Bł. Anna Róża Gattorno

Urodziła się 14 października 1831 r. w Genui (Włochy) w głęboko wierzącej rodzinie. Na chrzcie św., który odbył się tego samego dnia w parafii św. Donata, otrzymała imiona Róża Maria Benedykta. W wieku 12 lat przyjęła sakrament bierzmowania. Rodzice wychowali Różę i jej pięcioro rodzeństwa kierując się zasadami religii chrześcijańskiej i byli dla nich wzorem pobożności. Zgodnie ze zwyczajem panującym wówczas w zamożnych rodzinach dzieci uczyły się w domu.

5 listopada 1852 r. Róża wyszła za mąż za swego kuzyna i razem z nim wyjechała do Marsylii. Problemy finansowe zmusiły ich wkrótce do powrotu do Genui. W tym okresie na rodzinę spadło kilka nieszczęść. Najstarsza córka straciła słuch i mowę, mąż ciężko zachorował i umarł, a po kilku miesiącach zmarło także jej trzecie dziecko.

W uroczystość Niepokalanego Poczęcia 1858 r. Anna Róża złożyła wieczyste śluby czystości i posłuszeństwa, a po wstąpieniu do III Zakonu św. Franciszka w 1861 r. także ślub ubóstwa. Już w r. 1855 otrzymała pozwolenie na codzienne przystępowanie do komunii św., co nie było wówczas powszechną praktyką w Kościele. Działała w różnych stowarzyszeniach katolickich, opiekowała się chorymi i ubogimi w szpitalach oraz w ich domach. W 1862 r. otrzymała dar stygmatów.

W lutym 1864 r. postanowiła założyć własne zgromadzenie, o czym sama poinformowała Piusa IX podczas audiencji 3 stycznia 1866 r. Stanęła wówczas przed trudnym wyborem, bo jej dzieci nie były jeszcze dorosłe. Papież zachęcił ją do zaakceptowania woli Boga i do zaufania Opatrzności Bożej. 8 grudnia 1866 r. Anna Róża Gattorno założyła w Piacenzy Zgromadzenie Córek św. Anny, Matki Maryi Niepokalanej. 8 kwietnia 1870 r. sługa Boża złożyła śluby zakonne wraz z 12 współsiostrami. Współzałożycielem instytutu był o. Giovanni Battista Tornatore, który opracował jego regułę.

Zgromadzenie poświęcało się przede wszystkim służbie najbiedniejszym i opiece nad chorymi, samotnymi, opuszczonymi i ludźmi w podeszłym wieku. Siostry otworzyły liczne szkoły dla dzieci z ubogich rodzin. Pomagały młodym dziewczętom zdobyć zawód i znaleźć pracę. Matka Róża nazywała swe siostry «służebnicami biednych i narzędziem miłosierdzia».

Zgromadzenie zostało zatwierdzone definitywnie w 1879 r., a jego reguła w 1892 r. W ciągu kilku lat działalność misyjna i charytatywna zgromadzenia objęła liczne kraje świata, otworzono nowe domy m.in. w Boliwii, Brazylii, Chile, Peru, Erytrei, Francji i Hiszpanii. Dewizą działalności sióstr są słowa założycielki, która mówiła Jezusowi: «Jakże bardzo chciałabym wszystkim dopomóc, aby Ciebie poznali i mogli Cię ukochać; chciałabym (...) służyć wszystkim (...), chciałabym wszędzie iść i wołać z całych sił, aby wszyscy Cię kochali». W Rzymie, gdzie powstał Dom Generalny zgromadzenia z przylegającą do niego świątynią, siostry otworzyły szkoły dla ubogiej młodzieży, przedszkola dla dzieci robotnic z fabryki tytoniu oraz pensjonaty dla kobiet potrzebujących pomocy i moralnego wsparcia.

Życie nie oszczędziło słudze Bożej trudności i upokorzeń, które znosiła pogodnie dzięki głębokiej jedności z Bogiem, całkowitemu poddaniu się wyrokom Opatrzności Bożej oraz uczestnictwu w męce Chrystusa, które ofiarowała za nawrócenie grzeszników i uświęcenie wszystkich ludzi. Z pokorą i posłuszeństwem przyjmowała decyzje papieża i swoich przełożonych. Szczególnym nabożeństwem otaczała św. Annę, a poprzez nią darzyła gorącą miłością jej córkę Maryję, której w całości ofiarowała swą służbę Bogu i ludziom.

Umarła 6 maja 1900 r. W roku śmierci założycielki zgromadzenie liczyło 3 500 sióstr. Zaledwie 12 lat po jej śmierci, 27 lipca 1912 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny, który zakończył się 21 grudnia 1998 r. zatwierdzeniem dekretu o heroiczności jej cnót. 28 czerwca 1999 r. w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II promulgowano dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, dotyczący uzdrowienia s. A. Angeliny, cudu przypisywanego wstawiennictwu Anny Róży Gattorno.

opr. mg/mg