Jan Paweł II u źródeł zbawienia

U źródeł ludzkiego zbawienia istnieje Brama, o której mówią słowa Jezusa Chrystusa: „Ja jestem bramą Pana” (J 10, 9).

W Chrystusie znajdujemy ostateczną drogę całego naszego ludzkiego życia, którą możemy nazwać drogą pielgrzyma, zdążającego ku jedynemu Bogu w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego.

***

Rok Święty 2000 był nie tylko przejściem w nowe stulecie, lecz takźe wejściem w nowe tysiąclecie - trzecie tysiąclecie.

Jan Paweł II ogłaszając Rok Święty tak mówił: „Okres Bożego Narodzenia stanie się w ten sposób jakby sercem Roku Świętego który wprowadzi w życie Koscioła obfitość darów Ducha”.

24 grudnia 1999 roku, krótko przed północą — w dwutysięczną rocznicę narodzin Jezusa Chrystusa — Jan Paweł II otworzył Drzwi Święte w bazylice Św. Piotra na Watykanie. Otwarcie Drzwi Swiętych jest bowiem znakiem nowego życia, danego ludzkości przez Boga.

Aby wyrazić wdzięczność Bogu za miłość daną ludzkości, Jan Paweł II ogłosił Wielki Jubileusz, którego celem było uwielbienie Trójcy Świętej.

Szczęśliwi są ci pielgrzymi, którzy pragną przekroczyć progi Dzwi Świętych, bo pragną zmienić swe życie i nawrócić się całym sercem do Chrystusa. Szczęśliwi są, bo przekraczają Bramę, która jest pełna łaski i zmiłowania Bożego.

***

Dwie płaskorzeźby na Drzwiach Świętych w bazylice Św. Piotra mówią o źródle ludzkiej wiary i o Bramie zbawienia — którą jest Zbawiciel. Te płaskorzeźby zwracają specjalną uwagę na miłość Boga do człowieka i na miłość człowieka do Boga i do bliźniego.

Dziewiąta płaskorzeźba przedstawia przebaczenie udzielone jawnogrzesznicy przez Jezusa. Serdecznie żałowała ona za popełnione grzechy, przepraszała za nie obsypując pocałunkami i namaszczeniem Jezusowych stóp cennym olejkiem. Jej żal za grzeszne życie opierał się na wielkiej miłości ku Bogu.

„Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju” (Łk 7, 4 750)

Dziesiąta płaskorzeźba dotyczy ludzi - mówi o obowiązku przebaczania naszym winowajcom, bo wtenczas opieramy się na nieskończonym miłosierdziu Boga i na Jego naśladowaniu. Na zapytanie apostoła Piotra: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?” Jezus odrzekl: „Nie mówię ci, ze aż siedem razy, lecz siedemdziesiąt siedem razy ” (Mt 18, 21-22)

Jakże prawdziwe są sceny ukazane na plaskorzeźbach Drzwi Świętych bazyliki Św. Piotra, bo głoszą, że Serce Jezusa jest nieograniczoną Bramą miłosierdzia i przebaczenia — jest Bramą ludzkiego zbawienia.

„On odwieczny Syn, jest Bramą
Bramą, naszego zbawienia
Bramą życia, Bramą pokoju”

***

Tradycyjną rolę otwarcia Drzwi Świętych dokonał również Ojciec Święty w bazylice Św. Jana na Lateranie 25 grudnia, w bazylice Matki Boskiej Większej 1 stycznia 2001 roku i w bazylice Św. Pawła za Murami 18 stycznia.

***

Uroczystość w bazylice Św. Pawła za Murami miała charakter ekumeniczny, bo była spotkaniem Kościoła katolickiego z przedstawicielami innych Kościołów chrześcijańskich.

„Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawion ” (J 10,9) Tymi to slowami witał Jan Paweł II przybyłych na uroczystość otwarcia Drzwi Świętych. W swoim przemówieniu Papież mówił o wzajemnych relacjach między chrześcijańskimi Kościołami. Prosił zebranych, aby wpatrzeni w Chrystusa Zbawiciela, działali szczerze, aby usunąć przeszkody na drodze zrozumienia i sprawiedliwego pokoju między sobą. Mówił, że Chrystus jest Bramą wiodącą do pojednania i jedności.

Jan Paweł II Następca Św. Piotra na Stolicy Apostolskiej i przedstawiciele innych Kościołów chrześcijańskich modlili się do Chrystusa, aby wspomagał ich duchowo w dziele ekumenizmu.

Ojciec Święty przypominał, że przywrócenie jedności (Unitatis redintegratio) między Kościołami chrześcijańskimi w nowym stuleciu i nowym tysiącleciu, świadczyłoby o sile Kościołów chrześcijańskich w głoszeniu Ewangelii - najstarszego dokumentu o czynach i nauce Chrystusa.

Obchodzenie Wielkiego Jubileuszu w bazylice Św. Pawła za Murami, świadczyło o chęci odnowy życia religijnego w Kościołach chrześcijańskich.

***

Jubileuszowa pielgrzymka Jana Pawła II do Ziemi Świętej

Rok Wielkiego Jubileuszu upamiętnił Jan Paweł II również pielgrzymką do Ziemi Świętej - Jordanii, Izraela i Autonomii Palestyńskiej. Jako pielgrzymujący pątnik pragnął uklęknąć w miejscach, w których istnieją ślady Jezusa Chrystusa, Wcielonego Syna Bożego.

1. Jak ważnym sakramentem dla duszy chrześcijanina jest chrzest, świadczyła obecność Ojca Świętego w miejscu, z którego mógł spoglądać na wody Jordanu, gdzie według tradycji Św. Jan Chrzciciel udzielił chrztu Panu Jezusowi.
2. Sercem jubileuszowej pielgrzymki Jana Pawła II było Betlejem, do którego przybył aby upamiętnić dwutysiąclecie narodzenia Jezusa. „Ponieważ w Betlejem zawsze jest Boże Narodzenie, w sercach chrześcijan każdy dzień jest Bożym Narodzeniem. Każdego dnia zostajemy wezwani, aby nieść światu orędzie Betlejem - ogłaszać radość wielką”. Na placu Źlóbka przed bazyliką Narodzenia Jan Paweł II celebrował Mszę Św., a po liturgii kilka chwil modlił się w milczeniu w Grocie Narodzenia i Grocie Źlóbka.
3. Ślady Jezusa, zaprowadziły Ojca Świętego do Jerozolimy, gdzie sprawował Mszę Św. w Wieczerniku, w którym Chrystus spożył z uczniami Ostatnią Wieczerzę, podczas której ustanowił sakrament Eucharystii i kapłaństwa.
4. Jan Paweł II inicjator Światowych Dni Młodzieży przybył do Galilei, gdzie na Górze Błogosławieństw spotkał 100 tys. swych młodych przyjaciół przybyłych z wielu krajów świata, pragnących spotkać swego umiłowanego przewodnika. Dla tej młodzicźy Ojciec Święty odprawił Mszę Św., a tematem Jego homilii było orędzie ośmiu błogosławieństw.
5. Pielgrzymując śladami Jezusa, Jan Paweł II dotarł do miejsca nad Jeziorem Galilejskim, gdzie według tradycji zmartwychwstały Chrystus zadał Piotrowi trzykrotnie pytanie o miłość i gdzie przekazał Piotrowi najwyższą władzę w Kościele.
6. Potwierdzeniem miłości „Totus tuus” było pielgrzymowanie Ojca Świętego do Nazaretu, do miasta Świętej Rodziny. W bazylice Zwiastowania Pańskiego, w Grocie Zwiastowania Jan Paweł II złożył wotum złotej róży, odprawił uroczystą Mszę Św., a Maryi Matce Jezusa poświęcił Rodziny Ziemi Świętej i rodziny świata.
7. Papieź Polak, niezmordowany pielgrzym dotarł do ogrodu Getsemani, gdzie uklęknąl przy „skale konania” i modlił się do Chrystusa, który oddał życie swoje za owce swoje.
8. Nawiedzenie bazyliki Grobu Świętego Ojciec Święty rozpoczął pocałunkiem „skały namaszczenia”. Wejście przy uroczystym śpiewie Te Deum do pustego grobu Chrystusa i odprawienie Mszy Św. w kaplicy ukazania się zmartwychwstałego Jezusa — było dla Jana Pawła II spełnieniem pielgrzymki duszy chrześcijanina.. Było świadectwem, iż „tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16).
9. Pielgrzymi szlak często zaprowadzał Ojca Świętego do miejsc, w których spotykał się z religijnymi i państwowymi władzami na Ziemi Świętej. Z niezłomną ufnością w skierowanych do nich przemówieniach, wzywał i nakłaniał wyznawców chrześcijaństwa, judaizmu i islamu - do wzajemnego zrozumienia i szacunku — do poszanowania ludzkich praw i umocnienia ludzkiej godności, potrzebnych do życia w sprawiedliwości i w trwałym pokoju. Jan Paweł II przypominał, że jedność i miłość powinny być najwyższym celem. Jan Paweł II zachęcał do międzyreligijnego dialogu i podkreśłał, że najważniejszą powinnością wszystkich religii jest uwielbienie Boga, Stwórcy wszechwświata, Pana czasu i dziejów.
10. Przed powrotem do Watykanu Jan Paweł II po raz drugi przybył do bazyliki Grobu Świętego, gdzie w kaplicy ukrzyżowania Pana Jezusa pogrążył się w głębokiej modlitwie. Uważał, że Jego wędrówka - pielgrzymka po Ziemi Świętej nie byłaby kompletna, gdyby tego nie uczynił.

Religijna pielgrzymka jubileuszowa, jaką Jan Paweł II podjął w Roku Świętym do Ziemi Swiętej, była upamiętnieniem dwutysięcznej rocznicy narodzin Jezusa Chrystusa. Była pragnieniem przybycia do źródła wiary i źródła Kościoła.

Jan Paweł II podjął i wykonał zadanie wyznaczone Mu przez Chrystusa.

***

Z miłoscią do Boga przekroczyliśmy z wszystkimi chrześcijanami świata próg trzeciego tysiąclecia.

Zanosimy do Boga dziękczynienie, że danym było naszemu Rodakowi — Janowi Pawłowi II przeprowadzić świat w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa. Jako jedna z największych postaci XX i XXI stulecia jest on jednym z tych ludzi, których Opatrzność zsyła od czasu do czasu na wzór do kształtowania pokoleń.

„Jak miła Panie jest Świątynia Twoja” — możemy te słowa psalmisty pańskiego odnieść do naszych kościołów, bo obchodziliśmy ten Rok Święty w naszych światyniąch, choć czasami bardzo skromnych, ale pełnych miłości Boga.

Z WIARĄ, NADZIEJĄ I MIŁOŚCIĄ
WKROCZYLIŚMY
W TRZECIE TYSIĄCLECIE CHRZEŚCIJAŃSTWA

opr. Janina Lankau

opr. mg/mg