usprawiedliwiony51, i udał się do swego domu.

NARODZINY. 2. I wypełniły się jej miesiące około sześciu52. W siódmym zaś miesiącu porodziła Anna53 i rzekła do położnej: "Co porodziłam?" I rzekła położna: "Dziewczynkę". I rzekła Anna: "W tym dniu dusza moja została wywyższona"54. I ułożyła ją [dziewczynkę]55. Gdy zaś wypełniły się dni, została oczyszczona Anna ze swej nieczystości56 i poczęła piersią karmić dziecko57, i nazwała je imieniem Maryja58.

DZIECIŃSTWO MARYI. 6.59 1. Z dnia na dzień60 dziecko wzrastało w siły61. Gdy zaś minęło sześć miesięcy, postawiła je matka na ziemi, by wypróbować, czy będzie stała. I przeszedłszy siedem kroków62, wróciła na łono swej matki. I wzięła je matka w ramiona, mówiąc: "Na Boga żywego, nie będziesz chodziła po tej ziemi63, dopóki nie zaprowadzę cię do świątyni Pańskiej". I uczyniła w swej komnacie sypialnej świątynię, i nie pozwoliła, by spożywała cokolwiek skalanego czy nieczystego64. I zwołała córy Hebrajczyków, które były bez zmazy65, i one bawiły ją. 2. Gdy dziecko ukończyło pierwszy rok życia, wydał Joachim wielką ucztę66 i zaprosił kapłanów, arcykapłanów i uczonych w Piśmie, i radę starszych, i cały lud Izraela67. I Joachim przyniósł dziecię kapłanom i pobłogosławili [je] mówiąc: "Bóg ojców naszych68 niech pobłogosławi to dziecię, niech da jej imię znakomite pośród wszystkich narodów na wieki"69. I rzekł cały lud: Niech tak się stanie, amen!" I zaniósł ją arcykapłan, i błogosławił ją, mówiąc: "Boże wysokości, spójrz na to dziecię i obdarz ją błogosławieństwem największym, ponad które nie ma już większego". 3. I zaniosła je matka do świątyni, którą uczyniła w komnacie swojej sypialnej, i podała dziecku pierś do ssania. I zaśpiewała Anna pieśń Panu Bogu70 tymi słowami:

"Pieśń świętą71 zaśpiewam Panu, Bogu mojemu72,

gdyż nawiedził mnie73,

i zdjął ze mnie szyderstwa moich nieprzyjaciół74.

I dał mi Pan Bóg owoc mojej sprawiedliwości75,

choć jedyny, jednak znaczący wiele w Jego oczach76.

Któż oznajmi synom Rubena77, że Anna karmi mlekiem?78

Słuchajcie, słuchajcie dwanaście plemion Izraela:

Oto Anna karmi mlekiem!"

I złożyła ją w świątyni, którą uczyniła w swej komnacie sypialnej, i wyszła, aby im [gościom] służyć79. Gdy zaś uczta się skończyła, odeszli pełni radości i chwalili Boga Izraela80.

MARYJA W ŚWIĄTYNI 7.81 1. Upływały dzieweczce miesiące. Gdy

dziecię osiągnęło wiek dwu lat, rzekł Joachim: "Zaprowadzimy ją do świątyni Pana dla wypełnienia przyrzeczenia, które złożyliśmy, by snadź Pan wszechwładny nie zesłał [na nas kary]82 i nasza ofiara nie została odrzucona". I rzekła Anna: "Poczekajmy, aż będzie miała trzy lata, by nie szukała ojca i matki". I rzekł Joachim: "Poczekajmy"83. 2. W końcu dziecię osiągnęło wiek trzech lat, i rzekł Joachim: "Zawołajmy córki Hebrajczyków, które są bez zmazy84, i niech każda z nich weźmie kaganek; niech kaganki będą zapalone85, by nie zwróciła się wstecz86, i serce jej nie zostało uwięzione daleko od świątyni Pańskiej". I uczyniły tak87, aż doszły do świątyni Pańskiej. I przyjął je kapłan, i ucałowawszy pobłogosławił ją i rzekł: "Pan Bóg wywyższy twe imię88 pośród wszystkich narodów89. Na tobie w dniach ostatecznych90 ukaże Pan zbawienie synom Izraela". 3. I Posadził ją na trzecim stopniu ołtarza, i Pan zesłał na nią łaskę91, i zatańczyła na swych nóżkach, i ukochał ją cały dom Izraela92.

8.93 1. I rodzice jej odeszli94 podziwiając, chwaląc i sławiąc Pana Boga95 wszechwładnego za to, że nie zwróciła się przeciw nim. A Maryja przebywała w świątyni Pańskiej i żyła jak gołąbka96, i otrzymywała pokarm z rąk anioła97.

WYBÓR JÓZEFA NA OPIEKUNA MARYI. 2. Gdy zaś osiągnęła dwanaście lat, kapłani zwołali naradę i mówili: "Oto Maryja osiągnęła dwanaście lat w świątyni Pańskiej. Cóż mamy uczynić, by nie splamiła przybytku Pana98, Boga naszego?" i rzekli doń [do arcykapłana]: "Ty masz pieczę nad ołtarzem Pańskim. Wejdź i módl się w jej sprawie, a uczynimy to, co ci Pan Bóg objawi". 3. I wszedł kapłan do Świętego Świętych odziany w strój z dwunastu dzwonkami99, i modlił się w jej sprawie. I oto anioł Pański stanął mówiąc: "Zachariaszu, Zachariaszu, wyjdź i zwołaj wdowców pośród ludu, i niech każdy z nich przyniesie różdżkę100, i stanie się Maryja żoną tego, któremu Bóg okaże znak". Wyszli więc posłańcy na cały kraj judzki101, i zabrzmiała trąbka Pańska, i oto zbiegli się wszyscy.

9.102 1. Także sam Józef, rzuciwszy topór, wyszedł im naprzeciw. I zgromadziwszy się razem udali się do kapłana trzymając w ręku różdżki. A kapłan wziąwszy od nich różdżki wszedł do świątyni103 i modlił się. Skończywszy zaś modlitwę wziął różdżki i wyszedł, i podał im, ale nie było na nich żadnego znaku. Ostatnią różdżkę wziął Józef. I oto gołąbka wyleciała z różdżki i usiadła na głowie Józefa104. I rzekł kapłan: "Józefie, Józefie, na ciebie wypadło, byś wziął105 dziewicę Pańską, by jej strzec dla Niego".

2. I sprzeciwił się Józef, i rzekł: "Mam synów, jestem starcem106, ona zaś jest młodziutką dzieweczką. Nie, zaiste, bo stanę się pośmiewiskiem dla synów Izraela". Odrzekł kapłan: "Józefie, bój się Boga, Pana twojego, i pamiętaj na to, co uczynił Pan Bóg Datanowi, Abironowi i Koremu, jak rozdzieliła się ziemia i pochłonęła ich wszystkich, ponieważ się sprzeciwiali107. Teraz więc przeto i ty, Józefie, lękaj się, by nie przydarzyło się to samo w twoim domu". 3. I Józef zdjęty lękiem Bożym wziął ją w swoją opiekę108, i rzekł do niej: "Maryjo, wziąłem ciebie ze świątyni Pańskiej. Teraz zaś zostawiam cię w domu moim. Wychodzę bowiem budować domy, ale przyjdę do ciebie. Pan będzie cię strzegł109.

MARYJA TKA ZASŁONĘ DO ŚWIĄTYNI. 10.110 1. Zebrała się rada kapłanów i mówili: "Uczyńmy zasłonę dla świątyni Pańskiej"111. I rzekł kapłan: "Zwołajcie do mnie dziewice, które są bez skazy112, z pokolenia Dawida". I odeszli słudzy, i szukali, i znaleźli siedem. I przypomniał sobie kapłan o dzieweczce Maryi, że ona jest z pokolenia Dawida113 i bez skazy przed Bogiem. I słudzy odeszli, i przyprowadzili ją. 2. I wprowadzili ją do świątyni Pana. I rzekł kapłan: "Ciągnijcie tu losy, która będzie przędła114 złoto, i azbest, i len, i jedwab, błękit i szkarłat, i prawdziwą purpurę". Maryja wylosowała prawdziwą purpurę i szkarłat115. I wziąwszy je odeszła do swego domu. W owym czasie zaniemówił Zachariasz116 i zastępował go Samuel117 aż do chwili, gdy Zachariasz znów odzyskał mowę118. A Maryja wziąwszy szkarłat, zaczęła prząść.

ZWIASTOWANIE119. 11.120 1. I wzięła dzban, i wyszła, by zaczerpnąć wody. I usłyszała głos mówiący do niej121: "Witaj, pełna łaski, Pan z tobą. Błogosławionaś ty pośród niewiast"122. I spojrzała Maryja na prawo i na lewo, skąd by pochodził ten głos123. I cała drżąca weszła do swego domu, i postawiwszy dzban wzięła purpurę, i siadła na tronie, i przędła purpurę". 2. I oto stanął przed nią anioł, mówiąc: "Nie lękaj się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę wobec wszechwładnego Pana wszechrzeczy124. Poczniesz za sprawą Jego Słowa". Ona zaś, Maryja, usłyszawszy [te słowa] rozważała je w sobie125 mówiąc: "Czyż ja pocznę z Boga żywego [i porodzę] jak każda kobieta rodzi?" 3. I oto stanął anioł i rzekł do niej: "Nie tak, Maryjo. Moc bowiem Pana cię ocieni126, dlatego święty, którego porodzisz, będzie nazwany127 Synem Najwyższego. I nadasz Mu imię Jezus, On bowiem wybawi lud swój z grzechów jego"128. I rzekła Maryja: "Oto ja służebnica Pana przed Jego obliczem. Niech mi się stanie według słowa twego"129. 12.130

1. Gdy wyrobiła szkarłat i purpurę, zaniosła je kapłanowi. I przyjąwszy je, pobłogosławił ją i rzekł: "Maryjo, Pan Bóg wywyższył twe imię131, i będziesz błogosławiona pośród wszystkich narodów ziemi"132.

MARYJA U ELŻBIETY. 2. Przepełniona radością Maryja udała się do swojej krewnej133 i zapukała do drzwi. Usłyszawszy Elżbieta rzuciła szkarłat134 i pobiegła do drzwi i otworzyła jej, i pobłogosławiła ją, i rzekła: "Skądże mi [ta łaska], że matka Pana mojego przybyła do mnie? Bowiem to, co jest we mnie, podskoczyło135 i pobłogosławiło cię"136. Maryja zaś zapomniała o tajemnicach137, które jej powiedział anioł Gabriel138. I spojrzała w niebo139, i rzekła: "Kimże ja jestem140, że wszystkie niewiasty na ziemi błogosławią mnie?"141 3. I spędziła trzy miesiące przy Elżbiecie. I z dnia na dzień zaokrąglało się jej łono. I Maryja przepełniona lękiem udała się do swego domu142, i ukryła się143 przed synami Izraela. Miała lat szesnaście144, gdy wypełniły się dla niej te tajemnice.

POWRÓT I ROZPACZ JÓZEFA. 13.145 1. I nadszedł szósty miesiąc dla Maryi, i oto przyszedł Józef ze swej budowy, i wszedł do domu, i zastał ją brzemienną. I uderzył się w twarz146, i padł na ziemię na worek147, i zapłakał gorzko148, mówiąc: "Jakim obliczem spojrzę ku Panu Bogu? Jakąż mam za nią zanosić modlitwę?149 Bo przecież dziewicę wziąłem ze świątyni Pana Boga, i nie ustrzegłem jej! Któż mnie zwiódł? Któż jest tym, kto uczynił zło w mym domu? Kto porwał ode mnie dziewicę i skalał ją? Czyżby u mnie powtórzyły się dzieje Adama? Gdy bowiem Adam oddawał się o oznaczonej godzinie uroczystej modlitwie dziękczynnej, wszedł wąż i znalazł Ewę samotną, i uwiódł ją, i skalał150; to samo przydarzyło się i [u] mnie". 2. I powstał Józef z worka, i zawołał ją, i rzekł do niej: "Dlaczegoś to uczyniła ty, którą Bóg miał w szczególnej opiece? Czyż zapomniałaś o Panu, twoim Bogu?151 Dlaczego ty, która wychowana byłaś w Świętym Świętych, i otrzymywałaś pokarm z ręki anioła152, tak upodliłaś swoją duszę?"153 3. Ona zaś zapłakała gorzko154 i rzekła tak: "Czystą jestem i męża nie znam"155. I rzekł do niej Józef: "Skąd więc jest to, [co znajduje się] w twoim łonie?" Ona rzekła na to: "Na Boga żywego, nie wiem, skąd jest to, co znajduje się w moim łonie". 14.156 1. I przeląkł się wielce Józef157, i nie nalegał na nią więcej rozważając, co ma z nią uczynić. I rzekł Józef: "Jeśli ukryję jej grzech, zostanę uznany za winnego, gdyż sprzeciwiłem się prawu Pana158; jeśli natomiast okażę ją synom Izraela, lękam się: bo jeśli to, co znajduje się [w jej łonie], pochodzi od anioła, będę winny wydania niewinnej krwi159 na wyrok śmierci160. Cóż więc z nią uczynię? Potajemnie oddalę ją od siebie"161. 2. Tak zastała go noc162. I oto anioł Pański ukazał mu się we śnie, mówiąc163: "Nie lękaj się o tę dzieweczkę164. To bowiem, co w niej się znajduje, jest z Ducha Świętego. Porodzi więc tobie syna i nazwiesz Go imieniem Jezus - on bowiem wybawi swój lud z jego grzechów"165. I powstał Józef ze snu, chwalił Boga Izraela, który dał mu swą łaskę. I dalej strzegł dzieweczki.

PRÓBA GORZKIEJ WODY166. 15.167 1. I przybył do niego Annasz, uczony w Piśmie Świętym, i rzekł do niego: "Józefie, dlaczego nie zjawiłeś się na naszej radzie?". I rzekł do niego: "Ponieważ wróciłem z drogi zmęczony i odpoczywałem jeden dzień". I obrócił się Annasz, i ujrzał Maryję brzemienną. 2. I powrócił biegiem do kapłana i rzekł doń: "Oto Józef, o którym ty świadczyłeś, ciężko przekroczył Prawo". I rzekł arcykapłan: "Cóż to się stało?" I rzekł: "Józef skalał dziewicę, którą wziął od ołtarza Pańskiego, i podstępem wymógł od niej dopełnienie małżeństwa, i zataił to przed synami Izraela". I rzekł do niego arcykapłan: "To uczynił Józef?" I rzekł do niego: "Poślij sługi168, a znajdziesz dziewicę brzemienną". I odeszli słudzy, i znaleźli ją tak, jak on był powiedział, i sprowadzili ją do kapłana, i stanęła przed sądem. 3. I rzekł do niej arcykapłan: "Maryjo, dlaczego to uczyniłaś? Dlaczego upodliłaś swoją duszę?169 Czyś zapomniała o Panu Bogu twoim, ty która wychowana byłaś w Świętym Świętych, ty któraś przyjmowała pokarm z ręki aniołów?170 Ty, któraś słuchała ich pieśni i tańczyła wobec nich, dlaczegoś to uczyniła?" Ona wtedy zapłakała gorzko171 i powiedziała: "Na Boga żywego172, jestem czysta przed Nim i męża nie znam"173. 4. I rzekł arcykapłan: "Józefie, dlaczego to uczyniłeś?" Rzekł Józef: "Na Boga mojego żywego, i na pomazańca Jego, i na świadka Jego prawdy174, jestem czysty wobec niej". I rzekł arcykapłan: "Nie świadcz fałszywie175, lecz mów prawdę. Wymusiłeś na niej podstępem dopełnienie swego małżeństwa, i zataiłeś to przed synami Izraela176, i nie zgiąłeś swej głowy pod potężną ręką177, aby pobłogosławione zostało twoje potomstwo"178. I zamilkł Józef. 16.179 1. I rzekł arcykapłan: "Oddaj dziewicę, którą wziąłeś ze świątyni Pańskiej". I Józef zalany łzami... I rzekł arcykapłan: "Dam wam pić wody wybrania Pańskiego180, i okaże grzech przed oczyma waszymi"181. 2. I kapłan wziąwszy [wodę], nakazał wypić ją Józefowi. I wysłał go na pustynię, i powrócił zdrów i cały. I nakazał wypić dzieweczce, i wysłał ją na pustynię, i przyszła stamtąd zdrowa i cała. I zdumiał się cały lud, ponieważ ich grzech nie wyszedł na jaw182. 3. I rzekł arcykapłan: "Jeśli Pan Bóg nie okazał grzechu waszego, to i ja was nie potępiam"183. I odesłał ich184. I wziął Józef Maryję, i odszedł do domu swego185 weseląc się i wysławiając Boga186 Izraela".

DROGA DO BETLEJEM. 17.187 1. I wyszedł nakaz od cesarza Augusta, aby spisać188 wszystkich, którzy byli w Betlejem judzkim189. I rzekł Józef: "Ja zapiszę moich synów. Cóż jednak uczynię z tą dzieweczką? Jak mam ją zapisać? Jako moją żonę? Wstydzę się. Może jako córkę? Wiedzą synowie Izraela, że nie jest moją córką. Oto godzina Pańska uczyni, jak zechce".

2. I osiodłał osła, i posadził ją, i syn jego prowadził [osła], i Samuel postępował za nimi190. I zbliżyli się do trzeciego kamienia milowego191, i odwrócił się Józef, i ujrzał, że jest smutna, i rzekł: "Być może to, co jest w [jej łonie] sprawia jej ból". I znowu odwrócił się Józef, i ujrzał, że śmieje się, i rzekł do niej: "Maryjo, cóż się z tobą dzieje: to widzę twoje oblicze roześmiane, to smutne". I rzekła doń: "Ponieważ przed moimi oczami, Józefie, widzę dwa ludy192: jeden płacze i lamentuje, drugi cieszy się i śmieje"193. 3. I przeszli około połowy drogi, i rzekła do niego Maryja: "Józefie, zsadź mnie z osła, ponieważ to, co jest [w moim łonie] nęka mnie, by się narodzić". I zsadził ją tam, i rzekł do niej: "Gdzież cię zaprowadzę i osłonię twój wstyd194, bo miejsce jest pustynne?"195 18.196 1. I ujrzał tam jaskinię197, i wprowadził ją, i zostawił przy niej swoich synów, i odszedł, aby szukać położnej pochodzenia żydowskiego w krainie Betlejem198.

WIZJA JÓZEFA W CZASIE NARODZENIA JEZUSA199. 2. Ja Józef szedłem i nie zszedłem.

I podniosłem oczy na firmament, i zobaczyłem, że stanął, i [spojrzałem] w powietrze, i ujrzałem, że jest pełne zdumienia, i ptactwo niebios zakrzepło w locie.

I skierowałem oczy na ziemię, i ujrzałem misę leżącą i robotników spoczywających przy posiłku, i ręce ich były w misie. I ci, którzy gryźli [pokarm] nie gryźli go, i ci, którzy go nabierali, nie podnosili [rąk], i ci, którzy nieśli do ust, nie donieśli, ale wszyscy mieli oblicza wzniesione i patrzyli w górę. 200

3. I ujrzałem, jak pędzono owce, i stanęły owce, i podniósł pasterz rękę, aby je uderzyć201, i zamarła ręka podniesiona do góry.

I zwróciłem oczy na prąd rzeki, i ujrzałem kozły, które przytknęły pyski do wody i nie piły.

I wszystko pobudzone nagle podjęło znowu swój bieg.

POTWIERDZENIE DZIEWICTWA MARYI. 19.202 1. I ujrzałem kobietę zstępującą z góry, i rzekła do mnie: "Człowieku, dokąd idziesz?" I rzekłem: "Szukam położnej, [która byłaby] z Hebrajczyków". I odpowiadając powiedziała do mnie: "Czy ty jesteś Izraelitą?" I rzekłem do niej: "Tak". Ona wtedy powiedziała: "A kimże jest ta, która porodziła w jaskini?" I rzekłem: "Jest mi zaślubiona"203. I rzekła do mnie: "Nie jest twoją żoną?" I rzekłem do niej: "To jest Maryja, która została wychowana w świątyni Pańskiej204, i została mi wyznaczona losem jako żona, i nie jest moją żoną, ale owoc jej łona jest z Ducha Świętego"205. I rzekła położna: "Jestże to prawdą?" I rzekł do niej Józef: "Wejdź i zobacz!"206 2. I weszła z nim i stanęła wewnątrz jaskini. I była [tam] ciemna chmura, która ocieniła207 jaskinię. I rzekła położna: "Dziś dusza moja została wywyższona208, bo moje oczy ujrzały dziś209 rzeczy przekraczające wszelkie pojęcia, ponieważ zbawienie narodziło się dla Izraela"210. I natychmiast chmura poczęła znikać z jaskini, a w jaskini pojawiło się wielkie światło211, że nie mogły go znieść. I wkrótce światło to poczęło znikać, aż ukazało się dziecię i zbliżyło się, i zaczęło ssać pierś swej matki212. I położna wydała okrzyk i rzekła: "Jakże wielkim jest dla mnie dzień dzisiejszy213, gdyż ujrzałam ten niezwykły cud"214. 3. I wyszła położna z jaskini, i spotkała ją Salome215. I [położna] rzekła do niej: "Salome, Salome, mam ci do opowiedzenia cud niezwykły: dziewica porodziła216, do czego z natury jest niezdolna". I rzekła Salome: "Na Boga żywego217, jeśli nie włożę palca mojego i nie zobaczę jej przyrodzenia, nie uwierzę218, że dziewica porodziła".

20.219 1. I weszła położna [do jaskini], i rzekła: "Maryjo, ułóż się odpowiednio, niemały bowiem spór toczy się220 w twojej sprawie". I Maryja usłyszawszy to ułożyła się odpowiednio, i włożyła Salome palec w jej przyrodzenie. I Salome wydała okrzyk i rzekła: "Biada mi, bezbożnej221 i niewiernej, bom kusiła Boga żywego222. Oto ręka moja palona ogniem odpada ode mnie"223. 2. I padła Salome na kolana przed Panem wszechwładnym, mówiąc: "O Boże ojców naszych224, wspomnij na mnie, bom i ja jest potomkiem Abrahama225 i Izaaka, i Jakuba. Nie stawiaj mnie za przykład synom Izraela, ale oddaj mnie biednym. Ty bowiem wiesz, Panie wszechwładny, że w imię twoje dokonywałam uzdrowień, i że otrzymałam od Ciebie zapłatę"226. 3227. I oto anioł Pański stanął i rzekł do niej: "Salome, Salome, Pan wszechwładny wysłuchał twą modlitwę. Zbliż twą rękę do dziecięcia i obejmij je, i stanie się twoim zbawieniem228 i radością". Przejęta radością zbliżyła się do dzieciny i objęła je mówiąc: "Uwielbiam Go, ponieważ ten jest, który narodził się królem Izraela"229. I natychmiast Salome została uzdrowiona230, i wyszła z jaskini usprawiedliwiona231. I oto odezwał się głos232: "Salome, Salome, nie objawiaj rzeczy cudownych, któreś widziała, dopóki dziecina nie wejdzie do Jerozolimy"233.

PRZYBYCIE MAGÓW. 21.234 1. I oto gdy Józef przygotowywał się, aby się udać do Judei, uczynił się wielki zgiełk w Betlejem judzkim. Przybyli bowiem Magowie235, którzy mówili: "Gdzie jest król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem gwiazdę jego na wschodzie i przeszliśmy oddać Mu pokłon". 2236. Usłyszawszy to przeraził się Herod i posłał sługi do Magów, i wezwał także przedniejszych kapłanów, i wypytywał ich w pretorium237, i mówił do nich: "Co napisane jest o Chrystusie? Gdzie się ma narodzić?" Mówią mu: "W Betlejem judzkim238, tak bowiem jest napisane". I odesłał ich239. I pytał się Magów, mówiąc do nich: "Jaki znak ujrzeliście o narodzeniu Króla?" I rzekli Magowie: "Ujrzeliśmy ogromną gwiazdę240, która tak błyszczała wśród wszystkich tych tu gwiazd, że ich nie było widać. I tak poznaliśmy, że narodził się Izraelowi król, i przyszliśmy oddać Mu pokłon"241. Rzekł do nich Herod: "Idźcie i szukajcie, a jeśli znajdziecie, zawiadomcie mnie, abym i ja przyszedłszy oddał Mu pokłon"242. 3. I odeszli Magowie. I oto gwiazda, którą ujrzeli na wschodzie prowadziła243 ich, aż weszli do groty, i zatrzymała się nad głową Dzieciątka244. I Magowie, skoro je ujrzeli stojące wraz z matką swoją, Maryją, wyjęli dary ze swoich sakiew: złoto, kadzidło i mirrę245. 4. A otrzymawszy polecenie od anioła, by nie szli do Judei, udali się inną drogą do swojej krainy246.

RZEŹ NIEWINIĄTEK. UCIECZKA MARYI I ELŻBIETY. 22.247 1. Wtedy Herod widząc, że został zwiedziony przez Magów, rozgniewany248

wysłał morderców nakazując im zabić wszystkie dzieci od dwóch lat i niżej249.

2. I gdy usłyszała Maryja, że dziecię ma być zabite, pełna lęku wzięła dziecko, i owinęła je w pieluszki, i złożyła w żłobie250, który służył wołom.

3. Elżbieta natomiast usłyszawszy, że poszukują Jana, wzięła go i udała się w krainę górzystą251, i rozglądała się wokoło, gdzie go ukryć, i nie było tam miejsca ukrytego. Wtedy westchnąwszy, rzekła: "Góro Pańska252, przyjmij mnie, matkę wraz z dzieckiem". Elżbieta nie mogła odejść przejęta lękiem. I wtedy góra rozstąpiła się i przyjęła ją253. I przez górę przenikało do niej światło, bowiem Anioł Pański, który ich strzegł, był z nimi i czuwał nad nimi.

ŚMIERĆ MĘCZEŃSKA ZACHARIASZA254. 23.255 1. Herod zaś poszukiwał Jana i wysłał sługi256 do ołtarza, do Zachariasza257, by mu powiedzieć: "Gdzie ukryłeś swego syna?" On zaś odpowiadając rzekł: "Jestem sługą Bożym258 i czuwam przy Jego ołtarzu259. Skądżeż mogę wiedzieć, gdzie jest ukryty mój syn". 2. I odeszli słudzy [Heroda], i zawiadomili go o tym wszystkim. I Herod rozgniewawszy się260 rzekł: "Czyż syn jego ma królować nad Izraelem?" I wysłał znowu sługi, by mu powiedzieli: "Powiedz mi prawdę, gdzie znajduje się twój syn? Wiesz o tym, że krew twoja jest w moich rękach". I odeszli słudzy i powiadomili go o tym. 3. I odpowiadając rzekł im: "Otom ja jest świadkiem Boga przez męczeństwo261. Weź moją krew, ale ducha mego przyjmie Bóg, Pan wszechwładny, bo niewinną krew wylejesz w przedsionku świątyni Pańskiej"262. I o świcie został zamordowany Zachariasz263, i nie wiedzieli synowie Izraela, że został zabity.

24. 1. Lecz o godzinie pozdrowienia wyszli kapłani i nie spotkało ich jak zwykle, błogosławieństwo Zachariasza264. I stanęli kapłani oczekując Zachariasza, by go pozdrowić modlitwą i pochwalić Boga najwyższego. 2. Gdy jednak opóźniał się265, przelękli się wszyscy. Jeden z nich ośmielił się wejść266 do świątyni i ujrzał krew skrzepniętą koło ołtarza Pańskiego, i usłyszał głos mówiący267: "Zachariasz został zabity i nie zostanie wymazana jego krew, dopóki nie przyjdzie mściciel"268. I usłyszawszy te słowa przeląkł się, i oznajmił kapłanom to, co ujrzał i usłyszał. 3. I ośmielili się wejść, i ujrzeli to, co się przydarzyło. I jęknęły ściany świątyni269, i oni rozdarli [szaty] z góry na dół270. I nie znaleziono jego ciała, lecz znaleziono jego krew, która przemieniła się w kamień271. I wyszli przepełnieni lękiem, i oznajmili, że Zachariasz został zamordowany. I usłyszały wszystkie pokolenia ludu, i opłakiwały go, i lamentowały272 przez trzy dni i trzy noce, bijąc się w piersi. 4. Po trzech dniach zebrali się kapłani, aby się naradzić, kogo wynieść na miejsce Zachariasza. I los padł na Symeona - otrzymał on bowiem od Ducha Świętego objawienie, że nie ujrzy śmierci, dopóki nie zobaczy w ciele Pomazańca273.

ZAKOŃCZENIE. 25. 1. Ja, Jakub, spisałem te dzieje274 w Jerozolimie, w czasie rozruchów, które powstały po śmierci Heroda, postanowiłem udać się na pustynię, dopóki nie ustaną rozruchy w Jerozolimie275. Będę sławił Pana wszechwładnego, który dał mi mądrość, by spisać te dzieje276.

2. Niech będzie łaska ze wszystkimi277, którzy lękają się Pana. Amen.

Narodziny Maryi

Objawienie dane Jakubowi

Pokój temu, który pisze i temu, który czyta

Przypisy

1 O Jakubie por. Schneemelcher 1, 375-378.

2 Por. M. Starowieyski, Apokryfy jako utwory apologetyczne, WST 10(1997) 357-365. Por. Orygenes, Przeciw Celsusowi 1, 28, 32.

3 O genealogii Jezusa por. Schneemelcher 1, 379-383; por. także Trinubium Annae, PsMt początek.

4 Ps. Mt 1n.; NarM In.; EwDzOrm I, 1.

5 Por. Dn 13, 4.

6 Por. Jl 2, 11; So 1, 14; 2, 2. Autor nie określa tu konkretnego święta.

7 Nie bardzo wiadomo, dlaczego podkreśla się negatywną rolę Rubena (por. także 6, 3). W TransJózAr 14, Ruben (inne imię — Jefoniasz) chce zrzucić ciało Maryi z mar.

8 Co było oznaką hańby, por. np. Rdz 30, 23.

9 Por. 2, 4; Tb 3, 10; Dn 13, 1. 4.

10 Zbiory genealogii. Dzieło nieznane, być może wymysł autora.

11 Por. Rdz 18, 11-14; 21, 1-8.

12 Wedle tradycji jest to miejsce, gdzie dziś znajduje się klasztor Chodziba.

13 Por. Wj 24, 18 (Mojżesz); 34, 28; Pwt 9, 9; 1 Krl 19, 8 (Eliasz); Mt 4, 2, par. (Chrystus).

14 Por. J 4, 34.

15 PsMt 2, 2-4.

16 Por. 1 Sm 1, 2. 5.

17 Por. Iz 47, 9.

18 Por. 1, 2.

19 Por. 13, 2; 15, 3 (zwrot użyty w innym znaczeniu); Ps 35, 13; Iz 58, 3;

20 Być może autor chce powiedzieć, że Anna była pochodzenia królewskiego?

21 Por. Rt 1, 21; Iz 64, 11.

22 Por. Tb 2, 13n.

23 Por. 1 Sm 1, 6. Występują tu dwie pary postaci, jedna pozytywna, druga negatywna: Joachim i Ruben, Anna i Juthine. Por. N. Thierry, L'iconographie cappadocienne de l'affrontement fait ŕ Anne d'aprčs le Protévangile de Jacques, Apocr 7(1997) 261-272.

24 Por. Jdt 10, 3.

25 Por. Jdt 10, 8; VI, 2; XX, 2.

26 Por. Rdz 17, 16; 21, 1-3. Znowu dwie pary: Joachim wspomina Abrahama, Anna —Sarę.

27 Por. 12, 2; Dz 1, 10; 7, 55.

28 Wygnano nie Annę, ale Joachima.

29 Por. Rdz 1, 28; 1 Sm 17, 44; Ps 50, 11; 79, 2; Jr 7, 33; Ez 29, 5, itd.

30 Por. Mdr 11, 15; 2 P 2, 12; Jud 10.

31 Por. Rdz 1, 24; Ps 79, 2; Jr 7, 33; Ez 29, 5.

32 Por. Dn 3, 29 (LXX)

33 Por. Dn 3, 79.

34 Por. Ps 1, 3.

35 Ps Mt 2, 3-3; NarM 3-5; EwDzOrm I, 2-4.

36 Por. Łk 2, 9; Dz 12, 7.

37 Por. 4, 2; Dn 13, 44; Łk 1, 13. Zwiastowanie zbudowane na wzór zwiastowań biblijnych: narodzin Samsona (Sdz 13), Samuela (1 Sm 1), zwiastowania Zachariaszowi (Łk 1) i Maryi (Łk 1).

38 Por. Łk 1, 31.

39 Por. Rt 4, 14.

40 Por. 1 Sm 1, 11.

41 Por. 1 Sm 1, 28; 2, 11.

42 Por. 4, 1.

43 Por. 4, 2; Rdz 16, 11; Sdz 13, 5. 7; Łk 1, 31. Dosłowne zrozumienie tego wiersza prowadzi do przyjęcia dziewiczego poczęcia przez Annę. W Bizancjum w VIII w. istniało takie święto.

44 Por. Wj 29, 38; Kpł 12, 6.

45 Por. Rdz 18, 7; Kpł 9, 2.

46 Miała to być Złota Brama, jak w PsMt 3, 5 i NarM 3, 2; 4, 4. Motyw znany z ikonografii.

47 Błogosławieństwo wielokrotnie otrzymywane jest znakiem świętości i czystości człowieka.

48 Por. 4, 2; Iz 49, 21.

49 PsMt 4, 2 [?]; EwDzOrm II.

50 Tekst niezupełnie zrozumiały.

51 Por. 20, 3; Łk 18, 14.

52 Por. Rdz 25, 24; Łk 1, 57.

53 Przedwczesne urodzenie jest znakiem świętości (por. Ps. Filon, Księga starożytności biblijnych 8, 3)

54 Por. 19, 2; Łk 1, 46.

55 Por. Łk 2, 7.

56 Por. Kpł 12, 4-6.

57 Dopiero po oczyszczeniu Anna zaczyna karmić piersią — podkreślenie czystości rytualnej Maryi.

58 Por. Mt 1, 25.

59 PsMt 5; EwDzOrm II.

60 Por. 2 Kor 4, 16.

61 Por. Łk 2, 40.

62 Liczba siedem oznaczająca doskonałość powtarza się wielokrotnie (5, 2; 10, 1; 13, 1).

63 To znaczy spotykała się z nieczystością; ciągłe podkreślanie czystości rytualnej Maryi.

64 Por. Dz 10, 4; 11, 8.

65 Por. 7, 2; 10, 1. Prawdopodobne nawiązanie do powstających wtedy grup dziewic chrześcijańskich.

66 Por. Rdz 25, 8; Łk 5, 29.

67 Por. Dz 13, 24.

68 Por. 2, 4; 20, 2.

69 Por. 7, 2; Łk 1, 48.

70 Por. Ps 149, 1.

71 W przeciwieństwie do trenu Anny 2, 1.

72 Por. Ps 96, 1; 149, 1.

73 Por. Rdz 21, 1; Łk 1, 68.

74 Por. Rdz 30, 23; Joz 5, 9; Łk 1, 25.

75 Por. Am 6, 12; Prz 11, 30; Flp 1, 11; Jk 3, 18.

76 W Izraelu liczyło się liczne potomstwo: Maryja jednak znaczy więcej niż wiele dzieci.

77 Aluzja do Rubena 1, 2.

78 Por. Rdz 21, 7. Nawiązanie do 1, 2.

79 Por. Mt 8, 15, par.

80 Por. Łk 2, 20.

81 Ps Mt 4; NarM 6; EwDzOrm III.

82 Por. Ez 7, 7.

83 Podobnie jak w 1 Sm 1, 22: Elkana chce dopełnić ślubu, Anna go powstrzymuje.

84 Por. 6, 1; 10, 1.

85 Por. Łk 12, 35, par.

86 Por. Łk 9, 62.

87 Por. Łk 9, 15.

88 Por. Rdz 12, 2n.

89 Por. 6, 2.

90 Por. Dn 2, 28; Hbr 1, 2; 2 P 3, 3.

91 Por. Łk. 2, 40.

92 Por. Dz 2, 36. Maryja zatańczyła: por. Dawid tańczący przed Arką (2 Sm 6, 5, por. Ps 149, 3; 68, 26); Maryja jest miła Bogu i ludziom — por. Samuel (1 Sm 2, 26), Dawid (1 Sm 18, 6) i Jezus (Łk 2, 52). Na podstawie tego tekstu na Wschodzie powstało w VIII w. święto Ofiarowania Maryi w świątyni. Pobyt Maryi w świątyni uważano za twór fantazji. Tymczasem F. Manns, Essais sur le judéo-christianisme, Jérusalem 1977, 106-114 podaje szereg tekstów z apokryfów i Talmudu, które mówią o przebywaniu w świątyni grupy dziewic tkających zasłonę świątynną. Opisy takie znajdujemy w innych podanych tu apokryfach. Tradycję pobytu Maryi w świątyni potwierdza tradycja muzułmańska — Tabarî 2, 87nn. opowiada obszernie (i zawile) o pobycie Maryi w świątyni, o opiece nad nią Zachariasza, o karmieniu jej przez Boga, o spotkaniu tam Józefa, o urodzeniu Jezusa w tym czasie, itd. O tym pobycie wspomina również Jan z Würtzburga w XII w. Por. Baldi 681.

93 PsMt 5-8; NarM 7n.; JózCieś 3; EwDzOrm IV, 1n.

94 Typowe dla Biblii znikanie osoby, by dać miejsce osobie pierwszoplanowej, jak Elkana i Anna (1 Sm 2, 11), rodzice Samsona (Sdz 13), Jan Chrzciciel (Łk 1, 80) a nawet Maryja. W ProtEwJk Maryja od tej chwili do 22, 2 jest postacią centralną apokryfu.

95 Por. Łk 2, 20

96 Gołąbka jest symbolem ofiary (por. Kpł 1, 14) i czystości (por. Mt 10, 16).

97 Por. 12, 2; 15, 3. Opis objawienia Maryi w świątyni i karmieniu jej chlebem i winem opowiada ZapB 2, 15-22. O przebywaniu Maryi w świątyni i karmieniu przez aniołów mówi także Koran (Sura 3, 37nn., 36n.), por. powyżej s. 173. Temat rozwija w Kronice pisarz muzułmański Tabarî, dz. cyt. II, 89n.

98 Por. Ps 78, 1; Kpł 15, 19: „Jeśli kobieta ma krwawienie miesięczne ze swego ciała, to pozostanie siedem dni w swej nieczystości. Wszystko, na czym się ona położy w swej słabości, będzie nieczyste aż do wieczora”. Według wymienionych przez F. Manns, dz. cyt., tekstów dziewice przebywały w świątyni do dwunastego roku życia.

99 Były one w starożytności chrześcijańskiej uważane za symbole Apostołów.

100 Por. Lb 17, 16-24; Iz 11, 1. Symbolika różdżki jest bardzo bogata. W Koranie Zachariasz występuje jako opiekun Maryi, 3, 37, 66, por. s. 173, natomiast Józef nie jest wspomniany; mówi o nim tradycja muzułmańska, np. Tabarî, który czyni go kuzynem Maryi i towarzyszem pobytu w świątyni, Kronika 2, 94, por. także J. M. Abd-el-Jail, La vie de Marie selon le Coran et l'Islam, w: Maria, Etudes sur la Sainte Vierge, 1, Paris 1949, 192nn.

101 Por. Mt 1, 28.

102 8, 3n.; NarM 8; JózCieś 4; EwDzOrm IV, 3-7.

103 Por. Lb 17, 22.

104 Duch Święty zstępuje na Józefa jak na Chrystusa w chwili chrztu w Jordanie, Mt 3, 13-17, par.

105 Por. Mt 1, 20

106 Por. Łk 1, 18 (słowa Zachariasza). Mamy tu do czynienia z typowym elementem apologetycznym: Józef jest starcem, i ma synów — jest to wyjaśnienie zwrotu: „brat Pański”, np. Mt 12, 46; 13, 55, itd.; ten argument był powszechnie znany w literaturze wczesnochrześcijańskiej. O synach Józefa z pierwszego małżeństwa często wspominają apokryfy, por. ProtEwJk 17, 1; JózCieś, passim). Por. także Orygenes, In Mt 13, 55, 17, ŹrMT 10, 61n.; Hilary, In Mt 2, 12, 47, SCh 254, 96-98. Opinię tę potępia Hieronim, In Mt 2, 12, 47, CCL 77, 100 nazywając ją deliramenta apocryphorum (bredzeniem apokryfów). Szerzej o tym CCAp 9, 276n.

107 Por. Lb 16, 1-35.

108 Por. Mt 1, 24. 20.

109 Por. Łk 4, 10; Ps 91, 11. Odejście Józefa ma dwojakie znaczenie: teologiczne —Maryja poczęła dziewiczo pod nieobecność Józefa i artystyczne — autor musi mieć czas na rozwinięcie akcji.

110 Ps Mt 8, 5; EwDzOrm IV, 14.

111 Por. Wj 26, 31: „Zrobisz tę zasłonę z fioletowej i czerwonej purpury, i z kręconego bisioru” i dalej do w. 37. Tkanie zasłony dla świątyni, wg ww. artykułu F. Manns, było powierzone wspomnianym dziewicom w świątyni.

112 Por. 6, 1; 7, 2.

113 Nie istniało pokolenie Dawida: ród Dawida należał do pokolenia Judy. Autorowi idzie jednak o podkreślenie królewskiego pochodzenia Maryi, por. 2, 2, ponieważ przez nią Jezus pochodził od Dawida.

114 Por. Wj 35, 25.

115 Por. Wj 26, 31; 35, 25; 2 Krn 3, 14.

116 Por. Łk 1, 20.

117 Niektóre rkps mówią o Symeonie, por. 24, 4.

118 Por. Łk 1, 64. Autor nie rozwija tego tematu, ponieważ nie jest mu potrzebny w rozwoju fabuły. Samuel nie zna tajemnicy Maryi tak, jak znał ją Zachariasz.

119 Opis Zwiastowania różni się od Łk 1, 26-38:

a. Zawiera wprowadzenie: tkanie szkarłatu symbolizuje poczęcie Chrystusa (10); świątynia była personifikowana, co Jezus odnosi do siebie (por. J 2, 21). Maryja, tkając zasłonę dla świątyni, tka szatę dla Chrystusa; tkanie symbolizuje formowanie ciała (Ps 139, 13); szkarłat jest symbolem godności królewskiej Chrystusa;

b. Został udramatyzowany: zmiana scenerii (studnia, dom), rekwizyty (wiadro, tron, purpura), zmiany osób (głos anioła i sam anioł); weszły one do kanonu ikonograficznego Wschodu i Zachodu.

c. zmiana treści teologicznej: „poczniesz za sprawą Jego Słowa”. Podobnie Justyn, Ireneusz, Hipolit, Tertulian, Cyprian. Mamy tu do czynienia z typową płynnością i nieprecyzyjnością pojęć najstarszej teologii. Ponadto autor nasz łagodzi sformułowanie Łk 1, 29 gr. diataráchthe — „zmieszała”, które spowodowało zamieszanie w mariologii pierwszych wieków na diakríthe — „rozważała”. Inne tradycje o zwiastowaniu por. r. II s. 151. 156. 161. 173. Por. ANT 193.

120 PsMt 9; NarM 9; EwOrmDz V, 1-9; EwGruz 1.

121 Por. 20, 3; 24, 2; Mt 3, 17; 17, 5.

122 Por. Łk 1, 28. 42.

123 Por. Łk 1, 29.

Wiersz 1, 28 nie występuje we wszystkich kodeksach Ewangelii Łukasza. Tu mamy jego najstarsze potwierdzenie.

124 Łk 1, 40

125 Por. Łk 1, 29; Jk 2, 4.

126 To samo słowo gr. episkiadzo występuje w opisie narodzenia Jezusa (19, 2).

127 Łk 1, 35. 32.

128 Por. Łk 1, 31; Mt 1, 21.

129 Łk 1, 38.

130 EwDzOrm 5, 14-17; EwGr 3.

131 Por. Rdz 12, 2. Por objaśn. do 4, 4.

132 Por. Łk 1, 48. Kapłan streszcza Magnificat, do którego Maryja nawiązuje na końcu nr 2.

133 Por. Łk 1, 36-39. Autor przeredagował Łk 1, 36. 39-56.

134 Maryja tkała szkarłat, nie Elżbieta.

135 Por. Łk 1, 41-44.

136 Por. Łk 1, 42.

137 Gr. mystéria — „wydarzenia mające związek z Bożym planem zbawczym”. Ignacy Antiocheński: „Dziewictwo Maryi, jej poród i śmierć Pańska: trzy krzyczące tajemnice, które dokonały się w ciszy i niezmienności Boga” (Ad Ephes. 19, 1, por. Ad Magn. 2, 9).

138 Por. Łk 1, 26-38. U Łk wydarzenia toczą się logicznie i Maryja stara się je zrozumieć ich treść, tu natomiast ich nie rozumie i zapomina wydarzenia (por. 13, 3). Trudno znaleźć powód takiego przedstawienia problemu.

139 Por. 3, 1; Dz 1, 10; 7, 55.

140 Por. Wj 3, 11.

141 Por. Łk 1, 48.

142 Por. Łk 1, 56.

143 Por. Łk 1, 24.

144 Por. Rdz 12, 4.

145 PsMt 10; NarM 10; JózCieś 5; EwDzOrm 6, 10; EwGruz 5; por. 1.

146 Por. Ez 6, 9; 20, 43 (LXX).

147 Gr. sákkos — „worek, ubranie pokutne, włosiennica, płaszcz na którym można leżeć”, por. Rdz 37, 34; 2 Sm 21, 10; Iz 58, 5.

148 Por. 14, 3; Mt 26, 75; Łk 22, 62.

149 To znaczy prosić Boga o karę czy o zmiłowanie.

150 Por. Rdz 3, 13; 2 Kor 11, 3; 1 Tm 2, 14. Autor nawiązuje tu dość nieporadnie do porównania Maryja/Ewa, jednego z podstawowych pojęć rodzącej się mariologii. Podobnie autor każe zwrócić się Józefowi do Maryi słowami Boga do Ewy (13, 2). Ten motyw jest ponadto pomieszany z późnojudaistycznym poglądem o cielesnym uwiedzeniu Ewy przez węża, który to pogląd uznawali np. ofici (Epifaniusz, Haer. 40, 5, GCS 31, 85; Ireneusz, Adv. haer. 1, 30, 7, SCh 264, 372; Ks. Henocha słow. A 31, 6 — Charles 451). Justyn ujmuje to mniej materialnie: „Ewa bowiem, jako dziewica nienaruszona, poczęła słowo wężowe i zrodziła nieposłuszeństwo i śmierć” (Dial. 100, 5, PG 6, 700). Por. L. Cignelli, Maria Nuova Eva nella patristica greca, Assisi 1966; M. Starowieyski, Maria-Eva in traditione Alexandrina, Antiochena et Palaestinensi saeculo V, Roma 1972 = Marianum 34(1972) 329-385.

151 Por. Pwt 8, 14; 1 Sm 12, 9.

152 Por. 8, 2; 15, 3.

153 Por. 2, 2; 15, 2.

154 Por. 13, 1.

155 Por. 14, 3; Łk 1, 34.

156 PsMt 11; JózCieś 6; EwDzOrm VI, 11; EwGruz 5.

157 Por. Mt 17, 1; 27, 54.

158 Prawo Mojżeszowe kazało kamienować uwiedzione przed małżeństwem i uwodziciela (Pwt 22, 20-27), nie kazało jednak denuncjować, co jednak nie byłoby wbrew duchowi prawa. Scena w sposób dramatyczny rozwija Mk 1, 19.

159 Por. Mt 27, 4. Według tradycji późnojudaistycznej aniołowie miewali stosunki z ludźmi (Apokalipsa Noego — Charles 278; Księga Jubileuszów 5, 1, AST 271).

160 Por. Łk 24, 20.

161 Por. Mt 1, 19.

162 Por. J 6, 17 (kodeksy Aleph, D, tekst Tischendorfa).

163 Por. Mt 1, 20; 2, 13.

164 Typowe jest tu opuszczenie słów Ewangelii „synu Dawida”. Według autora Maryja pochodzi od Dawida i przez nią Jezus jest potomkiem Dawida.

165 Por. Mt 1, 21.

166 Rozdziały 15 i 16 zawierają element apologetyczny, odpowiedź na argumenty żydowskie przeciw dziewictwu Maryi: pokazują, że autorytety żydowskie poprzez próbę gorzkiej wody potwierdziły dziewictwo Maryi. Inną wersję tego motywu podaje Orygenes (por. 23), jeszcze inną znajdujemy u Jana z Eubei i w Księdze Suda: Maryja wobec Sanhedrynu oświadcza, że ojcem Jezusa jest Bóg, co też wpisano do rejestrów Sanhedrynu (PG 96, 1489; s. v. Iésus, ed. Adler II, 622). Inny jeszcze sposób odpowiedzi: EwNik 2, 3-5. Legendy muzułmańskie przekazuje Tabarî, Kronika, 2, 104 — Zachariasz popełnił cudzołóstwo i za to zostaje zabity.

167 PsMt 12, 1; EwDzOrm VI, 1-5; EwGruz 6.

168 Por. 15, 4; J 7, 32.

169 Por. 2, 2; 13, 2.

170 Por. 8, 1; 13, 2.

171 Por. 13, 1; Mt 26, 75; Łk 22, 62.

172 Por. 4, 1; 13, 3; 19, 3.

173 Por. 13, 3; Łk 1, 34.

174 Por. J 15, 26; Rz 8, 16. Mamy tu do czynienia ze starą formułą trynitarną.

175 Por. Wj 20, 16; Pwt 5, 20.

176 Por. 15, 2.

177 Por. Pwt 3, 34; 2 Krn 6, 32; 1 P 5, 6 itd.

178 Por. Iz 65, 23; Rdz 22, 18. Józef otrzymał Maryję tylko pod opiekę, a więc nie otrzymał błogosławieństwa małżeńskiego, por. Rt 4, 11n.; Tb 7, 13.

179 PsMt 12, 2-4; EwDzOrm VII, 6-9; EwGruz 6n.

180 Por. Lb 5, 11-31.

181 Dwa możliwe podmioty: Bóg albo woda.

182 Por. Rz 7, 13.

183 Por. J 8, 11.

184 Por. 21, 2; Mk 8, 9.

185 Por. Mt 1, 24.

186 Por. 19, 6; Łk 5, 25.

187 PsMt 13, 1; EwDzArab 2; EwDzOrm VIII, 1-7; EwGruz 8; 12.

188 Por. Łk 2, 1

189 Por. Mt 2, 1. Autor nie zrozumiał tekstu Łk 2, 4. Dlaczego Józef, mieszkający wg autora w Jerozolimie, miał dać się zapisać w Betlejem?

190 Imię Samuela pojawia się niespodziewanie. Prawdopodobnie idzie o syna Józefa. Mamy tu wahania rkps, które podają imię Jakuba (brat Pański, późniejszy pierwszy biskup Jerozolimy) lub Symeona (por. 24, 3, może idzie o drugiego biskupa Jerozolimy),
obydwaj byli wysoko cenieni przez judeochrześcijan. O Jakubie por. Schneemelcher 1,
375-379.

191 W V w. pobożna wdowa Ikelia zbudowała tu kościół Káthisma na cześć tego wydarzenia, do VI w. pokazywano kamień, na który miała Maryja zejść z osła.

192 Por. Rdz 25, 33.

193 Aluzja do wyjaśnienia danego Rebece przez Jahwe (Rdz 25, 22-24); idzie tu o Żydów i pogan (tak interpretuje PsMt 13, 1) lub raczej o tych, którzy uwierzą lub nie uwierzą w tego, który ma się narodzić. Być może autor nawiązuje tu do słów Symeona (Łk 2, 34). Inne wyjaśnienie daje EwGruz 12: widok bólu i śmierci Syna wywołuje łzy, widok jego zmartwychwstania wywołuje radość.

194 Por. Syr 29, 21.

195 Por. Mt 14, 15; Mk 6, 35.

196 PsMt 13, 2; EwDzArab 2; EwDzOrm VIII, 8. Rozdział ten składa się z dwóch części: krótkiego wstępu i wizji Józefa opuszczonej przez P. Bodmer.

197 Ewangelia nie wspomina o jaskini. Najstarsza wiadomość o niej znajduje się u Justyna (Dial. 71, 8, PG 6, 657); w III w. za czasów Orygenesa pokazywano tę grotę (C. Cels. 1, 51, GCS 2, 102). Judeochrześcijanie sprawowali w grotach kult, który zwalcza Cyryl Jerozolimski (PG 33, 1047). Por. ANT 199.

198 Autor uważa, że koło Betlejem, jak w diasporze, trzeba poszukiwać położnej żydowskiej (!).

199 Tekst 18, 2-3 brakuje w niektórych rkp., m. in. w P. Bodmer. Tekst przechodzi z trzeciej osoby na pierwszą dla podkreślenia autentyczności, zabieg spotykany w apokryfach. Tekst ten jednak różni się od całości ProtEwJk. „Można powiedzieć, że jest to stylistyczny pomysł, służący do spowodowania wzrostu napięcia i ożywienia opowiadania, dając złudzenie raportu naocznego świadka” (Smid 178). Element bezruchu znany jest w literaturze starożytnej i biblijnej, często zapowiada obecność Boga: wedle midraszów przyroda zamarła, gdy Mojżesz nadawał prawo albo też wedle źródeł hinduskich, kiedy rodził się Budda. W Biblii por. Ha 2, 20; So 1, 7; Mdr 18, 14n.; Mt 27, 45-51. Tekst ma znaczenie dogmatyczne: w chwili spotkania czasu i wieczności następują paradoksy podobne do tego, że Maryja zrodziła i nie zrodziła (por. w r. II — Testimonia z I w.). Por. A. Klawek, Motyw bezruchu w Protevangelium Iacobi, CollTheol 17(1936) 327-338; A. M. di Nola, Sospensione della vita cosmica, w: Tenże, Antropologia religiosa, Firenze 1973, 173-199; F. Bovon, The suspension of Time in Ch. 18 of Protevangelium Jacobi, w: The Future of Early Christianity, Essays on Honor of Helmut Koester, Minneapolis 1991, 393-405 = Tenże, Révélations et écriture, Genčve 1993, 253-270.

200 Spodziewano się Mesjasza, który miał przyjść na obłokach niebieskich, por. Dn 7, 13; Mk 13, 26.

201 Por. Lb 20, 11.

202 PsMt 13, 3; EwDzArab 3; EwDzOrm VIII, 9-11; 9, 3n. 19, 1 — Tekst w P. Bodmer:

I znalazłszy, sprowadził ją, i zeszła z gór. I rzekł Józef do położnej: „Maryja jest mi poślubiona, ale owoc jej łona jest z Ducha Świętego, a ona była wychowana w świątyni Pańskiej”.

203 Por. Łk 2, 7; 2, 5.

204 Por. 8, 1; 13, 2; 15, 3.

205 Por. Mt 1, 18. 20.

206 Por. J 1, 39. 46.

207 Por. Wj 19, 6; Mt 17, 5, par. To samo słowo przy opisie zwiastowania (11, 3). Chmura była znakiem Bożej obecności (Wj 19, 16; 1 Krl 8, 10; Neh 9, 19; Mdr 10, 17. Dn 7, 13 (LXX): „Nadchodzi na obłokach niebieskich jakby Syn Człowieczy”.

208 Por. 5, 2.

209 Por. Łk 2, 30.

210 Por. Łk 1, 71; 19, 9.

211 Por. Mt 4, 16 (Iz 9, 1).

212 Zestaw paradoksów: światłość/ciemność, Bóg/ssie pierś matki — tu podkreśla się fakt, że jest to prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek; ostatni element szczególnie skierowany przeciw doketom. Maryja z Dzieciątkiem ssącym pierś — tym w ikonografii Maryi — Galaktotrefusa. Por. w r. I: Testimonia z I w.

213 Por. Jdt 12, 18.

214 Por. Meliton z Sardes, De Pascha 19. Zrodzenie bez położnej por. Iz 66, 7; 54, 1-3; WnbIz 11, 12-14, ANT 3, 161.

215 Matka synów Zebedeuszowych Mt 27, 56), która upominała się o ich prawa (Mt 20, 20-23, par.); była obecna pod krzyżem (Mk 15, 40) i rankiem udała się do grobu (Mk 16, 1). Była krewną, siostrą (?), Maryi. Odgrywa ważną rolę w apokryfach: por EwEg 1; PisS 54, 9-19; 58, 13-21; 132, 1; 145; EwTm 61. Czy jednak jest to ta sama Salome? Pojawienie się Salome bez jakiegoś wprowadzenia sugeruje jej znajomość w środowisku, w którym powstała ProtEwJk. Widzimy tu paralelizm postaci: położną znamy tylko z zawodu, Salome tylko z imienia. O położnej Salome por. R. Warns, Apokryphe Erzählung von Hebanne Salome, w: G. Koch, Studien zur Spätantiken und frühchristlichen Kunst, Wiesbaden 1982, 56-71.

216 Por. Mt 1, 23, Iz 7, 14: „Dlatego Pan da wam znak: oto Dziewica pocznie i porodzi syna, i nazwą Go imieniem Emmanuel”.

217 Por. 4, 1; 13, 3.

218 Por. 20, 1; J 20, 25 — jak Tomasz.

219 PsMt 13, 3-5; EwDzArab 3; EwDzOrm IX, 4-7. 20, 1-2 — P.Bodmer:

I weszła, i ułożyła ją odpowiednio, i Salome zbadała jej przyrodzenie, i Salome zawołała, że kusiła Boga żywego: „I oto ręka moja przez ogień odpadła ode mnie”. I błagała Pana, i została uleczona położna w owej godzinie.

220 Scena badania dziewictwa jest bardzo brutalna, niemniej autor w sposób dobitny chce rozwiązać „wielki spór” toczący się wokół dziewictwa Maryi; być może jest to aluzja do sporów o dziewictwo Maryi toczących się w starożytności chrześcijańskiej. Por. np. EwNik 2, 3, por. s. 639 (cz. 2). Los Salome jest ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy występują przeciw Maryi, podobnie jak los Jefoniasza (Rubena) w Transitus np. TransR 39n.; TransJEw 46n.; TransMel 12, 3, itd. Spór toczy się w sprawie Maryi, ona jednak cały czas milczy.

221 Por. Iz 3, 11.

222 Por. Pwt 6, 16; Ps 77, 41; Mt 4, 7; Dz 15, 10, itd.

223 Ogień jest znakiem Bożej obecności (np. Wj 3, 1-6 — krzak ognisty).

224 Por. 2, 4; 6, 2.

225 Por. Łk 13, 16; 19, 9; J 8, 33; Dz 3, 25.

226 Salome jak Tabita i apostołowie nie tylko czyniła wiele dobrego biednym, ale miała uzdrawiać w imię Chrystusa (por. Dz 9, 36n.; 3, 6). Jakżeż teraz będzie mogła działać, gdy ręka jest niewładna? Salome chwaląca się swymi dobrymi uczynkami przypomina faryzeusza z przypowieści (Łk 18, 11).

227 20, 3 — P.Bodmer:

I oto anioł Pański stanął przed Salome mówiąc: „Wysłuchane zostało błaganie twoje przed Panem Bogiem. Podszedłszy dotknij Dzieciny, a ona będzie twoim zbawieniem”. I uczyniła to, i uleczona została Salome, i oddała jej cześć, i wyszła z jaskini. I oto anioł Pański rzekł do niej głosem:

228 Por. Ps 35, 3.

229 Kilkakrotnie powraca symbolicznie przypomnienie królewskiej godności Syna Maryi (10, 2)

230 Por. Łk 8, 47. Podobny cud w TransJózAr 14n., kiedy Ruben (w innych — Jefoniasz) podniósł rękę na ciało Maryi niesione na marach, pomodlił się i został uleczony.

231 Por. Łk 18, 14; 5, 1.

232 Por. Mt 3, 17; 17, 5. Tajemniczy głos występuje w chwili zwiastowania — 11, 1; męczeństwa Zachariasza — 24, 2.

233 Por. Mt 27, 9; Łk 9, 36.

234 PsMt 16; EwDzArab 7; EwDzOrm XI; EwGruz 14.

235 ProtEwJk nie podaje szczegółów o Magach. Szerzej o nich por. poniżej s. 342n.

236 21, 2 — P. Bodmer:

Usłyszawszy to przeraził się Herod, wysłał sługi i wezwał ich [magów] i pouczyli go o gwieździe. Oto ujrzeli gwiazdę na wschodzie, i przyprowadziła ich, aż weszli do groty, i zatrzymała się nad głową Dzieciątka.

237 Herod przepytuje Magów w pretorium jak rzymski sędzia.

238 Por. Mt 2, 1-5.

239 Por. 16, 3; Mk 8, 9.

240 Por. Mt 2, 2. O gwieździe por. EwDzŁac 29[94] oraz PokłMag, por. s. 347n.

241 Por. tamże.

242 Por. Mt 2, 8.

243 Por. Mt 2, 9.

244 „Jak więc ukazał się światu? Zabłysła na niebie gwiazda, która jest ponad inne gwiazdy. Jej światło jest niewypowiedziane, a nowość jej wywołała zdumienie. Inne gwiazdy, wraz ze słońcem i księżycem, stały się jej świtą, bo światło jej przewyższało je ogromnie i lękiem napełniała jej nowość”, Ignacy Antiocheński, Ad Ephes. 19, 1, por. Lb 24, 17. W opowiadaniach o narodzeniu Chrystusa gwiazda wchodzi do groty i staje nad głową Dzieciny. Jaskinie stają się w ten sposób rozjaśnione mistyczną obecnością Chrystusa. Umieścić w grocie gwiazdę znaczyło uznać boskość Chrystusa. Gwiazda, która do dziś znajduje się w grocie betlejemskiej, jest nie tylko znakiem wspólnoty chrześcijańskiej, ale przypomina również i ten sposób myślenia wyrażony w ProtEwJk.

245 Por. Mt 2, 11n.

246 Por. Mt 2, 12; Dz 10, 22.

247 PsMt 17; EwDzArab 9; EwDzOrm XIII, 2-XIV, 2.

248 Por. 23, 2.

249 Por. Mt 2, 16.

250 Por. Łk 2, 7. Jest to jedyna wzmianka o żłobie. Maryja, a nie, jak w Ewangelii kanonicznej, Józef podejmuje inicjatywę ocalenia Jezusa.

251 Por. Łk 1, 39. Od 22, 3 rozpoczyna się trzecia część ProtEwJk — apokryf Zachariasza. Autor opuszcza opowiadanie o ucieczce do Egiptu. Jan pojawia się niespodzianie, ponieważ autor opuścił opis narodzenia Jana. Jedyna wzmianka o Zachariaszu mówi o jego zamilknięciu (10, 2). Por. ŻJ syr. 11.

252 Por. Ps 68, 16; Wj 4, 27.

253 Jak Teklę w Aktach Pawła i Tekli (Lipsius-Bonnet, 1, 272). W Ain Karen, tradycyjnym miejscu zamieszkania Elżbiety, znajduje się też grota św. Jana i pokazuje się kamień, który ocalił Elżbietę i Jana. Według tradycji muzułmańskiej Zachariasz opiekujący się Maryją został posądzony o cudzołóstwo i gdy uciekał, schował się w drzewie, które się za nim zamknęło, Por. Tabarî 104; J. M. Abd-el-Jail, La vie de Marie selon le Coran et l'Islam, w: Maria, Etudes sur la Sainte Vierge, 1, Paris 1949, 197.

254 Opowiadanie jest komentarzem narratywnym do słów Chrystusa: „W ten sposób spadnie na was wszelka krew niewinnie przelana na ziemi, począwszy od krwi sprawiedliwego Abla, aż do krwi Zachariasza, syna Barachiaszowego, którego zamordowaliście między świątynią a ołtarzem”, Mt 23, 35, par.

255 EwDzOrm XIV, 3-5.

256 Por. 15, 2; J 7, 32.

257 Por. Mt 23, 35, par.

258 Por. Rz 13, 6.

259 Por. 1 Kor 9, 13.

260 Por. 22, 1.

261 Wyjaśnienie gr. terminu mártys — „świadek” stąd „męczennik”.

262 Por. 1 Sm 25, 31; Mt 23, 35.

263 Inną wersję śmierci Zachariasza podaje Orygenes: „Doszła do naszych uszu tradycja, wedle której jest ponoć w świątyni pewne miejsce, gdzie tylko dziewice mogą się znajdować i modlić; tym natomiast, które zaznały stosunków z mężczyzną, nie wolno jest tam się znaleźć. Maryja, porodziwszy Zbawiciela, przyszła do świątyni, by się modlić, i stanęła w tym miejscu zarezerwowanym dla dziewic, one zaś jej wzbraniały wiedząc, że porodziła syna. Wtedy stanął Zachariasz i rzekł do wzbraniających jej, że jest ona godną znajdować się w tym miejscu zarezerwowanym dla dziewic, gdyż dotąd pozostała dziewicą. I tak ponieważ Zachariasz działał jakoby jawnie przeciw Prawu — pozwolił bowiem niewieście stanąć w miejscu zarezerwowanym dla dziewic — został on zamordowany przez mężów swego pokolenia pomiędzy świątynią a ołtarzem” (In Mt comm. sep. 25, PG 13, 1631). Inny polski przekład — zob. ŹrMT 25, 39. Inną jeszcze wersję śmierci Zachariasza podaje Hieronim: „Inni jednak chcą uważać go za Zachariasza, ojca Jana, twierdząc na podstawie jakichś majaczeń apokryfów, że dlatego właśnie został zabity, bo prorokował o przyjściu Zbawiciela” (In Mt 4, ad 23, 35, CCL 77, 219n.).

264 Por. Łk 1, 21.

265 Por. Łk 1, 21.

266 Por. Mk 15, 43.

267 Por. 11, 1; 20, 3; Mt 3, 17; 17, 5.

268 Zburzenie świątyni miało być zemstą za śmierć Zachariasza lub Chrystusa, dlatego mścicielem jest Tytus; stąd utwory typu ZemZb.

269 Por. Am 8, 3 (LXX).

270 Por. Mt 26, 65; 27, 51, par.

271 „Bracia prostaczkowie wskazują na czerwone kamienie wśród ruin świątyni i ołtarza — to jest przy bramie wyjścia, która prowadzi do Siloe — i twierdzą, że są one skrwawione krwią Zachariasza” (Hieronim, In Mt 23, 35, CCL 77, 220); por. Tertulian, Scorpiace 8, CCL 2, 1083 i Pielgrzym z Bordeaux z 333 r. (CCL 175, 15). Inna, dość skomplikowana zresztą legenda o krwi Zachariasza znajduje się u Tabarî 104n. i w Talmudzie (Babli Guitin 57b), a więc funkcjonowała zarówno w świecie arabskim, jak i żydowskim, por. Sidersky 139n.

272 Por. 1 Sm 28, 3; Mi 1, 8.

273 Por. Łk 2, 25.

274 Por. 1, 1.

275 Por. Jdt 6, 1.

276 Por. 2 P 3, 15.

277 Por. Rz 6, 20; Ef 6, 24; 2 Tes 3, 18; Ap 22, 21.

opr. ab/ab

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama