Błogosławiona m. Maria Maravillas od Jezusa

Bł. m. Maria Maravillas od Jezusa (Pidal y Chico De Guzmán) urodziła się 4 listopada 1891 r. w rodzinie gorliwych katolików. Jej ojciec markiz Luis Pidal y Mon był m.in. ambasadorem Hiszpanii przy Stolicy Apostolskiej oraz ministrem gospodarki. Od dzieciństwa wychowywała się w atmosferze głęboko religijnej, która ukształtowała jej charakter i ukierunkowała postępowanie. Uczyła się w domu z prywatnymi nauczycielami, zgodnie z tradycją panującą w jej rodzinie. Jako młoda dziewczyna pomagała wielu rodzinom i opiekowała się biednymi.

Po przeczytaniu dzieł św. Teresy od Dzieciątka Jezus i św. Jana od Krzyża postanowiła poświęcić swe życie Bogu w zakonie kontemplacyjnym. W 1920 r. wstąpiła do karmelitańskiego klasztoru El Escorial w Madrycie, gdzie rok później złożyła śluby czasowe. 19 maja 1924 r. s. Maravillas z trzema współsiostrami przeniosła się do diecezji Getafe, by nadzorować budowę nowego klasztoru karmelitańskiego w miejscowości Cerro de los Angeles, położonej w geograficznym centrum Hiszpanii, gdzie wcześniej został wzniesiony pomnik ku czci Najświętszego Serca Jezusa, któremu 30 maja 1919 r. król Alfons XIII powierzył naród hiszpański.

Tam właśnie 30 maja 1924 r. sługa Boża złożyła śluby wieczyste, a po dwóch latach została wybrana przełożoną wspólnoty. Kilka miesięcy później, 31 października, odbyła się uroczysta inauguracja nowego klasztoru karmelitańskiego w Cerro de los Angeles, który stał się miejscem modlitwy i ofiary w intencji Kościoła i Hiszpanii. Duża liczba powołań do życia konsekrowanego spowodowała, że w 1933 r. m. Maravillas postanowiła założyć klasztor karmelitański w Kottayam w Indiach. Dał on początek obecności sióstr karmelitanek w tym kraju.

W czerwcu 1936 r. w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Siostry karmelitanki z Cerro de los Angeles zostały aresztowane i przewiezione do Getafe. Następnie pozwolono im zamieszkać w Madrycie i tam pozostały 14 miesiący. We wrześniu 1937 r. wspólnota opuściła stolicę Hiszpanii i osiadła w Las Batuecas (Salamanca), gdzie m. Maravillas założyła kolejny karmel. 4 marca 1939 r. wraz z innymi siostrami dotarła do klasztoru w Cerro de los Angeles, który w czasie walk zbrojnych doszczętnie zniszczono. Kosztem wielkich poświęceń jeszcze w tym samym roku udało jej się odbudować życie wspólnoty. W każdej sytuacji m. Maravillas wspierała swe współsiostry słowem i przykładem, dodając im odwagi i otuchy.

Po zakończeniu wojny liczba karmelitańskich klasztorów w Hiszpanii wzrosła bardzo szybko. Pragnąc zachować jedność między nimi, m. Maravillas zwróciła się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o zgodę na założenie Stowarzyszenia św. Teresy. Uzyskała ją w 1972 r. Z niezwykłym zapałem i poświęceniem współpracowała z innymi klasztorami, wspomagając je duchowo i materialnie. Założyła również szkoły dla dzieci z najbiedniejszych rodzin, zbudowała domy z prefabrykatów dla ubogich, kościół i dom dla chorych karmelitanek oraz inne dzieła.

Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do św. Jana od Krzyża. Wiernie strzegła reguły oraz konstytucji zakonu karmelitanek bosych. O jej głębokim życiu duchowym świadczą liczne listy. Z pokorą mówiła o sobie, że jest «nic nie znaczącą grzesznicą».

Zmarła 11 grudnia 1974 r. w La Aldehuela. Na łożu śmierci powtarzała z uniesieniem: «Jakie to szczęście umierać karmelitanką!» Po śmierci m. Maravillas wiele osób doznało za jej wstawiennictwem szczególnych łask. W 1996 r. została uznana heroiczność jej cnót, a 18 grudnia 1997 r. Jan Paweł II zatwierdził autentyczność cudu przypisywanego wstawiennictwu sługi Bożej.