Służyć wszystkim

Abp Eduardo Vicente Mirás
Metropolita Rosario (Argentyna)

Służyć wszystkim

Bardzo dziękuję za świadectwo nadziei, jakie złożyły tutaj Kościoły prześladowane oraz żyjące w środowisku kulturowym, w którym bardzo trudno jest stworzyć przestrzeń dla Ewangelii Jezusa Chrystusa. Chciałbym zwrócić uwagę na kilka zagadnień, poruszonych już w wypowiedziach innych Ojców Synodalnych.

1. Należy położyć większy nacisk na kolegialność w Kościele-komunii, podobnie jak na znaczenie Konferencji Episkopatów, prowincji kościelnych oraz — we właściwej mierze — regionalnych konfederacji i rad, ponieważ posługi biskupa nie można zrozumieć poza kontekstem kolegialności. Także misja Kościoła, należąca do samej jego istoty, jest ściśle związana z kolegialnością. Odpowiedzialność za ewangelizację świata spoczywa na Kolegium Biskupów wraz z jego głową — Piotrem.

2. Ze względu na jedność i wielość posług Kościoła powinniśmy przywiązywać należytą wagę do charyzmatów. Charyzmaty trzeba wykorzystywać i wspomagać, nie powinno się jednak dopuszczać, aby prowadziły one do powstawania alternatywnych ośrodków duszpasterskich. Charyzmaty należy włączać w ogólne duszpasterstwo Kościoła lokalnego.

3. Warto przypomnieć, że sam biskup należy do grona uczniów: ofiaruje swój charyzmat Kościołowi partykularnemu i sam z kolei wzbogaca się dzięki niemu z pomocą kapłanów, diakonów i pozostałych wiernych. Biskup nie jest jednostką stojącą poza owczarnią, ale człowiekiem wybranym przez Boga, aby był jej pasterzem i dbał o jej jedność. Dlatego także on powinien uczyć się od Ludu Bożego.

4. Ponieważ w wielu regionach istnieje w świadomości wiernych wizerunek biskupa jako kogoś, kto ma wpływ na władzę świecką, a czasem jest wręcz jej sprzymierzeńcem, potrzebne są pewne znaki instytucjonalne, choćby bardzo drobne i prozaiczne, które by ukazywały, że w rzeczywistości biskup pragnie służyć, być blisko wiernych i troszczyć się o każdego, a nie jest bynajmniej jedynie administratorem. Bardzo wskazana byłaby tutaj rezygnacja z zaszczytów, tytułów i strojów, które są zewnętrznymi znakami dostojeństwa i nie pozwalają biskupowi występować wobec wiernych jako «ojciec, brat i przyjaciel» (Instrumentum laboris, 9).

5. Na koniec, w świetle słów Soboru Watykańskiego II, zawartych w konstytucji Gaudium et spes: Kościół ma «przed oczyma świat ludzi, czyli całą rodzinę ludzką wraz z tym wszystkim, wśród czego ona żyje» (por. n. 2) — konieczne jest, aby biskup, jako sługa Ewangelii niosący nadzieję światu, interesował się wszystkimi tymi rzeczywistościami, poznając i interpretując współczesną kulturę, podejmując działania służące obronie ludzkiej godności i dbając o to, aby oddziaływanie chrześcijańskiej myśli i wartości chrześcijańskich było jak najsilniejsze.

opr. mg/mg