Nauczanie społeczne

Kard. François Xavier Nguyen Van Thuân
Przewodniczący Papieskiej Rady «Iustitia et Pax»

Nauczanie społeczne

Kościół katolicki wobec współczesnych zwiastunów poważnych niebezpieczeństw powinien dziś w szczególny sposób być tym sakramentem, który zgodnie z wolą Boga ma działać na rzecz jedności i braterstwa rodzaju ludzkiego, w sprawiedliwości i pokoju. Pierwotnym powołaniem ludzkości — uprzednim wobec jakiejkolwiek różnorodności — jest w istocie powołanie do jedności, do istnienia i do rozumienia siebie jako rodziny zjednoczonej w solidarności i pokoju. Cenne dobro jedności rodzaju ludzkiego jest dobrem trudnym i jednocześnie stanowi niełatwe zadanie dla Kościoła, który musi je podjąć.

Nowe oblicze świata wymaga od nas, biskupów, większego rozeznania duchowego i duszpasterskiego, które odpowie na pytanie: co i w jaki sposób Kościół katolicki może uczynić w kwestiach przepowiadania Ewangelii i obecności w świecie? Uważam, że jest rzeczą niezwykle pilną, aby wszyscy odkryli i docenili wartościowe wskazówki duchowe i duszpasterskie zawarte w Liście apostolskim Novo millennio ineunte, który jest jednym z najbardziej inspirujących owoców Wielkiego Jubileuszu. Chodzi mi tutaj szczególnie o cenne wskazanie dotyczące świętości życia, która obejmuje także wzrost zaangażowania i świadectwa, wyrażający się w dziełach miłości i solidarności. Szczególnie w tych trudnych sytuacjach, w których panuje silna tendencja do podejmowania działań prowadzących donikąd, Kościół musi coraz bardziej podkreślać, że bez powrotu do Ewangelii nie można rozwiązać dramatycznych problemów, takich jak obrona i promocja praw człowieka, zażegnanie licznych i krwawych konfliktów, nagląca potrzeba udzielenia konkretnych odpowiedzi na ubóstwo miliardów ludzi.

Ewangelizacja zagadnień społecznych, znajdująca w nauce społecznej Kościoła swoje podstawowe narzędzie, wymaga bardziej konkretnych rozważań, uwzględniających rozwój zjawisk kulturowych, ekonomicznych i politycznych na poziomie narodowym i międzynarodowym. Zjawiska te muszą w coraz większym stopniu stawać się przedmiotem refleksji Kościoła, aby mógł on skutecznie aktualizować swoje przesłanie sprawiedliwości i pokoju. W tej perspektywie wydaje się szczególnie stosowne wzmocnienie wzajemnych odniesień i powiązań między nauczaniem społecznym biskupów i nauczaniem powszechnym Ojca Świętego, tak aby dojść ostatecznie do nauczania spójnego, opartego na jednolitych fundamentach i inspirowanego wspólnymi zasadami. W obecnych czasach widoczne jest szczególne zagubienie duchowe i kulturowe. W tej sytuacji szerzenie nauki społecznej Kościoła na temat godności osoby ludzkiej, wartości wspólnoty oraz obowiązku dążenia do sprawiedliwości i pokoju narzuca się jako jedno z najbardziej znaczących działań, dających możliwość wniesienia istotnego wkładu w odnowę dzisiejszej kultury ekonomicznej i politycznej. Głoszenie tej nauki może stanowić również jedną z najbardziej solidnych podstaw dla podtrzymania dialogu ekumenicznego, międzyreligijnego i międzykulturowego, może także przyczynić się do wzrostu zaufania i nadziei, poprzez które każda osoba ludzka wyraża swoje człowieczeństwo. Przyszłość wspólnoty ludzkiej, przyszłość każdej wspólnoty, szczególnie w dzisiejszych czasach, zależy od wzrostu w człowieczeństwie osób, które te wspólnoty tworzą.

opr. mg/mg