Nowe zadanie

ks. Andrzej Witko Iskra Bożego Miłosierdzia ISBN: 978-83-61533-40-5 wyd.: Wydawnictwo PETRUS 2009

Spis wybranych fragmentów Wstęp Dokąd mnie zwodzić będziesz? Nowe zadanie

Nowe zadanie

Spowiednik s. Faustyny nie był zaskoczony decyzją Świętego Oficjum. W swoim Dzienniku zapisał następujące słowa: Dekret ten dla mnie nie był niespodzianką, albowiem kult Miłosierdzia Bożego nie poszedł po linii właściwej. Siostry M. B. Miłosierdzia, a za nimi OO. Marianie Ks. Ks. Pallotyni kładli większy nacisk na objawienie siostry Faustyny i wyniesienie jej na ołtarze, niż na dogmatyczne, liturgiczne i psychologiczne uzasadnienie tego kultu [...]. Wobec tego wszystkiego Dekret św. Oficjum musiał położyć tamę temu, a tym samym przyczynić się do poważnego i rzetelnego zbadania i potraktowania tego kultu.

Stąd po opublikowaniu orzeczenia Świętego Oficjum stanęło przed teologami zadanie przygotowania mocnych fundamentów nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, oczywiście z pominięciem prywatnych objawień s. Faustyny. Wśród opublikowanych wówczas pozycji dwie z nich zajmują szczególne miejsce. Pierwsza, to wydana w 1970 roku Ewangelia miłosierdzia, w której kilku poważnych polskich teologów przedstawiło wyniki swych studiów nad zagadnieniami, dotyczącymi tematyki Miłosierdzia Bożego, oraz opublikowana dwa lata później pozycja pt. Bo Jego Miłosierdzie na wieki, stanowiąca drugi tom serii Powołanie człowieka. Praca ta była owocem sympozjum naukowego nt. Bożego Miłosierdzia, odbytego w dniach 14-16 listopada 1968 roku w Ołtarzewie, zorganizowanego przez księży pallotynów z okazji 50-lecia istnienia tamtejszego seminarium.

Odrębnym torem posuwała się sprawa beatyfikacji s. Faustyny. Dnia 5 października 1965 roku, z polecenia metropolity krakowskiego Karola Wojtyły został rozpoczęty proces informacyjny odnośnie życia i cnót s. Faustyny, który uroczyście zakończono dnia 20 września 1967 roku. Po przesłaniu dokumentacji do Rzymu, dekretem Kongregacji do Spraw Świętych dnia 31 stycznia 1968 roku został otwarty proces beatyfikacyjny Apostołki Bożego Miłosierdzia. Kard. Wojtyła, któremu na sercu leżała sprawa wyniesienia na ołtarze krakowskiej Mistyczki, nie ustawał w wysiłkach, by usunąć wszelkie przeszkody leżące na tej drodze. Stąd kilkakrotnie interweniował u Stolicy Apostolskiej, przedkładając konieczną dokumentację, a z drugiej strony, będąc częstym gościem w łagiewnickim klasztorze, zachęcał do żarliwej modlitwy.

Dnia 30 czerwca 1978 roku, a więc jeszcze za pontyfikatu Pawła VI Kongregacja Doktryny Wiary opublikowała Notyfikację, podpisaną dnia 15 kwietnia 1978 roku przez kardynała Franjo Šepera i abpa Jérôme Hamera OP, w której odwołując się do wielu oryginalnych dokumentów, nieznanych w 1959 roku oraz uwzględniając liczne opinie biskupów polskich, zważywszy na zaistnienie nowych okoliczności, stwierdzono, iż Notyfikacja z 1959 roku nie jest już obowiązująca.

W czerwcu 1979 roku generał zgromadzenia marianów Giuseppe Sielski zwrócił się w imieniu przełożonego prowincji amerykańskiej pw. św. Stanisława Kostki do Stolicy Apostolskiej z prośbą o autorytatywne wyjaśnienie Notyfikacji z 1978 roku, odwołującej zakaz rozszerzania nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, według form podanych przez s. Faustynę.

Kardynał Franjo Šeper, prefekt Kongregacji Doktryny Wiary, w odpowiedzi dnia 12 lipca 1979 roku wystosował pismo, w którym stwierdził, iż wskutek dostarczenia nowej oryginalnej dokumentacji oraz interwencji informacyjnej abpa Krakowa — kard. Karola Wojtyły, Stolica Apostolska postanowiła znieść zakaz wypływający z Notyfikacji z 1959 roku. A zatem, jak poinformował kard. Šeper, ze strony Kongregacji Doktryny Wiary nie istnieje już żadna przeszkoda w rozszerzaniu nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, w autentycznych formach przekazanych przez s. Faustynę.

Do zniesienia Notyfikacji z 1959 roku przyczyniła się w sposób szczególny teologiczna analiza pism s. Faustyny, którą na prośbę metropolity krakowskiego Karola Wojtyły przeprowadził ks. Ignacy Różycki. Praca ta licząca blisko pięćset stron została opublikowana przez Kongregację do Spraw Świętych w 1980 roku. W tym samym roku — 30 listopada — Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił encyklikę Dives in misericordia, powstałą nie bez wpływu orędzia, przekazanego przez s. Faustynę.

Rok 1978 stał się więc czasem przełomu i odrodzenia nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego według s. Faustyny. Eksplodował na nowo druk jej modlitw, obrazków Jezusa Miłosiernego, pozycji beletrystycznych. W 1981 roku opublikowano pierwsze wydanie Dzienniczka, który natychmiast stał się bestsellerem, tak iż nabycie go stwarzało duże trudności. W wielu kościołach zawieszono obrazy Bożego Miłosierdzia, wydobyte po dwudziestu latach z kościelnych strychów, bądź ufundowane przez propagatorów Nabożeństwa.

Do renesansu Nabożeństwa w ogromnej mierze przyczynił się również fakt cudownego uzdrowienia Amerykanki Maureen Cahill Digan, który po uznaniu przez odpowiednie Dykasterie Stolicy Apostolskiej doprowadził do zakończenia procesu beatyfikacyjnego Apostołki Bożego Miłosierdzia i jej beatyfikacji w II Niedzielę Wielkanocną, dnia 18 kwietnia 1993 roku. Uzdrowienie ks. Ronalda Pytla, przypisywane wstawiennictwu s. Faustyny, w 1999 roku zostało zatwierdzone jako cud konieczny do wprowadzenia jej kultu w całym Kościele. Nie bez przyczyny na osobiste życzenie Papieża termin kanonizacji, pierwszej w Roku Wielkiego Jubileuszu, wyznaczono na II Niedzielę Wielkanocną, dnia 30 kwietnia 2000 roku. W dniu tym Ojciec Święty nie tylko ogłosił s. Faustynę świętą, ale również wprowadził Święto Miłosierdzia Bożego w całym Kościele.

Przesłanie Jezusa Miłosiernego poprzez kanonizację s. Faustyny i ogłoszenie Święta Miłosierdzia dla Kościoła Powszechnego nabrało nowej jakości, zwłaszcza w kontekście przełomu tysiącleci. Ojciec Święty Jan Paweł II wskazywał na ten wymiar już w encyklice Dives in misericordia oraz podczas swej pierwszej wizyty w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach w 1997 roku, kiedy mówił: Kościół odczytuje na nowo orędzie miłosierdzia, aby skutecznie nieść pokoleniu końca drugiego tysiąclecia i przyszłym generacjom światło nadziei [...]. A jest to orędzie jasne i czytelne dla każdego.

Ostatnia wizyta apostolska Jana Pawła II w Polsce w sierpniu 2002 roku, poświęcona w całości tajemnicy Bożego Miłosierdzia, upłynęła pod hasłem Bóg bogaty w miłosierdzie. Jednym z jej szczytowych punktów była konsekracja nowo wybudowanej świątyni Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach, wzniesionej dzięki ofiarności wielu ludzi dobrej woli z całego świata. W czasie mszy św. Ojciec Święty dokonał uroczystego aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu, z gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga [...] dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniało ich serca nadzieją. Akt ten stanowi cezurę w dziejach Nabożeństwa, przekazanego nam przez św. Faustynę, które dzięki swej niezwykłej aktualności, prostocie i łatwości praktykowania, staje się coraz bardziej znane i podejmowane na wszystkich kontynentach.

Następca Jana Pawła II — papież Benedykt XVI — podczas swej niezapomnianej pielgrzymki śladami Poprzednika w Polsce, w dniu 27 maja 2006 roku, przybył do Łagiewnik, by tym samym przypomnieć Kościołowi powszechnemu o znaczeniu i wadze orędzia Bożego Miłosierdzia w nowym tysiącleciu.

Zawierzenie całego świata Bożemu Miłosierdziu przez Ojca Świętego Jana Pawła II jest dla Kościoła wielkim darem i zadaniem. Papież powierzył nam wówczas troskę, by przekazywać światu ogień miłosierdzia, gdyż w miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście. Papieskie wezwanie, abyśmy byli świadkami miłosierdzia, mobilizuje nas do świadczenia miłosierdzia czynem, słowem i modlitwą wobec każdego człowieka. Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdaje się zatracać w „mysterium iniquitatis”. Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym Miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji — cywilizacji miłości.

opr. aw/aw