Zarys wiary: Społeczeństwo i państwo

SPOŁECZEŃSTWO I PAŃSTWO

Szeroko rozpowszechnione jest mniemanie, że kto regularnie uczęszcza do Kościoła i w życiu prywatnym stosuje się do wskazań Ewangelii, jest dobrym chrześcijaninem. Wielu chrześcijan nie dopuszcza myśli, że miłość bliźniego obejmuje również odpowiedzialność za państwo i społeczeństwo. Chrześcijanie ci żyją niejako w podwójnej moralności: uważają, o że miłość bliźniego odnosi się tylko do sfery prywatnej, natomiast życie społeczne, polityczne i zawodowe podporządkowują bezwzględnej walce o własne korzyści.

Kto bierze poważnie przykazanie miłości bliźniego, wie, że obowiązuje ono wszędzie. Dlatego chrześcijanie muszą ponosić odpowiedzialność za ludzkie stosunki w społeczeństwie i państwie oraz występować w obronie wolności i powszechnego prawa do współdecydowania. Muszą się troszczyć o system gospodarczy służący wspólnemu dobru i pomagać w tym, aby zapanował pokój, a usunięta została przemoc. Wymaga to ich działania w grupach społecznych, organizacjach politycznych i związkach zawodowych. Katolicy reprezentują w nich zasady nauki społecznej Kościoła, który z przykazania miłości bliźniego wyciąga konkretne wnioski co do społecznego i politycznego porządku. Chrześcijaninowi chodzi przy tym nie o przyznanie mu racji w polemikach, lecz o godność człowieka, której broni.

Obowiązkiem chrześcijan jest także przeciwdziałanie zbiurokratyzowaniu wielu przejawów życia społecznego i politycznego, a także przeciwstawianie się, pojawiającym się często, zmechanizowaniu i bezduszności form pomocy społecznej - wynaturzeniu pięknych chrześcijańskich idei służenia bliźnim.

Wiara nie może niczego przekreślać w świecie:
Niedostrzeganie świata nie pomaga nam w drodze do Boga.
Wpatrywanie się w świat nie zbliża do Niego. Ale kto widzi świat w Nim, ten znajduje się przy Nim.

opr. mg/lb