Bł. Nemezja Valle

Urodziła się 26 czerwca 1847 r. w Aoście w północnych Włoszech. Na chrzcie otrzymała imię Julia.

Pochodziła z dobrze sytuowanej rodziny kupieckiej. Gdy miała 4 lata, straciła matkę. Wraz z bratem została oddana na wychowanie krewnym, którzy zapewnili jej pogodne dzieciństwo najpierw w Aoście, a następnie w Donnas.

W wieku 11 lat została posłana na pensję z internatem, prowadzoną przez siostry miłosierdzia, do Besançon we Francji, gdzie otrzymała staranne wykształcenie. Pobyt na pensji przyczynił się również do pogłębienia jej życia duchowego.

Po pięciu latach nauki wróciła do domu ojca, który w tym czasie powtórnie się ożenił i osiedlił w Pont Saint Martin. Sytuacja rodzinna, którą tam zastała, nie była łatwa. Z tego powodu uciekł z domu jej brat Wincenty i nigdy więcej nie dał o sobie znaku życia.

W tym czasie w Pont Saint Martin otworzyły swój dom siostry miłosierdzia. Były wśród nich również dawne nauczycielki Julii z Besançon. To one stały się dla niej oparciem i duchowymi przewodniczkami. Z ich pomocą odkryła powołanie do życia zakonnego.

8 września 1866 r. udała się do Vercelli, gdzie rozpoczęła nowicjat w Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Joanny Antidy Thouret. «Jezu — modliła się wówczas — daj, bym wyrzekła się siebie i całkowicie przyoblekła się w Ciebie. Dla Ciebie żyję i dla Ciebie umieram». W zakonie otrzymała imię Nemezja. Było to imię wczesnochrześcijańskiego męczennika. Jego postać stała się dla Julii wzorem. Za wszelką cenę chciała dawać świadectwo swej miłości do Chrystusa.

Po zakończeniu formacji została skierowana do Instytutu św. Wincentego w Tortonie. Pozostała w nim przez 36 lat. Pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej, w klasach wyższych uczyła języka francuskiego.

Kiedy w wieku 40 lat została mianowana przełożoną wspólnoty, swą nową funkcję potraktowała jako okazję do jeszcze gorliwszej służby. «Przyspieszać kroku i nigdy nie oglądać się za siebie — pisała — patrząc zawsze na jedyny cel: Boga. Jemu chwała, innym radość, a dla mnie cena, jaką trzeba zapłacić, cierpieć, lecz nie zadawać cierpienia innym. Wymagać od siebie i być dobra dla sióstr. Tylko ofiarowana miłość trwa na zawsze».

W r. 1903 s. Nemezja została przeniesiona do Borgaro koło Turynu. Przez 13 lat była tam mistrzynią nowicjatu nowej prowincji sióstr miłosierdzia. Wychowała w nim około 500 młodych zakonnic. Odnosiła się do nich z dobrocią, zrozumieniem, które uczy wyrzeczenia się siebie z miłości, z cierpliwością, która umie czekać i znajdować odpowiednią drogę do każdego serca.

Jej metoda wychowawcza stała się przyczyną konfliktu z przełożoną prowincjalną. Choć spotkało ją wiele upokorzeń, nie zrezygnowała z powierzonego jej zadania. Wszystkie napomnienia przyjmowała w pokorze i milczeniu. «Przemierzamy kolejne etapy naszego życia — pisała wówczas — idąc przez pustynię... lecz choć pustynia jest głucha, Ten, który cię stworzył, nigdy nie przestaje cię słuchać».

S. Nemezja Valle zmarła 18 grudnia 1916 r. w Borgaro.

opr. mg/mg