Jak ogień, który pali. Osoba konsekrowana otwarta na dar Ducha Świętego

o. Amedeo Cencini

Jak ogień, który pali

Osoba konsekrowana otwarta na dar Ducha Świętego

ISBN: 978-83-60703-29-8

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2007

Wprowadzenie

Miniony rok 1999 był przeżywany jako Rok Ducha Świętego. Z całą pewnością można powiedzieć, że był to rok łaski, a co za tym idzie, nie mógł on być inny także dla wszelkiego typu rozważań dotyczących Trzeciej Osoby Trójcy Świętej, rozważań dostrzegających wyraźne zaangażowanie całej wspólnoty ludzi wierzących w ten właśnie czas i — w co głęboko wierzymy — w prowadzenie ich ku nowej Pięćdziesiątnicy.

Praktycznie żadnej dyskusji nie podlega fakt, że był to przede wszystkim czas modlitwy i refleksji.

Podobnie zresztą pewnego rodzaju pewnością jest również „bliski związek” życia chrześcijańskiego, a życia konsekrowanego w szczególności, z „działaniem Ducha Świętego. To On sprawia, że na przestrzeni tysiącleci coraz to nowi ludzie odkrywają zachwycające piękno tej trudnej drogi. [...] To Duch budzi pragnienie pełnej odpowiedzi; [...] to On formuje dusze powołanych, upodabnia ich do Chrystusa”.

Jeżeli więc istniał czas pewnego rodzaju ciszy i zapomnienia o Duchu Świętym, także ze strony teologii, to jest całkiem możliwe, że cisza ta dotykała — a może raczej właśnie „nie dotykała” — duchowości życia konsekrowanego, co wyraźnie odbiło się na naszych planach formacyjnych, a ogólniej mówiąc, na koncepcji samego aktu konsekrowania się Bogu. Spośród wszystkich konsekwencji, jakie nadal są ponoszone, na pierwszy plan wysuwa się utrata przez życie konsekrowane blasku i kreatywności, niespodziewane jego poszarzenie i zagubienie entuzjazmu, będącego jego typową właściwością, a także żaru, który zawsze rozpalał ludzkie serca i umysły. Śmiało można powiedzieć, że „zgasiliśmy” Ducha... Co więcej, pojawiły się także wyraźne konsekwencje takiego działania. W takim czasie jak nasz, a więc w czasie dokonywania szczególnego rozeznania dotyczącego przyszłości życia konsekrowanego, podjęliśmy ryzyko — które nadal ponosimy — dokonywania takiego rozeznania bez wyraźnego udziału Ducha rady, a więc bez tego, który jako jedyny może pomóc nam w autentycznym odczytaniu woli Boga Ojca.

Dlatego też — powtarzamy to jeszcze raz — ten wyjątkowy i wręcz opatrznościowy czas (kairòs) należy przeżywać w duchu ogromnego zaangażowania i wielkiej powagi. Jest to czas, który nie tylko pozwoli nam na dokonanie refleksji nad rolą Ducha Świętego (lub też jak my ją postrzegamy), ale umożliwi życiu konsekrowanemu pozostanie w świecie jednym z najbardziej charakterystycznych i znamiennych znaków obecności Bożego Ducha.

W tej niewielkiej książeczce podejmiemy próbę analizy sytuacji dotyczącej świadomości tej wyjątkowej tajemnicy, jak i relacji, w jakiej pozostajemy względem tajemnicy Ducha Świętego. Celem lepszego zrozumienia właściwego i twórczego sensu naszego otwarcia się na Jego pełne tajemnic działanie, nakreślimy w niej wizerunek tożsamości Jego Osoby.

Być może nie jestem najwłaściwszą osobą do przeprowadzenia tak zobowiązującej refleksji, ale spróbuję mimo wszystko, ufając obietnicy złożonej przez Jezusa (udzielania Ducha Świętego tym, którzy o Niego proszą) i będąc pewnym Bożych upodobań (posługiwania się najmniej odpowiednimi narzędziami, aby jak najlepiej ukazać działanie Jego Świętego Ducha). W moich rozważaniach będę się jednak trzymał bardziej granic nakreślonych przez antropologię niż przez teologię.

opr. aw/aw