Starowiercy

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Starowiercy

Ci Rosjanie, przede wszystkim mieszkający w wioskach, którzy odrzucili (głównie liturgiczne) reformy patriarchy moskiewskiego, Nikona (1605-1681); znani są również pod nazwą staroobrzędowców. W roku 1667 zostali oni ekskomunikowani jako raskolniki (czyli schizmatycy), byli prześladowani przez państwo, szczególnie za panowania Piotra Wielkiego (1672-1725), a ich przywódca, kapłan Awwakum, został spalony na stosie (1682). Kiedy się do nich nie przyłączył żaden biskup, starowiercy podzielili się na dwie grupy: jedni chcieli mieć kapłanów, inni uważali, że mogą bez nich istnieć. W roku 1846 przyłączył się do nich złożony z urzędu biskup Ambroży z Bośni, a w roku 1881 uzyskali oni zatwierdzenie państwowe. Począwszy od lat siedemdziesiątych XX wieku czyniono wysiłki na rzecz zniesienia ekskomuniki z 1667 r.

opr. mg/mg