O sens starości

Jest w tym coś niepokojącego. Jako społeczność Europy i Polski starzejemy się coraz bardziej i nic na razie nie wskazuje na to, by proces ten miał w nieodległej przyszłości ulec zahamowaniu. Zarazem jednak coraz silniejszy staje się kult młodości — urody, siły i sukcesu — który sprawia, iż nawet emeryci (zwłaszcza w niektórych środowiskach) ochoczo zakładają adidasy, dżinsy i wzorzyste podkoszulki, strojąc miny do nieco mniej leciwych bywalców dyskotek.

Być może jedynie Papież ma dziś odwagę być starym i swą starością poruszać serca. Ważnym w każdym razie zadaniem współczesnych elit kulturalnych jest pomoc współczesnemu człowiekowi — w jakimkolwiek byłby wieku — w odkryciu wartości, jakie skrywa w sobie wiek podeszły.

Takiego właśnie zadania podjęli się redaktorzy obszernego tomu Życie konsekrowane w trzecim wieku. Wbrew tytułowi, nie jest to książka adresowana wyłącznie do członków zgromadzeń zakonnych. Wystarczy, choćby pokrótce, przejrzeć zawartość opracowania — zaiste imponującą. Natrafimy tu na obszerny i bodaj kompletny zbiór biblijnych cytatów o starości, odnajdziemy papieskie wypowiedzi na jej temat — zwłaszcza głośny List do osób w podeszłym wieku — i referaty naukowe obejmujące refleksją problemy starości od strony teologii, filozofii, socjologii, historii, a wreszcie literatury. Tom zamyka pierwsza u nas, i na razie jedyna, antologia wierszy o starości — od Jana Kochanowskiego po poetów współczesnych...

Czym jest więc starość? Jaki jej obraz wyłania się z omawianej książki? — Przede wszystkim jest charyzmatem. Jest — choć niełatwo to odkryć — szczególnym darem. Najpierw darem pamięci, tak iż, jak mówi jeden z referatów, śmierć osoby posuniętej w latach można porównać do pożaru biblioteki. Później — darem bezinteresowności. Tom wydany przez ojców zmartwychwstańców, w bardzo młodym wydawnictwie, jest rodzajem podręcznika dla tych, którzy chcą poznać sens starości.

opr. mg/mg