Teandryczny

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Teandryczny

(gr. „bożo-ludzki”) Przymiotnik utworzony przez Pseudo-Dionizego Areopagitę (ok. 500), żeby wyrazić czyny Boga-Człowieka, Jezusa Chrystusa. Niektórzy posługują się tym wyrazem w znaczeniu monofizyckim i monoteleckim, jakoby Chrystus miał odpowiednio albo jedną (boską) naturę, albo tylko jedną (boską) wolę. Św. Maksym Wyznawca (ok. 580-662) i św. Jan z Damaszku (ok. 675 — ok. 749) używali tego wyrazu w znaczeniu całkiem prawowiernym. W dwóch naturach (i przez nie) oraz w dwóch wolach (i przez nie), które ani nie są od siebie oddzielone, ani ze sobą wymieszane, jedna boska Osoba Chrystusa dokonuje czynów bożo-ludzkich. Zob. communicatio idiomatum, monofizytyzm, monoteleci, Sobór Chalcedoński.

opr. mg/mg