Podział eschatologii Nowego Testamentu

Augustyn Jankowski OSB

ESCHATOLOGIA POWSZECHNA NOWEGO TESTAMENTU

ISBN: 978-83-7318-688-0

wyd.: WAM 2007

6. Podział eschatologii Nowego Testamentu

A. Eschatologia powszechna Nowego Testamentu (szerzej ujęta na tle
dziejów zbawienia):

1. paruzja Chrystusa, z którą się wiążą:
2. powszechne wskrzeszenie umarłych,
3. powszechny sąd ostateczny,
4. niebo — wieczne radosne życie zbawionych,
5. wieczne piekło tych, co odrzucili Boga,
6. nowe niebo i nowa ziemia
, czyli reintegracja kosmosu.
7. Eschatologia indywidualna (jednostkowa, niekiedy trudna do oddzielenia od powszechnej):
8. biblijny obraz śmierci człowieka i chrześcijanina wobec śmierci Jezusa Chrystusa,
9. trybunał Chrystusa
, czyli sąd jednostkowy następujący po śmierci,
10. stan człowieka między śmiercią a paruzją Chrystusa,
11. biblijne podstawy nauki Kościoła o stanie pośrednim po sądzie, czyli o czyśćcu.

Nowość, jaką wnosi współczesna teologia biblijna do naszych tradycyj nych ujęć eschatologii spotykanych w podręcznikach teologii dogmatycznej i w dawnych katechizmach, polega na odwróceniu proporcji w traktowaniu tematów. Powszechne wysuwają się na pierwszy plan przed jednostkowe. „W traktatach o rzeczach ostatecznych teologowie dotąd ustalili dogmat wiekuistej odpłaty, wychodząc z greckiej idei nieśmiertelności duszy, niezależ-nie od końcowego zmartwychwskrzeszenia, które traktowali osobno, jako zwykły dodatek do szczęścia człowieka. Punkt widzenia pierwotnego chrze-ścijaństwa, a zwłaszcza św. Pawła, jest dokładnie przeciwny. Myśl Apostoła biegnie w odwrotnym kierunku, a raczej odnosi się przede wszystkim do nadziei końcowego i i zbiorowego zbawienia, które zawiera w sobie wirtualnie także etapy poprzedzające”28. Stąd w duszpasterstwie aktualny staje się program, by jednostronny akcent przeżyciowy, tylko psychologiczny, przesuwać od lęku do nadziei. Liturgiczna, datująca się na średniowiecze sekwencja adwentowa i żałobna Dies irae, a także renesansowy fresk Sąd Ostateczny Michła Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej, stanowiące ślady swojej epoki, wzbudzają lęk. Jest to za mało. Trzeba ożywić starochrześcijańskie Marana tha jako „orędzie radosne eschatologii” (R. Schnackenburg).

opr. aw/aw