Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.
Wielki świat stał się małym w wieku techniki. Radio, telewizja i wciąż doskonalone środki komunikacji uczyniły sąsiadami wszystkie narody świata. Mamy świadomość losu zarówno naszych bliskich, jak i ludzi żyjących w odległych zakątkach świata. Jest to szansa, a zarazem niebezpieczeństwo. Nasze poczucie odpowiedzialności i gotowość niesienia pomocy może wzrastać, ale możemy również, przytłoczeni ogromem informacji, zobojętnieć na ludzkie nieszczęścia.
To samo dotyczy rozwoju we wszystkich dziedzinach nauki i techniki; i tutaj wzrastają równocześnie szansę i niebezpieczeństwa. Tylko uzmysłowienie sobie odpowiedzialności za świat, w obliczu rozwoju nauki i wobec nowych możliwości, może zapobiec chaosowi. Przykładem niech będzie energia jądrowa. To, co powinno służyć pokojowi i zdrowiu, bywa używane przeciwko człowiekowi - jego istnieniu i godności.
Nie ma sensu zamykanie oczu przed nadchodzącymi problemami i opłakiwanie świata, który minął. Chrześcijanie winni podjąć trud kształtowania świata i próbować powiązać miłość bliźniego z „miłością najdalszego”, wspomaganie sąsiada złożonego dzisiaj chorobą z troską o następne pokolenia, dbałość o bezpośrednio otaczającą nas przyrodę z ochroną całego środowiska naturalnego i walką z bezmyślnym rabowaniem zasobów Ziemi. Odpowiedzialność za „wielki świat” jest sprawą nie tylko polityków. Oni mogą przeprowadzić w warunkach demokracji tylko to, co znajduje poparcie w szerokich kręgach społeczeństwa. Wszyscy muszą rzucić na szale swe przekonania, kształtować opinię, pobudzać do działania, a gdy potrzeba - do protestu albo rezygnacji.
Następującą modlitwę przypisuje się św. Franciszkowi z Asyżu:
Panie, uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju,
abym mógł nieść miłość tam, gdzie panuje nienawiść;
abym mógł nieść ducha przebaczenia tam, gdzie panuje grzech i wykroczenie;
abym mógł nieść zgodę tam, gdzie panuje niezgoda;
abym mógł nieść prawdę tam, gdzie panuje błąd;
abym mógł nieść wiarę tam, gdzie panuje zwątpienie;
abym mógł nieść nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz;
abym mógł nieść światło tam, gdzie panują ciemności;
abym mógł nieść radość tam, gdzie panuje smutek.
Miłość najdalszych: Pojęcie utworzone przez Nietzschego, paralelne do „miłości najbliższych”. Używane jest w sensie pozytywnym: jako „ogarnięcie” wszystkich, albo też w sensie negatywnym - jako alibi dla zaniedbanej miłości bliźniego.
Środowisko: Otoczenie człowieka kształtowane przez niego i wywierające na niego wpływ. Wszyscy ludzie mogą i powinni przyczyniać się do ochrony środowiska. Bóg powierzył człowiekowi ziemię z poleceniem jej wzbogacania, a nie do wykorzystywania i niszczenia (Rdz 1, 28).
Postęp: Stopniowa poprawa warunków życia; rozwój techniki, doskonalenie naukowego poznania itp. Postęp w jednej dziedzinie związany jest często ze szkodliwym działaniem w innej. Rzeczywisty postęp jest możliwy tylko wtedy, gdy zachowane są: roztropność, poczucie odpowiedzialności i względy moralne. Naiwna wiara w postęp przynosi więcej szkody niż pożytku.
opr. mg/lb