Bł. o. Cyprian Michał Iwene Tansi

Urodził się w 1903 r. w Igboezunu, na skraju puszczy, nie opodal starożytnego miasta Aguleri i należał do plemienia Ibo. Jego ojciec Tabansi i matka Ejikwevi, rolnicy, byli wyznawcami tradycyjnej religii tubylczej i dając synowi imię Iwene, oddali go pod opiekę bogini Ikenga. Gdy skończył sześć lat rodzice wysłali go do domu ciotki mieszkającej w wiosce Nduka. Tam trzy lata później przyjął chrzest z rąk irlandzkich misjonarzy, którzy nadali mu imię Michał.

W r. 1913 rozpoczął naukę w szkole w Onitshy, którą ukończył celująco sześć lat później. Dzięki uzyskanemu dyplomowi mógł pracować jako nauczyciel. Przez trzy lata uczył w swojej dawnej szkole, po czym przez rok był dyrektorem szkoły im. św. Józefa w Aguleri.

W 1925 r., mimo oporów rodziny, wstąpił do seminarium duchownego św. Pawła w Igbariam. Po ukończeniu studiów filozoficznych i teologicznych, 19 grudnia 1937 r. w katedrze w Onitshy otrzymał z rąk bpa Charlesa Heereya święcenia kapłańskie. Był drugim kapłanem tubylczym w Onitshy i jedynym w regionie Aguleri. Początkowo pracował jako wikariusz w Nnewi. W r. 1939 został mianowany proboszczem w Dunukofia (region Umudioka) — parafii obejmującej olbrzymi obszar, zamieszkały przez ludność w większości pozostającą pod wpływem magii, zabobonów i tubylczego kultu bożków. Z wielkim poświęceniem i męstwem rozpoczął ewangelizację tego regionu, przezwyciężając liczne trudności. Pieszo lub na rowerze przemierzył tysiące kilometrów, by dotrzeć z posługą kapłańską do najodleglejszych zakątków swojej parafii, katechizując i godząc między sobą zwaśnione szczepy. Zwalczał niemoralne obyczaje, takie jak konkubinat i zakładał ośrodki formacyjne dla narzeczonych. Powołał do życia Stowarzyszenie Służby Maryjnej, by po chrześcijańsku wychowywać dzieci i młodzież.

Owocem sześciu lat niestrudzonej działalności w regionie Umudioka były liczne ośrodki modlitewne i katechizacyjne, które z czasem przekształciły się w parafie. Żarliwość błogosławionego i przykład jego świątobliwego życia sprawiły, iż pogański lud przekształcił się w prawdziwą wspólnotę chrześcijańską. Wydała ona liczne powołania do kapłaństwa i do życia konsekrowanego. Z taką samą gorliwością o. Michał pracował przez cztery lata w parafii Akpu, skąd w 1949 r. biskup przeniósł go do rodzinnego Aguleri.

Pomiędzy r. 1949 i 1950, podczas rekolekcji dla kapłanów, bp Heerey wyraził życzenie, aby jeden z kapłanów wstąpił do zakonu, by później założył w diecezji klasztor kontemplacyjny. O. Tansi odpowiedział na to wezwanie z właściwą sobie wielkodusznością. Latem r. 1950 pożegnał swych parafian i udał się z pielgrzymką do Rzymu, by uczestniczyć w uroczystościach Roku Świętego. Następnie pojechał do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do opactwa trapistów noszącego nazwę Góra św. Bernarda. Po okresie próby, w wigilię uroczystości Niepokalanego Poczęcia r. 1952 został przyjęty do nowicjatu i przyjął imię Cyprian. Rok później złożył pierwsze śluby, a 8 grudnia 1956 r. uroczystą profesję zakonną.

Wkrótce o. Michał stał się wzorowym zakonnikiem, który z dala od świata, z pokorą oddawał się cichemu życiu kontemplacyjnemu oraz ciężkiej pracy, jakiej wymagała surowa reguła zakonu.

Na początku 1964 r. zachorował i po przewiezieniu do szpitala w Leicester zmarł w dniu 20 stycznia. Jego ciało zostało pochowane w opactwie Góra św. Bernarda. W uroczystościach uczestniczyło kilku nigeryjskich kapłanów, przebywających w tym czasie w Londynie. Był wśród nich jego duchowy syn, ks. Francis Arinze, przyszły arcybiskup Onitshy, obecnie kardynał i przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego.

W związku z rozpoczęciem dochodzenia kanonicznego, dotyczącego świętości życia o. Cypriana, w 1988 r. odbyła się ekshumacja jego ciała, które następnie przewieziono do Nigerii i pochowano na cmentarzu nie opodal katedry w Onitshy, gdzie 51 lat wcześniej otrzymał święcenia kapłańskie. Podczas uroczystości z udziałem wszystkich biskupów Nigerii 17-letnia Filomena Emeka cierpiąca na raka doznała całkowitego uzdrowienia. 25 czerwca 1996 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret zatwierdzający autentyczność tego cudu przypisywanego wstawiennictwu sługi Bożego.