Naśladowanie Chrystusa

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Naśladowanie Chrystusa

Ideał i praktyka dążenia za Chrystusem, jaką znajdujemy w najstarszym dokumencie chrześcijańskim (1 Tes 1, 6); w listach św. Pawła łączy się ono z naśladowaniem samego apostoła (1 Kor 4, 16; 11, 1; 2 Tes 3, 7). Dla św. Pawła naśladowanie Chrystusa oznacza wyzwolenie z grzechu i zaparcie się samego siebie, przez co życie wierzących staje się podobne do ukrzyżowania i zmartwychwstania (Rz 6, 1-11), ponadto gotowość na to, by się dać przekształcić mieszkającemu w nas Duchowi Świętemu (zob. Rz 8, 4, 11), i oddanie siebie samego na pełną miłości służbę dla innych (1 Kor 13; Ga 5, 13). Ewangelie w znamienny sposób wypowiadają się o osobistym przylgnięciu na wzór ucznia, który jest gotowy służyć bliźniemu w potrzebie (Łk 10, 29-37) i iść za Synem Człowieczym drogą cierpienia ku chwale (Mk 8, 31-38). Chociaż temat „naśladowania” Chrystusa można znaleźć we wszystkich okresach teologii bizantyńskiej, niektórzy teologowie wschodni, tak jak Irénée Hausherr (1891-1978), wolą mówić o „prowadzeniu życia w Chrystusie” (zob. J 15, 1-17; 1 J 2, 1-6); to wyrażenie można znaleźć w wielu traktatach o życiu duchowym; zob. Życie w Chrystusie Mikołaja Cabasilasa (ok. 1332-ok. 1396) i Moje życie w Chrystusie ojca Jana z Kronstadtu (1829-1908).

opr. mg/mg