O święto Najmiłosierniejszego Zbawiciela

Ks. Sopoćko nadal pracował nad podjętym dziełem. Wkrótce po śmierci Siostry udał się do Częstochowy na konferencję Episkopatu Polski i 26 listopada 1938 roku wręczył biskupom obszerny memoriał, w którym wyliczał argumenty za ustanowieniem święta Miłosierdzia i błogosławione owoce, jakie mogłoby ono przynieść. Oczywiście, posługiwał się tylko ściśle teologiczną motywacją, z nakazu abpa Jałbrzykowskiego nie ujawniając objawień s. Faustyny. Jednak i to wystąpienie nie przyniosło pomyślnych rezultatów.

W kwietniu 1939 roku ks. Sopoćko pojechał się do Rzymu w sprawie święta Miłosierdzia. Sekretarz stanu odesłał go do Kongregacji Obrzędów, tam jednak nie chciano z nim rozmawiać bez polecenia ordynariusza, który miał w tej sprawie zgoła odmienne zdanie.

Wkrótce wybuch straszliwej wojny uniemożliwił nieskrępowane działanie. Za to w tak dramatycznej rzeczywistości nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego zaczęło rozwijać się niezwykle spontanicznie, przez co sprawa potrzeby wprowadzenia święta Miłosierdzia zyskiwała coraz więcej zwolenników, a ks. Sopoćko raz po raz powracał do tego tematu w  swoich publikacjach. Do najbardziej znamienitych należy pozycja: De misericordia Dei deque eiusdem festo instituendo. Tractatus dogmaticus ac liturgicus, wydana na powielaczu w 1940 roku w Wilnie, a następnie w 1943 roku w Detroit i wreszcie w  1947 roku w Warszawie. W tym samym roku ukazała się również publikacja pt. O święto Najmiłosierniejszego Zbawiciela, w której autor ukazał potrzebę ustanowienia święta Miłosierdzia, wskazał na Niedzielę Białą jako najbardziej odpowiedni termin uroczystości, wreszcie wykazał bezpodstawność zarzutów przeciw temu projektowi.

16 kwietnia 1944 roku w Niedzielę Przewodnią w Krakowie Łagiewnikach po raz pierwszy uroczyście obchodzono święto Miłosierdzia. W dniu tym krakowski spowiednik Apostołki Bożego Miłosierdzia ks. Józef Andrasz dokonał poświęcenia drugiego obrazu Najmiłosierniejszego Zbawiciela, namalowanego przez Adolfa Hyłę do klasztornej kaplicy.

Wkrótce po zakończeniu drugiej wojny światowej, w 1946 roku, biskupi polscy wnieśli prośbę do Stolicy Apostolskiej o zatwierdzenie święta Miłosierdzia Bożego, zgodnie z przekazem s.  Faustyny. W następnym roku sprawę przekazano oficjalnie do  Kongregacji Obrzędów. 8 kwietnia 1948 roku zgromadzeni w Krakowie na zjeździe Polskiego Towarzystwa Teologicznego profesorowie wydziałów teologicznych i  seminariów duchownych powzięli rezolucję w formie prośby do Stolicy Apostolskiej, w której poparli stanowisko Episkopatu Polski odnośnie do ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego.

Rzeczywiście, wskutek podjętych działań święto Miłosierdzia zyskiwało coraz większe uznanie. W Krakowie abp Eugeniusz Baziak w imieniu kard. Adama Stefana Sapiehy 14 maja 1951 roku udzielił na siedem lat odpustu zupełnego wszystkim nawiedzającym w Niedzielę Przewodnią klasztor w Łagiewnikach, co jeszcze bardziej przyczyniło się do rozkwitu nabożeństwa.

Tak żywy rozwój został przerwany przez dekret Świętego Oficjum z 19 listopada 1958 roku, skierowany do biskupów i wyższych przełożonych zakonnych, w którym m.in. wykluczono możliwość ustanowienia święta Miłosierdzia. Cztery miesiące później — 6 marca 1959 roku — została podpisana notyfikacja Świętego Oficjum zakazująca szerzenia nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego w formach podanych przez s. Faustynę. Zarówno ks. Sopoćko, jak i ci, którym na sercu leżała troska o ustanowienie święta Miłosierdzia, zostali zmuszeni do wypracowania solidnych podstaw teologicznych tej uroczystości w oderwaniu od objawień prywatnych.

Dopiero cofnięcie notyfikacji w 1978 roku rozpoczęło nowy okres w historii zabiegów o święto Miłosierdzia Bożego. Od 1985 roku II Niedziela Wielkanocna została powiązana w archidiecezji krakowskiej z uroczystymi obchodami ku czci Miłosierdzia Bożego, z zachowaniem wszystkich norm liturgicznych. W ślad za Krakowem poszły i inne diecezje polskie.

23 marca 1993 roku biskupi polscy wystosowali prośbę do Ojca Świętego Jana Pawła II w sprawie ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego. Dokonano w niej rekapitulacji dotychczasowej teologii święta, wskazując na jego szczególną aktualność i potrzebę w czasie niezwykle żywego rozwoju nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. W oparciu o obecne teksty mszalne i brewiarzowe Niedzieli Przewodniej podkreślono zadziwiającą obecność idei Miłosierdzia Bożego w liturgii tego dnia, jak również szczególny związek święta Miłosierdzia z Misterium Paschalnym. Ta łączność miałaby zostać odzwierciedlona w proponowanej nazwie święta — II  Niedziela Wielkanocna, czyli Miłosierdzia Bożego.

Fragment pochodzi z książki: ks. Andrzej Witko Bogactwo Bożego Miłosierdzia ISBN: 978-83-7720-201-2 wyd.: Wydawnictwo PETRUS 2015

Następstwem tej petycji był podpisany przez kard. Antonio Javierre 23 stycznia 1995 roku dekret Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, w którym Stolica Apostolska zezwoliła na obchód święta Miłosierdzia Bożego w II Niedzielę Wielkanocną na terenie Polski.

Zwieńczeniem kilkudziesięcioletnich zabiegów o wprowadzenie święta Miłosierdzia w całym Kościele była kanonizacja s. Faustyny. Nie bez przyczyny termin tej uroczystości, zgodnie z życzeniem Ojca Świętego Jana Pawła II, wyznaczono, podobnie jak beatyfikację w 1993 roku, na II Niedzielę Wielkanocną. W czasie homilii kanonizacyjnej Papież ogłosił, iż odtąd w całym Kościele dzień ten zwać się będzie Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Kilka dni później — 5 maja 2000 roku — Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała podpisany przez kard. Jorge A. Medina Estéveza dekret, w którym usankcjonowała decyzję Papieża. Tak oto spełniło się gorące pragnienie s. Faustyny i wielu milionów ludzi modlących się o wprowadzenie święta Miłosierdzia Bożego w całym Kościele.

opr. ab/ab