Rozwój dogmatów

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Rozwój dogmatów

Rozwój nauczania w Kościele od czasów apostolskich (DV 8). Autentyczny rozwój domaga się zachowania — mimo zmian — identyczności między nową nauką, a oryginalnym depozytem wiary albo objawieniem, które punkt szczytowy osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Św. Wincenty z Lerynu (zm. przed rokiem 450) rozwój dogmatów porównywał do rozwoju człowieka, który mimo zmian zachowuje tożsamość, przekształca się bowiem z dziecka w człowieka dorosłego, a mimo to zawsze pozostaje tą samą osobą. John Henry Newman (1801-1890) przeszedł na katolicyzm, gdy kończył pisać O rozwoju doktryny chrześcijańskiej (1845). Skrytykował on podaną przez św. Wincentego regułę wszechobecności, powszechności i jednomyślności, „quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est” (łac. „to, w co wierzą wszędzie, zawsze i wszyscy”) jako zbyt abstrakcyjną i opracował siedem oznak, lub kryteriów rozróżniania pomiędzy rozwojem wiernym, a zniekształceniem. W zmaganiu się z zagadnieniem rozwoju wiele zależy od tego, w jaki sposób człowiek pojmuje objawienie, rozumienie i interpretację. Zob. depozyt wiary, doktryna, Tradycja.

opr. mg/mg