Bł. Edward Jan Maria Poppe

Edward Poppe urodził się 18 grudnia 1890 r. w Moerzeke, małej wiosce flamandzkiej. Jego ojciec był piekarzem, bardzo pracowitym i chętnie służącym pomocą innym. Matka zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. Była kobietą dobrą i pobożną. W szkole Edward był bardzo dobrym uczniem. Należał do patriotycznego ruchu młodzieży flamandzkiej. Po ukończeniu gimnazjum postanowił pójść za głosem powołania i w maju 1909 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Louvain, gdzie przebywał do r. 1916. Po święceniach kapłańskich pracował przez dwa lata jako wikariusz w parafii św. Kolety w Gandawie. Był to okres I wojny światowej i w kraju panowała bieda. Ks. Edward Poppe, sam wychowany w ubóstwie, potrafił zrozumieć potrzeby innych. Niepokoiło go zjawisko wzrastającej obojętności religijnej środowisk robotniczych.

Przywiązywał wielką wagę do wychowania w wierze, szczególnie przez katechizację i przygotowanie do I komunii św. Czerpał inspirację z dzieł Ludwika Marii Grignion de Montfort i Teresy od Dzieciątka Jezus. Gdy poznał bliżej premonstratensów z Averbode, którzy w 1920 r. założyli krucjatę eucharystyczną, zaczął propagować wśród wychowawców i nauczycieli «metodę eucharystyczną».

Jego głębokie życie wewnętrzne było bodźcem do odnowy pobożności księży i wychowawców młodzieży. Ks. Poppe uważał, że skuteczność prac apostolskich zależy od modlitwy własnej i innych osób. Polecając trudne sprawy modlitwom sióstr karmelitanek, przyczynił się również do ufundowania nowego ich klasztoru w Beverlo.

Ze względu na słabe zdrowie w r. 1918 zrezygnował z pracy w parafii i przeniósł się do Moerzeke, gdzie pełnił funkcję rektora wspólnoty zakonnej. Przebywał tam do 1922 r. oddając się modlitwie i studiom. Przełomowym wydarzeniem w jego życiu wewnętrznym była pielgrzymka do Lisieux, do grobu Teresy od Dzieciątka Jezus. Postanowił wówczas przyjąć jej «małą drogę» do świętości.

W październiku 1922 r. przeniósł się do Leopoldsburga, gdyż kard. Mercier mianował go ojcem duchownym księży odbywających służbę wojskową w Beverlo.

Jego pisma i działalność kaznodziejska wpłynęły na odnowę życia kapłańskiego we Flandrii, na ożywienie liturgii i rozwój apostolstwa świeckich. Opublikował 5 broszur i 284 artykuły w różnych czasopismach. Pozostawił też ponad 1 000 listów. Jego metoda wychowawcza została wykorzystana przy redagowaniu licznych podręczników szkolnych.

Ks. Poppe zorganizował w Gandawie grupę katechistów świeckich, zależnych bezpośrednio od biskupa. Ich zadaniem było religijne wychowanie w szkołach państwowych. Z jego inspiracji powstały też instytuty świeckie zwane piae uniones (stowarzyszenia pobożne) w Kraainem (Belgia) i w Bredzie (Holandia) stosujące jego metodę wychowawczą. Stworzył też petites ligues, czyli wspólnoty modlitewne i charytatywne działające w środowiskach robotniczych, w fabrykach. Po jego śmierci grupy te uzyskały status piae unionis (7 października 1948 r.), a następnie przyjęły nazwę Instytutu jego imienia.

Ks. Edward Poppe zmarł 10 czerwca 1924 r. W swoim krótkim życiu starał się być «żywą Ewangelią». Jego idee do dziś żyją i owocują w społeczeństwie flamandzkim, inspirując szczególnie nauczycieli i wychowawców. Na temat jego metody eucharystycznej napisano wiele prac magisterskich i doktorskich. Proces beatyfikacyjny Edwarda Poppe rozpoczął się 6 kwietnia 1966 r. w Rzymie. Jan Paweł II zatwierdził dekret o heroiczności jego cnót 30 czerwca 1986 r.

opr. mg/mg