Śladami Biblii - Pan, Pasterz, Przypowieści

Nowy Testament posługuje się tytułem „Pan” zarówno w odniesieniu do Ojca, jak również w odniesieniu do Jezusa, uznanego w ten sposób za samego Boga. W Ewangeliach bardzo często ludzie zwracają się do Jezusa, nazywając Go „Panem”. Trędowaty woła: Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić! (Mt 8,2). Tonący Piotr krzyczy: Panie, ratuj mnie! (por. Mt 14,30). Ten sam Piotr w imieniu uczniów pyta się Jezusa: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego (J 6,68). Tomasz zaś na widok Zmartwychwstałego wyznaje z pokorą: Pan mój i Bóg mój! (J 20,28).

Kiedy Mojżesz u stóp Bożej góry Horeb rozmawiał z Bogiem, Bóg objawił mu swe Imię. Gdy Stary Testament przetłumaczono z języka hebrajskiego na język grecki (Septuaginta), Imię Boże oddane zostało przez greckie słowo Kyrios (Pan). Odtąd „Pan” staje się powszechnym imieniem określającym Boskość Boga Izraela.

Pasterz

„Ja jestem dobrym pasterzem” — powiedział o sobie Jezus Chrystus i tymi słowami scharakteryzował całą swoją ziemską służbę. Nazwa „pasterz” szczególna jest już z tego powodu, że oznacza służbę, która rodzi się z miłości, wzrasta i działa przez miłość. Miłość jest rzeczywistością i głównym warunkiem prawdziwej służby pasterskiej. Tylko miłość zawiera w sobie najwyższy cel, motyw i dysponuje potrzebną mocą oraz środkami do osiągnięcia swojego celu. Dlatego, powołując Piotra do pasterskiej służby, Jezus zapytuje go trzy razy: Szymonie, synu Jana, miłujesz Mnie? (Jan 21,15—21).

Greckie słowo pastor, oznaczające: pasterz, kierownik, przywódca, wódz, opiekun — oznacza wielką odpowiedzialność przed Bogiem za trzodę Bożą.

Przypowieści

— krótkie opowiadania o podwójnym znaczeniu. Można je określać mianem metafory. Nie są to zatem wyłącznie opowiadania, ale także aforyzmy i opowieści oraz przysłowia, zagadki, dialogi i mowy. Osobnym gatunkiem zasługującym na szczególną uwagę są przypowieści Jezusa. Wśród nich najczęściej wymienia się tzw. narracje. Jedną z bardziej charakterystycznych cech tego gatunku jest konieczność ich interpretacji, co nie jest tak istotne przy analizie tekstów wymagających dosłownego potraktowania. Najczęściej o sensie przypowieści mówi sam kontekst, w którym one występują. Tak jest często w tzw. przypowieściach rabinackich, wyjaśniających odpowiedź na trudności egzegetyczne czy problemy moralne. Łatwiej także zrozumieć przypowieści Jezusa, uwzględniając ich wspólny temat. Jest nim królestwo Boże. Chrystus mówił alegorycznie o jego nadejściu, wyzwaniach z nim związanych i o jego trwaniu. Znawcy Pisma Świętego mają podzielone opinie, czy przedmiot mów Jezusa ma charakter apokaliptyczny, to znaczy dotyczy przyszłości, czy raczej obejmują one zagadnienia związane z teraźniejszością. W jednym i drugim przypadku — to jest kwestią raczej pewną — w przypowieściach Jezus proklamuje królestwo Boże.

opr. mg/mg