Potrzeba duchowego wzrostu

Kim jest biskup dla wspólnoty Kościoła luterańskiego?

Kościół luterański uznaje jeden urząd duchownego w trzech modelach, posługach znanych w Nowym Testamencie. Oprócz prezbitera, inaczej duchownego, który jest powołany do zwiastowania Słowa Bożego i posługi sakramentów, jest diakon powoływany do przeróżnych posług, a także biskup. Do biskupa należy czuwanie nad czystością nauki, głoszenie Ewangelii, sprawowanie sakramentów. Jest on też odpowiedzialny za wszystkich, którzy podlegają jego władzy (jurysdykcji) na obszarze jego diecezji. Biskup nie tylko sprawdza i czuwa, ale też jest opiekunem, który pomaga. Ten ostatni wymiar posługi jest mi bardzo bliski.

— Jak dokonuje się wybór biskupa w Kościołach luterańskich?

Ze względu na ustrój kościelny, który możemy nazwać synodalno-konsystorskim, mamy trzy struktury władzy, w której właściwą sobie rolę odgrywają zarówno duchowni, jak i świeccy. Na terenie parafii mamy zgromadzenie parafialne, składające się z pełnoprawnych członków parafii, które odpowiada m.in. za sprawy materialne. Ono też dokonuje wyboru proboszcza. Rada parafialna jest organem wykonawczym, zaś proboszcz kieruje całością życia parafialnego. Z parafii wybierani są przedstawiciele do Synodu Diecezjalnego (w jego skład wchodzą osoby duchowne i świeckie), na którego czele stoi Rada Diecezjalna. Temu gremium przewodniczy biskup diecezjalny. Podobnie jest na forum ogólnopolskim Kościoła luterańskiego. Synod ma najwyższą władzę jako reprezentant wszystkich świeckich i duchownych, władzą wykonawczą jest Konsystorz, zaś nad czystością nauki czuwa episkopat, czyli wszyscy biskupi Kościoła na obszarze danego kraju. Te trzy gremia stanowią wspólnotę odpowiedzialną za Kościół lokalny w granicach danego państwa. Biskupa diecezjalnego wybiera Synod Diecezjalny, jako reprezentant całej diecezji. Po wyborze biskup elekt powinien być konsekrowany i wprowadzony w urząd w diecezji w ciągu trzech miesięcy. Wybór jest zatwierdzany przez Konsystorz krajowy, jako wyraz jedności z Kościołem na obszarze kraju.

— Luterańska diecezja katowicka jest bardzo rozległa i zróżnicowana. Jakie priorytety stawia Ksiądz Biskup dla swojej posługi?

Kościół luterański na terenie naszej diecezji został historycznie różnie ukształtowany. Jest obszar tworzony przez kulturę Habsburgów, teren Górnego Śląska należał do tradycji pruskiej, jeszcze inne tereny były kształtowane przez zabór rosyjski, a później Księstwo Warszawskie. To miało wpływ na tradycje religijne i pobożnościowe, ale ludność wszystkich wyznań żyła tutaj w zgodzie i harmonii. Dziś mamy świadomość, że z różnych powodów następują procesy laicyzacyjne i to powoduje, że nie wszystkie oczekiwania, kierowane pod adresem Kościoła, mogą zostać zaspokojone. My chcemy rozwijać przede wszystkim diakonię, czyli samarytańską służbę, która jest dziś bardzo potrzebna. Innym wyzwaniem jest proces misyjno-ewangelizacyjny. Nie chodzi o jakiekolwiek formy prozelityzmu, ale o dotarcie do tych naszych bliźnich, którzy daleko odeszli od Boga. Tutaj chyba każdy Kościół odczuwa tę samą potrzebę niesienia im Dobrej Nowiny. W naszym Kościele naturalnym elementem ożywienia był pietyzm, czyli ożywienie wewnętrzne Kościoła, które prowadzi do przemiany myślenia i postępowania człowieka. Chodzi o to, by chrześcijaństwo stawało się coraz bardziej świadome. Chyba każda wspólnota przeżywa dziś dylemat, czy kultywować bardziej Kościół ludowy, tradycyjny, czy też stawiać na świadomy wybór. Myślę, że obydwie formy misji są ważne. Musimy mieć świadomość, że tradycyjne formy nie wszystkich zadowalają i trzeba wychodzić naprzeciw także innym oczekiwaniom.

Dla naszego Kościoła, który w niektórych regionach jest w diasporze, ważne jest umacnianie tożsamości ewangelickiej. Proszę zauważyć, że przeciętne dziecko katolickie nie musi odpowiadać na pytania o swoją wiarę. Nasz wierny, żyjący w zdecydowanej mniejszości, przyznając się do tego, że jest ewangelikiem, od razu jest pytany o zasady swojej wiary i wiele innych szczegółów. Musi umieć odpowiedzieć na te pytania, dlatego też świadomość wyznaniowa musi być większa. Trzeba więc być otwartym na świat, ale trzeba czuć swe korzenie, wartości, które się chce przekazać. Temu ma służyć praca w parafiach. Mamy chyba wspólne doświadczenia, jeśli chodzi o katechizację w szkole, która oderwała młodzież od parafii... Nie chcę negować wartości tej formy katechizacji, ale niesie ona każdej parafii nowe wyzwania.

— Czym dla Księdza Biskupa jest ekumenizm?

To ważne zadanie dla mnie jako biskupa. To szkoła pokory, miłości, wzajemnego wsłuchiwania się w siebie u stóp Zbawiciela. Możemy się wiele od siebie wzajemnie uczyć. My jesteśmy Kościołem środka — tak to nazywam. Stąd w sposób naturalny jesteśmy powołani do łączenia w dialogu z Kościołem katolickim Kościoły wyrosłe z nurtu ewangelickiego, tzw. Kościoły młodszej reformacji, bo w sposób naturalny mamy łatwiejszy kontakt z nimi. Widzę taką rolę dla mojej posługi: być pomostem i jednoczyć. Przyznaję, że czasami chciałoby się więcej w praktycznym kontakcie naszych Wspólnot. W ciągu ostatnich 20 czy 30 lat wiele się zmieniło. Jednak są jeszcze problemy pastoralne do rozwiązania, np. związane z małżeństwami zróżnicowanymi wyznaniowo. Zagadnienia te są przedmiotem rozmów. Trzeba nam wszystkim się modlić o owocny finał tego dialogu.

— Dziękuję za rozmowę i życzę obfitych owoców biskupiej posługi.

opr. mg/mg