Jurysdykcja

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Jurysdykcja

(łac. „orzeczenie prawne”) Oparta na przepisach prawnych władza osądzania, co jest dobre lub złe, i do odpowiedniego postępowania. W prawie kanonicznym przez jurysdykcję rozumie się prawo i obowiązek sprawowania rządów wewnątrz Kościoła, przy czym uważa się, że jest to władza we właściwym znaczeniu pasterska i że powinna być wykonywana z pełną miłości pokorą (J 21, 15-17; 1 P 5, 1-4). Mimo święceń kapłańskich duchowni zazwyczaj muszą otrzymać formalne uprawnienia, zanim zaczną wykonywać swoje posługiwanie, np. przed słuchaniem spowiedzi (zob. CIC 966, 969; CCEO 722§3; 724). Kapłani pracujący w parafiach mają jurysdykcję zwyczajną udzieloną przez biskupa i mogą delegować prawo do udzielania chrztu i asystowania przy zawieraniu małżeństwa innym kapłanom lub diakonom. Władzę jurysdykcji mogą otrzymać tylko duchowni po święceniach wyższych; osoby świeckie mogą współpracować przy sprawowaniu tej władzy, np. jako sędziowie trybunałów (CIC 129, 274). Zob. duchowieństwo, sakrament święceń.

opr. mg/mg