Bardziej kochać Chrystusa i bliźnich

Pierwsza konsekracja dziewicy w Polsce odbyła się ćwierć wieku temu. Józefa Szłykowicz przez wiele lat była jedyną przedstawicielką tej formy życia konsekrowanego w naszym kraju. Potem przyjęła ją Zofia Prochownik. A jak jest dzisiaj? Czy ta forma powołania zyskuje coraz więcej zwolenniczek?

Aktualnie w Polsce jest 167 dziewic konsekrowanych, tak przynajmniej wynika z danych z grudnia 2012 r. Ta forma życia konsekrowanego obecna jest w większości diecezji w Polsce. Dziewic konsekrowanych nie ma tylko w siedmiu polskich diecezjach. Zatem już same liczby mówią o tym, że coraz więcej osób odpowiada na zaproszenie do takiej właśnie formy życia.

Pani Agnieszko, ile kobiet w naszej diecezji przyjęło taką formę życia, jak Pani?

Jestem jedyną dziewicą konsekrowaną. Z tego, co mi wiadomo, do przyjęcia konsekracji przygotowuje się kolejna osoba.

Mówi się, że - wbrew utartemu przekonaniu - dziewicami konsekrowanymi nie zostają jedynie starsze osoby, często są to młode, aktywne zawodowo kobiety.

Uczestnicząc w rekolekcjach dla stanu dziewic konsekrowanych, miałam możliwość osobiście poznać sporą ich grupę. Stąd wiem, że są to osoby w różnym wieku - od 30-latek i nieco młodszych po 70-latki i starsze. Ponieważ dziewice konsekrowane są osobami świeckimi, żyjącymi w naszej rzeczywistości, dlatego reprezentują też różne zawody. Są wśród nich nauczycielki, terapeutki, pracownice administracji, banków i wielu innych instytucji, z którymi na co dzień ma do czynienia współczesny człowiek.

Jak wygląda przygotowanie do konsekracji, a potem sam jej obrzęd?

Nie ma jednolitego programu przygotowawczego. Niemal w każdej diecezji wygląda on inaczej. O tym, jak odbywa się takie przygotowanie, ostatecznie decyduje biskup ordynariusz. W moim przypadku przebiegało ono w następujący sposób: po złożeniu przeze mnie na ręce biskupa siedleckiego pisma z prośbą o przyjęcie w poczet dziewic konsekrowanych, otrzymałam program zawierający treści, które zobowiązana byłam przyswoić, a także mające mi w tym pomóc materiały. Ponadto pasterz naszej diecezji wyznaczył kapłana, który w jego imieniu był zobowiązany czuwać nad moją formacją. Podczas moich dwuletnich przygotowań odbyłam także kilka rozmów z biskupem siedleckim Zbigniewem Kiernikowskim, w tym także tę decydującą o terminie konsekracji. Bardzo wiele zawdzięczam jednej z pań z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, która niejednokrotnie służyła mi radą i swoim doświadczeniem. Uczestniczyłam także w różnego rodzaju rekolekcjach, w tym również w ćwiczeniach duchownych św. Ignacego Loyoli. Wzięłam w nich udział, bo właśnie ta duchowość jest mi szczególnie bliska, a nie dlatego, że wszystkie dziewice konsekrowane mają obowiązek w nich uczestniczyć.

Jak wygląda obrzęd? Odbywa się podczas uroczystej Mszy św. pod przewodnictwem biskupa. Na ten szczególny dzień, który miał miejsce 2 lutego 2010 r., mogłam wybrać teksty do liturgii słowa. Poza elementami obecnymi w każdej Mszy św. obrzędowi konsekracji towarzyszy wezwanie dziewic, pytania skierowane do kandydatki lub kandydatek, śpiewana jest Litania do Wszystkich Świętych, a następnie biskup wypowiada modlitwę konsekracyjną. Po niej następuje wręczenie oznak konsekracji, czyli obrączki i księgi Liturgii Godzin.

Jakie obowiązki nakłada na kobietę przyjęcie konsekracji?

Dziewice poświęcone Bogu z natchnienia Ducha Świętego składają zobowiązania do życia w czystości, aby bardziej kochać Chrystusa i lepiej służyć bliźnim. Zgodnie ze swym stanem i otrzymanymi charyzmatami oddają się pokucie, dziełom miłosierdzia, apostolstwu i gorliwej modlitwie. Codziennie odmawiają Liturgię Godzin, zwłaszcza Jutrznię i Nieszpory. W ten sposób łączą swój głos z głosem Chrystusa.

Dlaczego wybrała Pani taką formę życia, a nie zdecydowała się np. na wstąpienie do zakonu?

Lata temu, gdy pytałam Boga i siebie o to, jak przebiegać ma moje życie, miałam przekonanie, że to ma być życie w świecie. Wielu osobom wydaje się niekiedy, że Boga spotkać można tylko w zakonie. Mnie dane było doświadczenie Jego obecności i prowadzenia właśnie w życiu świeckim, dlatego czułam, że moim miejscem jest świat. Ale przełomowym momentem okazało się świadectwo, które usłyszałam podczas czuwania modlitewnego. To wtedy dowiedziałam się po raz pierwszy, że można żyć w świecie jako osoba poświęcona Bogu. Ta wiadomość uświadomiła mi, czego mi jeszcze brakuje i odkryła, kim mam być. No i jestem.

Jak Pani wybór drogi życiowej przyjęli najbliżsi?

Gdy podejmowałam decyzję o przyjęciu konsekracji, moi rodzice od kilkunastu lat nie żyli, trudno więc mi powiedzieć, czy czuliby się zawiedzeni. Domyślam się jednak, że uszanowaliby moją decyzję nawet wówczas, gdyby nie do końca ją rozumieli. Podobnie jak to miało miejsce, gdy wybierałam kierunek studiów - niezbyt wówczas popularny, bo filozofię teoretyczną. Wiem, że rodzice byli o mnie zatroskani, ale wielką radość sprawiło im to, gdy po pewnym czasie okazało się, że jestem na właściwym miejscu. Za taką postawę jestem swoim rodzicom ogromnie wdzięczna.

Dziękuję za rozmowę.

Echo Katolickie 4/2013

opr. ab/ab

Copyright © by Echo Katolickie